Cennet'e Giden Yol: Hazreti Seleme bin Ekva

Seleme bin Ekvâ (R.A.)

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghBEjH0JV4ZnBsoSOCQTcRvBcyy-7ySDj064QsB4dlbZm4D18sJvfLXApGq72RgvoULgxbOI5MRMwZRxMV3gkRtqi91qjjhDNd9g2EzvgUKbRnl0-0hjbtmLbp5FEISErdy3KuWCxC1rpe/s1600/Sahabeler131.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghBEjH0JV4ZnBsoSOCQTcRvBcyy-7ySDj064QsB4dlbZm4D18sJvfLXApGq72RgvoULgxbOI5MRMwZRxMV3gkRtqi91qjjhDNd9g2EzvgUKbRnl0-0hjbtmLbp5FEISErdy3KuWCxC1rpe/s1600/Sahabeler131.jpg" width="640" /></a></div>
 
Hudeybiye Anlaşması’nın yapıldığı günlerdeydi… Hudeybiye’de endişeli 
ve huzursuz bir bekleyiş hâkimdi. Sahabiler Rıdvan Ağacı’nın altında 
toplanmış, “hayatları” üzerine Allah’ın Resûl’üne biat ediyorlardı. 
Aralarında kuvvetli ve cesur bir sahabi olan Seleme bin Ekva da vardı. 
Resûlullah, “Seleme nerede? Gelip biat etsin!” deyince hemen koşup 
biat etmişti. Biraz sonra Resûlullah tekrar, “ Seleme nerede? Gelip 
biat etsin!” diye seslendi. Seleme tekrar biat etti. Bu hâl üç defa 
tekrarlandı. Hz. Seleme her biat sonunda Resûlullah’a olan bağlılık 
ve muhabbetinin bir kat daha arttığını hissediyordu. Hayatını 
Resûlullah için feda edeceğine tam üç defa söz vermişti. 
 

Biattan sonra sahabiler dağıldılar. Seleme de uzakça bir ağacın 
altına gidip uzandı. O sırada dört kişilik bir düşman müfrezesi yanına 
gelerek Resûlullah’a dil uzatmaya başladılar. Resûlullah’a hayatı 
üzerine bağlılık sözü veren cesur sahabi, öfkesini zor kontrol ediyordu.
 Çünkü Resûlullah, sahabilerin müşriklere karşı herhangi bir 
harekette bulunmalarını men etmişti. Kalkıp başka bir ağacın altına 
gitti. Müşrikler de silahlarını bir ağaca asıp yere uzandılar. 
 

O sırada vadinin aşağı tarafından bir ses duyuldu: 
 

“Yetişin ey Muhacirler, İbni Zuneyn öldürüldü!” 
 

Bu haberi duyan Seleme, daha fazla dayanamadı. Kılıcını eline aldı. 
Sessizce, yatmakta olan müşriklerin yanına geldi. Ağaçta asılı duran 
kılıçlarını aldı. Sonra da, “Kıpırdayanın başını uçururum!” diye 
bağırdı. 
 

Bir anda neye uğradıklarını şaşıran müşrikler, korku içinde titremeye
 başladılar.  
 
Seleme, “Kalkın ve arkanıza bakmadan önüme düşün!” diye 
emir verdi 

Hepsini önüne katıp Resûlullah’ın huzuruna getirdi. 
Resûlullah’ın vereceği emre göre davranacaktı. Resûlullah harp 
edilmemesi hususundaki anlaşmayı ihlal etmek istemedi, “Kötülüğün başı 
da, sonu da onların olsun. Bunları serbest bırakınız.” dedi. 
 

Hudeybiye Anlaşması gereğince, Müslümanlar Medine’ye geri 
dönüyorlardı. Akşam olunca, henüz müşrik olan Lahyanoğulları kabilesine
 yakın bir yerde konakladılar. Arada yüksekçe bir tepe bulunuyordu. 
Resûlullah, gece düşmanı gözetlemek için bir gönüllü aradı ve ona 
Allah’tan mağfiret dileyeceğini söyledi. Seleme hemen ileri atıldı, “Ben
 emrinize hazırım, yâ Resûlallah!” dedi. 
 

O gece tek başına düşmanın hücum tehlikesine aldırmadan nöbet bekledi. Cesaret ve fedakârlığını bir defa daha ispatladı. 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF-hHeGvwBBhFz7b1Ly0ZVEodAVnD0ICzOQlJm4hJ4RweI2piZkth890swE-p3827wZKOm9eYpZvFyzPHda5eXd3r6bKflE0ugBkGvpJDhskRXBDlJVw7f8aWUS7IpGr9C7DjvxxK2eXcH/s1600/kervan13d.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF-hHeGvwBBhFz7b1Ly0ZVEodAVnD0ICzOQlJm4hJ4RweI2piZkth890swE-p3827wZKOm9eYpZvFyzPHda5eXd3r6bKflE0ugBkGvpJDhskRXBDlJVw7f8aWUS7IpGr9C7DjvxxK2eXcH/s1600/kervan13d.jpg" width="320" /></a>Medine’ye dönüldükten sonra, develerin otlağa götürülmesi vazifesini 
bir çobanla birlikte Peygamberimizin hizmetçisi Rebah üzerine almıştı. 
Ancak Seleme etrafın düşman kabilelerle dolu olduğu bir zamanda 
develerin hücuma uğrayabileceğini düşünerek Rebah’la birlikte gitti. 
Otlağa vardıklarının ilk gecesinde sabaha kadar uyumayarak hayvanları 
beklediler. Sabaha doğru ise istirahat niyetiyle biraz uzandılar. O 
sırada Fezarî kabilesi eşkıyası baskın yaparak çobanı öldürdüler ve 
develeri önüne katıp götürdüler. 
 

O sırada uyanan Seleme durumu görünce hemen Rebah’ı Medine’ye haber 
vermek için gönderdi. Kendisi de gelecek olan yardım kuvvetini 
beklemeden tek başına eşkıyanın ardına düştü. Yaya idi, ama çok hızlı 
koşuyordu. Nihayet onlara yetişti ve şöyle kükredi: 
 

“Hey şakiler! Beni iyi dinleyin, ben Ekva’nın oğluyum. Bugün sizin ölüm gününüz olacak.” 
 

Deve hırsızları ona aldırmadan bir an önce oradan uzaklaşmak 
niyetindeydiler. Ama Seleme onları kaçırmak istemiyordu. Yayını çıkardı 
ve üzerlerine ok yağdırmaya başladı. Attığı oklardan biri, bir hayduta 
isabet etti ve adam yere düştü, kaldı. Arkadaşları onunla ilgilenmeden 
kaçmaya devam ettiler. Fakat Seleme’nin yine takip ettiğini ve ondan 
kurtulamayacaklarını anlayınca, içlerinden biri atını geri çevirdi ve 
öldürmek için Seleme’nin üzerine sürdü. Seleme hiç telaşlanmadı. Bir 
ağacın altına çömeldi. Bir ok çıkarıp nişan aldı ve fırlattı. Okun 
fırlamasıyla müşrikin at üzerinden yere yuvarlanması bir oldu, 
vurulmuştu. 
 

Diğer haydutlar tekrar kaçmaya, Seleme de takip etmeye başladı. 
Nihayet dar bir vadiden geçtikleri bir sırada, Seleme süratle 
tepelerden birine tırmandı. Aşağıda vadide bulunan haydutların üzerine 
taş ve kayalar yuvarlamaya başladı. Müşrikler onunla baş 
edemeyeceklerini anlayınca develeri bırakıp kaçmak mecburiyetinde 
kaldılar. Ancak Seleme peşlerini yine bırakmadı. Haydutların bir su 
başında mola verdikleri sırada, onlara yine yetişti. Artık ondan iyice 
korkmuş olan müşrikler, mızrak ve kaftanlarını da bırakarak kaçmaya 
başladılar. Seleme yorulmak nedir bilmiyor, takibe devam ediyordu. 
 

Nihayet Resûlullah’ın süvarileri yetiştiler. En önde Hz. Ahrem 
vardı. Seleme onun önüne geçerek, müşriklerin silahlı olduğunu ve diğer 
sahabileri beklemesini istedi. Ama Ahrem cihat ateşiyle yanıyordu. 
 

“Allah’a ve ahiret gününe inanan kimsenin önünden çekil, ey Seleme! 
Eğer nasibime şehitlik düşmüşse mâni olma.” dedi. Ve atını haydutların 
üzerine pervasızca sürdü. Ancak müşriklerin attığı oklarla şehit düştü. 
 

Takip tamamlanıp geri dönüldüğünde Resûlullah ve Ashâb’ın, daha 
önce Seleme’nin haydutları kaçırdığı suyun başında beklediklerini 
gördüler. Eşyalar ve develer de oradaydı. Resûlullah, Seleme’ye 
iltifat etti ve şöyle buyurdu: 
 

“Bugün piyadelerimizin en hayırlısı Seleme, süvarilerimizin en hayırlısı ise Ebû Katâde’dir.” 
 

Sonra da Seleme’ye süvari ve piyade hakkı olarak iki hisse ganimet 
ayırdı. Seleme diyor ki: “Açlık ve yorgunluğumu ancak sahabilere 
kavuştuğum zaman hissettim. Orada bulunan bir kırba sütü içip su ile de 
abdest alınca, ne açlığım ne de yorgunluğum kalmadı.” 
 

Nihayet Medine’ye dönülmek için yola çıkıldı. Resûlullah, 
Seleme’yi “Adba” isimli kendi devesinin terkisine almıştı. Zafer 
sevincine Resûlullah’ın (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem) iltifatları da eklenince, Seleme artık âdeta 
uçacak gibiydi. Kafile sevinç içinde Medine’ye doğru yol alırken, 
Ensar’dan biri kalabalık arasında şöyle bağırmaya başladı: 
 

“Var mı benimle Medine’ye kadar yarışacak?” 
 

Seleme bu sözleri işitince, onca yorgunluğuna rağmen duramadı: 
 

“N’olur yâ Resûlallah, bana izin ver de şununla yarışayım!” dedi. 
 

Resûlullah izin verince de, yarışmak isteyen sahabiye seslendi: 
 

“Sen koşmaya başla, ben geliyorum.” 
 

Arkasından da deveden atlayıp koşmaya başladı. Medine’ye kadar devam 
eden nefes kesici bu yarış, Seleme’nin birinciliğiyle bitti. 
 

Seleme bundan sonraki hayatında birçok kahramanlık gösterdi. Hayatı 
boyunca yedisi Resûlullah ile birlikte olmak üzere 14 gazveye 
iştirak etti. Hepsinde de yiğitlik ve kahramanlık destanları yazdı. 
Birçok defa Resûlullah’ın iltifat ve dualarına mazhar olan bu mübarek
 sahabi, Medine’de, Hicret’in 74. senesinde 80 yaşındayken vefat etti. 
 

Son olarak onun rivayet ettiği bir hadisi nakledelim: Birisi 
Resûlullah’ın huzurunda sol eliyle yemek yiyordu. Resûlullah (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem), “Sağ elinle ye!” buyurdu. Adam, “Sağ elimle yiyemiyorum.” 
dedi. Resûlullah (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem) “Yiyemeyesin!” diye beddua etti. Çünkü o, 
yapamadığından değil, gurur ve kibiri sebebiyle sağ eliyle yemek 
istemiyordu. İşte Resûlullah (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem) bunun için beddua etti. O adam 
da artık sağ elini kullanamadı.[1]  
 
Cenab-ı Allah, Seleme bin Ekvâ Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 
<div>
 _______________________________________
<div id="ftn1">

[1]Tabakât, 4: 305-308; Üsdü’l-Gàbe, 2: 333; Müstedrek, 3: 562; Müslim, Eşribe: 108.
</div>
</div>

<div>
<div>
Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi</div>
<div>
</div>
</div>

Seleme bin Ekvâ (R.A.)

Hudeybiye Anlaşması’nın yapıldığı günlerdeydi… Hudeybiye’de endişeli ve huzursuz bir bekleyiş hâkimdi. Sahabiler Rıdvan Ağacı’nın altın...

Devamı »

Seleme bin Ekvâ (R.A.)

Yayınlar

Yorumlar

Kütüphane