Cennet'e Giden Yol: Hubeyb bin Adiyy

Hubeyb bin Adiyy (R.A.)

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp8o3GRq3FGUJ4n4crFAJ6ZyrJw7FnPPdViKgSfOjtHcOOetGM26oHvSBK8QuJpgnAHGiMtSM-p56nB3CaTuO5lfVPGjigI2WC-qdjJgddquZ4GkdwX7t-vcxojd6_JijtgNKHfcahl0mv/s1600/Sahabeler92.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp8o3GRq3FGUJ4n4crFAJ6ZyrJw7FnPPdViKgSfOjtHcOOetGM26oHvSBK8QuJpgnAHGiMtSM-p56nB3CaTuO5lfVPGjigI2WC-qdjJgddquZ4GkdwX7t-vcxojd6_JijtgNKHfcahl0mv/s1600/Sahabeler92.jpg" width="640" /></a></div>
 
Tevhid inancının inatçı düşmanları, gözlerini kamaştıran İslam nurunu
 gölgelemeye güçlere yetmeyince, çeşitli hilelere başvurmaktan geri 
durmadılar. Bilhassa Bedir gibi Uhud’da da elebaşlarını kaybedince 
iyice azdılar ve intikam hıncıyla tutuştular. 
 

Lihyanoğullarıyla anlaşan Adal ve Kare kabilesinden bir grup, 
Müslüman olduklarını söyleyerek Peygamberimize müracaatta bulundular: 
“Yâ Resûlallah, İslamiyet kabilemiz arasında yayılmaya başladı. 
Sahabilerinden birkaçını bizimle gönder de bize Kur’ân öğretsinler, 
İslamiyet’i anlatsınlar.” 
 

Bu masum ve makul isteği cevapsız bırakmayan Peygamberimiz, Hz. 
Mersed bin Ebî Mersed (r.a.) başkanlığında, Suffe Ashâbı’ndan 10 zatı bu
 işle vazifelendirdi. 
 

İrşat heyeti, Mekke’den gelenlerle yola çıktı. Uhud Savaşı’ndan dört 
ay sonraydı. Hicret’in 4. senesi Sefer ayı başlarıydı… Kafile Recî 
Suyu’nun başına gelince, âdi bir hıyanetle yüz yüze geldiler. 
Lihyanoğullarından 100 kadar gözü dönmüş nasipsiz, bu masum ve 
müdafaasız kimselere saldırmaya yöneldiler. Durumun vahametini anlayan 
Hz. Mersed, arkadaşlarını yakınlarındaki dağa çekti. Etraflarını saran 
düşman, onları sıkıştırmaya başladı. Onlar da kılıçlarını çekip 
kendilerini savunmaya çalıştılar. Fakat çok geçmeden yedi sahabi şehit 
düştü. Geriye kalan Hubeyb bin Adiyy, Zeyd bin Desinne ve Abdullah bin 
Târık (r.a.), müşriklerin öldürmeyeceklerine dair söz vermeleri üzerine 
teslim oldular. 
 

Çapulcular, bu üç sahabiyi sıkıca bağladılar. Mekke’nin yolunu 
tuttular. Esir olarak götürüp satacaklardı. Direnip gitmek istemeyen Hz.
 Abdullah bin Târık karşı koydu.  
 
Elini çözerek kılıcına sarıldı. Fakat 
müşrikler fırsat vermediler, bu yüce insanı taşlayarak şehit ettiler. 
 

Ellerinde kalan Hz. Hubeyb ile Hz. Zeyd’i Mekke’ye götürdüler. Hz. 
Hubeyb, Hicret’ten önce Müslüman olmuştu, Ensar’ın ileri 
gelenlerindendi. Bedir Savaşı’nda üstün kahramanlık göstermiş, 
müşriklerin büyüklerinden Hâris bin Âmir’i öldürmüştü. Uhud’da da büyük 
fedakârlıklar sergilemişti. 
 

Lihyanoğulları, Hz. Hubeyb’i Hâris bin Âmir’in çocuklarına 100 deve 
karşılığında sattılar. Hâris’in üvey kardeşi Huceyr de, Hz. Hubeyb’i, 
cariyesi Mâviye’nin evine hapsetti. Gayeleri, bir müddet işkence yapıp 
eziyet çektirdikten sonra öldürmekti. 
 

Dünyayı kucaklayacak güçlü bir imana sahip olan Hz. Hubeyb, İlahî 
takdire boyun eğerek, derin bir sabır ve tam bir tevekkül içinde 
Rabb’ine kavuşacağı günü bekliyordu. Çünkü o, Resûlullah tarafından 
yüce bir gaye için vazifelendirilmişti. Yeni Müslüman olanlara Allah’ın 
kelamını öğretmek, İslam’ın güzelliklerini anlatmak için yola çıkmıştı.
 Bu uğurda başına gelecek her şeyi tam bir rıza ile karşılaması 
gerekirdi. Hayatta kalıp vazifesini yapsa da kârdaydı, bir ihanete 
kurban gitse de kazançlıydı. Çünkü şehadet mertebesini kazanacaktı. 
 

Hz. Hubeyb’i aç susuz bir şekilde yalnızlığa terk etmişlerdi. 
Kaçmaması için de zincire vurmuşlardı. Fakat Hubeyb’i, Rahim olan 
Rabb’i aç bırakmadı. Ev sahibi Mâviye bir gün Hz. Hubeyb’in yattığı 
hücrenin kapısını aralayınca şaşkına döndü. Hubeyb’in elinde, dünyada 
benzeri görülmeyen koca bir üzüm salkımı vardı. Sakin bir şekilde tane 
tane yiyordu. Daha sonra Müslüman olan Mâviye, bu durumu şöyle 
anlatıyordu: 
 

“Ben Hubeyb’den daha hayırlı bir esir görmedim… O mevsimde değil 
Mekke’de, dünyada dahi bir üzüm tanesi bulunmazdı. Kendisi zincire 
vurulmuş olduğu hâlde, elinde bir insan başı büyüklüğünde üzüm salkımı 
vardı. Herhâlde bunu ona rızık olarak Allah veriyordu…” 
 

Mâviye bir defasında gelerek, gizliden Hz. Hubeyb’e ihtiyacı olup 
olmadığını sordu. Hubeyb asla nefsini düşünmüyordu. İmanına bir zarar 
gelebileceği endişesini taşıyordu: “Bana tatlı su içirip, putlar adına 
kesilmeyen hayvanların etinden yedirmenden ve bir de, beni 
öldürecekleri günü önceden haber vermenden başka senden bir şey 
istemiyorum.” 
 

Mâviye anlatıyor: “Hubeyb’in öldürüleceği gün kararlaştırılmıştı. 
Vallahi ölüm haberini duyunca onun yüzünde zerre kadar bir üzüntü, 
durumunda en küçük bir endişe görmedim. Sadece ölmeden önce vücut 
temizliğini yapmak üzere benden emanet olarak bir ustura istedi. 
İsteğini yerine getirdim.” 
 

Bütün Mekke halkı toplanarak Hz. Hubeyb’i öldüreceklerdi. İntikamlarını vahşi bir şekilde bu masumdan alacaklardı. 
 

Gün aydınlanmış, sabah olmuştu. Menfur emellerine kavuşmak isteyen 
bir grup Kureyş putperesti, Hz. Hubeyb’in zincire vurulduğu eve 
geldiler. İntikam ateşinden alev alev olmuş gözlerini Hz. Hubeyb’in 
üzerine diktiler. İman çağlayanı büyük sahabi, bir melek masumiyeti 
içinde bekliyordu. Gayet rahat ve sakindi. Üzerinde en ufak bir telaş 
eserini görmek mümkün değildi. Müşrikler bağlı olduğu prangadan çözerek 
onu hücresinden çıkardılar. Mekke’ye iki fersah uzaklıkta bulunan 
Ten’im mevkiine götürüp idam etmek üzere yola çıktılar. 
 

Müşrikler, avını ele geçirmiş aç canavar hâletiyle menhus bir 
sevinçle ilerlerken, Hz. Hubeyb de, mazlum bir eda, fakat metin ve 
vakur adımlarla Allah’a kavuşacağı mekâna gidiyordu. Yolda Hz. Zeyd bin
 Desinne ile karşılaşmış, birbirlerini teselli etmişlerdi. 
 

Ten’im âdeta bir panayıra dönüşmüş, çoluk çocuk, genç ihtiyar, kadın 
erkek oraya dökülmüştü. Bu iki mazlumun öldürülüşünü seyredecek, 
Bedir’in ve Uhud’un acısını dindireceklerdi güya… 
 

Derince bir çukur kazdılar. Kurumuş koca bir ağaç bedenini getirerek 
diktiler. Bu bir idam sehpasıydı. Hz. Hubeyb’i idam sehpasının yanına 
götürdüler. Hz. Hubeyb bir müddet durdu. Müşriklerden hiçbir talepte 
bulunmamıştı. Fakat son olarak Rabb’inin huzuruna çıkmak istiyordu, 
“Müsaade ederseniz, bırakın da iki rekât namaz kılayım.” dedi. Müsaade 
edildi. 
 

Hz. Hubeyb, âdap ve erkânına dikkat ederek huşu içinde iki rekât 
namaz kıldı. Selam verdikten sonra müşriklere dönerek, “Vallahi eğer 
ölümden korktu da namazı uzattı zannına kapılmayacak olsaydınız, namazı 
uzatır ve çoğaltırdım!” dedi. Bu hâldeyken bile imanla bağdaşmayan 
korkaklık eserini kabul etmiyordu. 
 

Böylece, İslam tarihinde idamdan önce iki rekât namaz kılma âdetini Hz. Hubeyb başlatmış oldu… 
 

Müşrikler, Hz. Hubeyb’i tutup darağacına bağladılar. Yönünü ise 
Medine’ye çevirdiler. Belki ölümden korkar da inancından vazgeçer 
düşüncesiyle son olarak şu teklifte bulundular: 
 

“Muhammed’in dinini terk et, sana eman verip serbest bırakalım.” 
 

Hz. Hubeyb, hiç böyle bir teklif beklemiyordu. Bunu kabul etmek, onun
 için ölümlerin en kötüsüydü. Vakur bir sesle gürledi: “Hayır, vallahi 
dinimden dönmem, hattâ bütün dünyayı da bana verseniz vazgeçmem!” 
 

Alay dolu bir teklif daha yaptılar: “Doğru söyle, şimdi senin yerine 
Muhammed’in öldürülmesini, senin de evinde çoluk çocuğunun arasında sağ 
salim yaşamanı isterdin, değil mi?” 
 

Kalbi Peygamber sevgisiyle dolup taşan Hz. Hubeyb’in verdiği cevap, 
canileri ürküttü: “Vallahi Peygamberimin ayağına bir diken batmaktansa,
 canımdan olmaya razıyım!” Daha sonra şöyle devam etti: 
 

“Allah yolunda olunca, hayatımın hiçbir ehemmiyeti yoktur. Vallahi 
ben imanımdan dolayı öldürülecek olduktan sonra, vurulup hangi yanım 
üzerine düşersem düşeyim, gam yemem. Çünkü bunların hepsi Allah 
uğrunadır. O dilerse, parça parça olan vücudumu feyze eriştirir.” 
 

Müşrik topluluğu fedakârlığın ne olduğunu bilemiyorlardı. Ortalığı 
bir ölüm sessizliği kaplamıştı. Bu sözlere sadece istihza ile gülüp 
geçiyorlardı. Şirkin bütün çirkinliği suratlarına aksetmişti. 
 

Haksız yere canına kıydıkları için Hz. Hubeyb, onlara içten gelen bir
 beddua etti: “Allah’ım, Kureyş müşriklerini mahvet! Topluluklarını 
darmadağın et! Birer birer canlarını al, hiçbirisini sağ bırakma!” Bu 
beddua Ten’im mevkiinde yankılanınca müşriklerin kimisi kulağını tıkadı,
 kimisi yere kapaklandı. Daha sonra günlerce müşrikler arasında bu 
beddua çalkalandı durdu. 
 

Hz. Hubeyb’in imanındaki sebatını ve kararlılığını gören müşrikler, 
Uhud’da babaları öldürülen eli mızraklı 40 gence hücum emrini verdiler. 
Dört bir yandan fırlatılan mızraklar Hz. Hubeyb’in vücuduna batıyordu. 
Bağlandığı ağaç kımıldayınca yüzü Kâbe’ye döndü. Hz. Hubeyb’in bu 
duruma sevindiği hissedilmişti. Hâlâ dua ediyordu:  
 
“Allah’ım, eğer ben 
Senin katında hayırlı bir kul isem, yüzümü kıbleden başka tarafa 
çevirme!” diyordu. Artık kimse ondan sonra yüzünü çeviremedi. 
 

Ruhunu teslim edeceğini anlayan Hz. Hubeyb, son olarak 
Resûlullah’a selam göndermek istedi. Fakat orada selamını ulaştıracak
 kimsecikler yoktu. “Allah’ım, Sen bize Resûlünün peygamberliğini tebliğ
 ettirdin. Bize reva görüleni de sabahleyin o Resûlüne eriştir. 
Allah’ım, selamımı Resûlüne ulaştıracak kimseyi bulamadım. N’olur, 
selamımı Sen ulaştır!” diye niyazda bulundu. 
 

Peygamberimiz o sabah sahabileriyle sohbet ediyordu. Birden üzerinde 
vahiy hâli belirdi, “Ve aleyhisselâm” dedi. Sahabiler, “Kimin selamını 
aldın, yâ Resûlallah?” diye sorunca, Peygamberimiz, “Kardeşiniz 
Hubeyb’in selamını… Müşrikler onu şehit etti!” buyurdu. Selamı tebliğ 
eden, Cebrâil’di (a.s.). 
 

Bütün müşrik gençleri, ellerindeki mızrakları atıp bitirdiler. En 
sonunda Hâris bin Âmir’in oğlu Ukbe gidip mızrağını Hz. Hubeyd’in 
göğsüne sapladı, mızrağın ucu arkasından çıktı. Hz. Hubeyb, Şehadet 
Kelimesi getirerek cennete uçtu. 
 

Müşrikler, gelen geçen görsün, her tarafa yaysın diye, Hz. Hubeyb’in 
cesedini darağacından indirmediler. Bu vaziyeti haber alan 
Peygamberimiz, Hubeyb’in cesedini indirmek için Hz. Amr bin Umeyye’yi 
(r.a.) vazifelendirdi ve kendisine cenneti müjdeledi. 
 

Cesedin yanında bekçiler vardı. Bir gece gizlice yaklaşan Hz. Amr, 
cesedi çözdü, indirdi, sırtına alarak uzaklaşmak istedi. Durumu fark 
eden bekçiler, Hz. Amr’ın peşine düştüler. Hz. Amr, Hz. Hubeyb’in 
cesedini yere bıraktı. Ceset yere düşünce, ne bekçiler gördü, ne Hz. 
Amr… Cenâb-ı Hak, tekrar müşriklerin eline geçmemesi için, büyük 
şehidin cesedini gizlemişti! 
 

Hz. Hubeyb’i “şehitlerin ulusu” olarak vasıflandıran Peygamberimiz, “O benim cennette komşumdur.” buyurmuştu. [1]  
 
Cenab-ı Allah, Hubeyb bin Adiyy Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 
<div>
 ________________________________________
 
<div id="ftn1">

[1]Sîre, 3: 178-179; Üsdü’l-Gàbe, 2: 103-105; Tabakât, 2: 55-56; 4: 249; 8: 301-302; İstiâb, 1: 432; Buhârî, Megâzî: 30.
</div>
</div>


<div>
<div>
Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi</div>
<div>
</div>
</div>

Hubeyb bin Adiyy (R.A.)

Tevhid inancının inatçı düşmanları, gözlerini kamaştıran İslam nurunu gölgelemeye güçlere yetmeyince, çeşitli hilelere başvurmaktan ger...

Devamı »

Hubeyb bin Adiyy (R.A.)

Yayınlar

Yorumlar

Kütüphane