Cennet'e Giden Yol: Hazret-i Harise bin Numan

Hârise bin Nûman (R.A.)

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9IGhkHLBV73ebk6qAYaTy7rELgsgLXL7RerWYm-0I4v5LOJiiD20fMN496PS_uuRCNcBzApO4UlvCIqboe8It4X0PVfgdQqwqhVRtWLgNnoG2IBePwQwBQo0_q6NiBlHqLJcDkudVNNBA/s1600/Sahabeler96.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9IGhkHLBV73ebk6qAYaTy7rELgsgLXL7RerWYm-0I4v5LOJiiD20fMN496PS_uuRCNcBzApO4UlvCIqboe8It4X0PVfgdQqwqhVRtWLgNnoG2IBePwQwBQo0_q6NiBlHqLJcDkudVNNBA/s1600/Sahabeler96.jpg" width="640" /></a></div>
 
İki Cihan Güneşi’nin ders halkasında yetişmiş, onun talim ve 
tedrisinden geçmiş, kahraman ve cömert talebelerden birisi de Hârise bin
 Nûman’dır (r.a.). 
 

Hârise bin Nûman, malını mülkünü, canını ve bütün hayatını, en küçük 
bir tereddüt ve şüphe göstermeden Resûlullah’a (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem) feda 
edebilen bir kahramandı. Huneyn Muharebesi’nde “Müslümanların mağlup 
olduğu” haberinin yayılıp tehlikeli bir ânın başladığı bir anda 
Resûlullah’ın yanından hiç ayrılmayan, vücudunu ona siper eden, 
cesaret timsali bir insandı. 
 

Suffe Medresesi’nde bir müddet kaldıktan sonra evlenip çocuk sahibi 
olduğunda da Resûlullah’ın komşusu olmayı çok arzu ediyordu. Ve 
sonunda Peygamberimizin yakın komşusu oldu. Medine’de, 
“Resûlullah’ın komşusu” dendiğinde akla Hârise bin Nûman gelirdi. 
 

Bu hususa işaret eden İbni Sa’d, Hz. Hârise’nin, Medine’de 
Peygamberimizin evinin yakınında bir evi bulunduğunu, Resûlullah’ın 
ihtiyacı olduğu zamanlarda, Hârise’nin evini boşaltıp ona verdiğini 
kaydetmektedir.[1]  
 
Evini Resûlullah’a veren Hz. Hârise, bu mübarek komşusundan 
ayrı kalmamak için oraya bir ev daha yaptı. Bir müddet oturduktan sonra
 bu evini de Hz. Ali (r.a.) ile Hz. Fâtıma’ya (r.anha) hibe edecektir. 
 

Bilindiği üzere Peygamber Efendimiz, Medine’ye geldikten sonra bir 
seneye yakın Ebû Eyyüb el-Ensâri’nin evinde kaldı. Daha sonra kendi 
evine taşındı. Bu arada Hz. Ali, Hz. Fâtıma ile evlenince, 
Resûlullah, Hz. Ali’ye bir ev bulmasını emretti. Hz. Ali, ev aramaya 
koyuldu. Fakat Peygamberimizin evine yakın yerde bir ev bulamadı, 
sonunda Medine’nin uzak bir köşesinde bir ev buldu. Bir müddet orada 
kaldılar. 
 

Resûlullah (a.s.m.) bir gün ziyaretlerine gitti. Bir ara, “Sizi 
yakınıma almak istiyorum.” buyurdu. Hz. Fâtıma, “Canım babacağım, 
isterseniz Hârise ile konuş, belki yakınınızdaki evi bize boşaltır.” 
dedi. Fahr-i Kâinat Efendimiz, muazzez kızı Fâtıma’ya hitaben, “Sevgili
 kızım, Hârise evini bir kere bize verdi; ikinci defa isteyemem.” 
 

Bu haber bir vesileyle Hz. Hârise’ye ulaştı. Bunun üzerine hemen 
Resûlullah’a geldi ve “Yâ Resûlallah, duydum ki, Fâtıma’nın, sizin
 yakınınızda bulunan bir eve ihtiyacı varmış. Benî Neccar’ın en sağlam 
evlerinden olan evimi boşalttım, gelip otursunlar.  
 
Ben ve malımın hepsi 
Allah ve Resûl’ünündür. Yemin ederim ki, yâ Resûlallah, benden 
aldığınız mal, benim yanımda, bana bıraktığınız maldan daha 
hayırlıdır.” dedi. 
 

Hz. Hârise’nin bu samimi ifadeleri üzerine Efendimiz şöyle buyurdu: 
 

“Hakikaten doğru söylüyorsun, yâ Hârise, Allah’ın bereketi üzerine olsun.”[2]  
 
Daha sonra Hârise’nin evine Hz. Ali ve Hz. Fâtıma taşındılar. 
 

Hz. Hârise’nin, Efendimizin zevcesi Mariye’ye de bir ev verdiği 
rivayet edilir. Ayrıca Hz. Ebû Bekir’in oğlu Abdullah’ın, ailesiyle 
beraber Medine’ye hicret ettiği zaman, yine Hz. Hârise’nin evinde 
kaldıkları belirtilmektedir. 
 

Hârise bin Numan’ın bu cömertliği, hayatının sonlarına doğru iki 
gözünü kaybettikten sonra da devam etmiştir. Hz. Hârise bu sıralar 
evinin önüne hurma dolu bir zembil koyuyor ve fakirlerin gelip oradan 
ihtiyaçları kadarını alıp gitmelerini temin ediyordu.[3]  
 
Hz. Hârise, Hz. Cebrâil’i iki defa gördüğünü söyler. İbni 
Abbas’ın rivayetine göre, Peygamberimiz, Hz. Hârise ve Hz. Cebrâil 
arasında şöyle bir hadise geçer: 
 

Hz. Hârise bir gün Resûlullah’ın (a.s.m.) huzuruna varır, gizlice 
birisiyle konuştuğunu düşünerek selam vermez. Az sonra Cebrâil, 
Resûlullah’a, “O, niçin selam vermedi?” diye sorar. Peygamber 
Efendimiz, Hârise’ye, “Geldiğinde neden selam vermedin?” deyince, Hz.
 Hârise, “Sizi, birisiyle konuşurken gördüm, konuşmanızı kesmemek için 
selam vermedim.” der. 
 

Resûlullah Efendimiz, “Sen onu gördün mü?” diye sorar. Hârise, 
“Evet.” cevabını verir. Efendimiz, “O, Cebrâil’di!” der. Hz. Cebrâil, 
“Şayet bana selam verseydi, selamını alırdım.” der ve devamla, “O, 
80’lerdendir.” buyurur. Resûlullah Efendimiz, 80’lerin kimler 
olduğunu sorunca, Hz. Cebrâil şöyle cevap verir: 
 

“İnsanların kaçıştığı bir sırada canını, evladını ve rızkını Allah’a 
havale ederek, senin çevrende kenetlenip sarsılmadan 
sabredenlerdir.”[4]  
 
Hz. Cebrâil bu ifadeleriyle, Huneyn’de Peygamberimizi yalnız bırakmayan sahabilere işaret ediyordu. Hz. Hârise de oradaydı. 
 

Resûlullah’ın (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem), “Cennette bir Kur’ân sesi duydum, ‘Bu 
kimin sesidir?’ diye sorduğumda, ‘Hârise bin Nûman’ın okuyuşudur.’ 
dediler.”5 şeklindeki hadiste olduğu gibi pek yüksek sena ve 
iltifatına mazhar olan Hz. Hârise, bütün hayatını İslam’a hizmet için 
vakfetmiş ve Hz. Muâviye devrinde vefat etmiştir. 
 

Cenab-ı Allah, Hârise bin Nûman Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 


<div>
 _________________________________________
 
<div id="ftn1">

[1]Tabakât, 3: 448. 
[2]age., 8: 22-23. 
[3]Hilyetü’l-Evliyâ, 1: 356. 4.Üsdü’l-Gàbe, 1: 359. 
[4]age.
</div>
</div>


<div>
<div>
Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi</div>
<div>
</div>
</div>

Hârise bin Nûman (R.A.)

İki Cihan Güneşi’nin ders halkasında yetişmiş, onun talim ve tedrisinden geçmiş, kahraman ve cömert talebelerden birisi de Hârise bin N...

Devamı »

Hârise bin Nûman (R.A.)

Yayınlar

Yorumlar

Kütüphane