Ömer b. Andülaziz zamanında büyük bir kıtlık oldu. Kendisine Araplardan bir grup insanlar geldi. İçlerinden birini halife ile konuşmak için seçtiler. O Adam halifeye şöyle söyledi:
- "Ey Mü minlerin Emiri! Biz sana büyük bir zaruretle karşı karşıya kaldığımız için geldik. Açlıktan derilerimiz bedenlerimize yapıştı. Bizi selamete çıkaracak olan şey, devlet hazinesinde vardır. Bu mal üç kısımdan hali değildir. Ya Allah için olur, yahut senin için veyahut da Allah ın kulları için. Eğer Allah içinse, Allah ın ona ihtiyacı yoktur. Allah tasadduk edenlerin mükafatını verir. Eğer Allah ın kulları içinse, ondan kulların haklarını kendilerine ver.
Bu sözleri işiten Ömer b. Abdülaziz in gözleri yaşla doldu, sonra dedi ki:
- "İş söylediğin gibidir, ey adam!" Böyle deyip, devlet hazinesinden ihtiyaçlarının giderilmesi hususunda emir verdi. İhtiyaçlarını temin edip çıkıp gitmek istediklerinde, Ömer b. Abdülaziz o adama şöyle dedi:
- "Ey hür olan adam! Allah ın kullarının ihtiyaçlarını bize ulaştırıp, onların sözlerini bize duyurduğun gibi, benim de sözümü ve ihtiyacımı Allah a ilet."
Bunun üzerine sözcü olan adam yüzünü göğe doğru çevirerek şöyle niyazda bulundu:
- "Ey Allah ım! İzzetin ve Celalin hakkı için, Ömer bize muamele etti ise de ona öyle muamele et."
Adamın bu duası bitmemişti ki, bol bol yağmur yağmaya başladı. Gökten büyük bir dolu düşüp bir ağaca çarptı ve kırıldı. İçinden şunlar yazılı bir kağıt çıktı:
- "Bu, Allah tan Ömer b. Abdülaziz e cehennemden kurtulduğuna dair berattır."
Yorum Gönder