Cennet'e Giden Yol: Hazret-i Abbas

Abbâs bin Hamzâ En-Nişâbûrî (R.Âleyh)

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh17Br1osx2XO0nNzcPvQJUrnEaVmwG_LoIRmaHkTtV1zNper_11bHROvScXIFORleZ0jwBlS2HyU72vs6xASjMxBRrrUafuJsYmJ3oCYesD2afGQlYUTCRdCgI9VanAmxOpvPVFfrn4i5M/s1600/Evliyalar9.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh17Br1osx2XO0nNzcPvQJUrnEaVmwG_LoIRmaHkTtV1zNper_11bHROvScXIFORleZ0jwBlS2HyU72vs6xASjMxBRrrUafuJsYmJ3oCYesD2afGQlYUTCRdCgI9VanAmxOpvPVFfrn4i5M/s1600/Evliyalar9.png" width="640" /></a></div>
 
Hadîs âlimi, hatîb ve velî. Künyesi 
Ebü'l-Fadl'dır. Evliyâdan Ebû Bekr Hafîd'in torunudur. 900 (H. 288) 
senesinde vefât etti. Zünnûn-i Mısrî ve Bâyezîd-i Bistâmî ile sohbet 
etmiştir. Hadîs-i şerîf öğrenmek için memleketleri gezerdi. Evliyânın 
meşhûrlarından ve Şam'ın güzel kokulu çiçeği diye meşhur Ahmed bin 
Ebi'l-Havârî hazretlerinden hadîs-i şerîf okudu. Gündüzleri oruç tutar, 
geceleri namaz kılardı. İnsanlara doğru yolu gösterir, İslâmiyetin 
emirlerine sıkı sarılmaları için çok gayret sarfederdi. Vâz ve 
nasîhatlar ederdi. Bu sebeple "El-Vâiz" lakabıyla meşhûr oldu. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNqwiaVsZ8YAdTRWNzjMeumc3ZSnlR0GJoKFmoyEjziOh2VlmljNutF15Q3WUCMivqfH7ijnVckzo55b8HEUEkaDlIeR2rvHOqdaGBsKGgRXgyJC-PWKXSIHlY2nfSLMMvOlPXLmrh2dxW/s1600/RenkliGul1.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNqwiaVsZ8YAdTRWNzjMeumc3ZSnlR0GJoKFmoyEjziOh2VlmljNutF15Q3WUCMivqfH7ijnVckzo55b8HEUEkaDlIeR2rvHOqdaGBsKGgRXgyJC-PWKXSIHlY2nfSLMMvOlPXLmrh2dxW/s1600/RenkliGul1.png" width="163" /></a></div>
 
Hasan bin Muhammed Nişâbûrî annesinden şöyle nakletti: Annem vefât 
etmeden önce bana; "Sana hâmile iken babandan izin alıp Abbâs bin 
Hamza'nın sohbet ettiği yere gittim. Münâsib bir yere durup, onu 
dinledim. Sohbetini bitirince; "Ayağa kalkınız" dedi.Herkes kalktı ve 
hep birlikte ellerini açıp duâ etmeye başladılar. Ben de el açıp; "Yâ 
Rabbî! Bana ilim sâhibi sâlih oğul ihsân et" diye duâ ettim. Sonra eve 
döndüm. Gece bir rüyâ gördüm, bir zât bana; "Müjde Allahü teâlâ senin 
duânı kabul buyurdu. Sana bir erkek evlâd verecek. Oâlim ve uzun ömürlü 
olacak" dedi. 
 
Hasan bin Muhammed bunu anlattıktan dört gün sonra vefât etti. Annesinin
 rüyâsında müjdelendiği gibi âlim ve uzun ömürlü bir zât idi... 
 
Abbâs bin Hamza hazretleri, hocasıZünnûn-i Mısrî'nin şöyle buyurduğunu nakletmiştir: 
 
"İnsanlar neyi istediklerini bilselerdi, arzu ettikleri şey için verdikleri onlara zor gelmezdi." 
 
"Ey Allahım! Ben nasıl senin rızân için çalışmayayım, çünkü sen beni yoktan vâr ettin ve İslâmiyetle şereflenmemi nasîb ettin." 
 
Abbâs bin Hamza (r.aleyh) buyurdu ki: "Hocam Ahmed bin Ebi'l-Havârî, 
hocası Ebû Süleymân Dârânî'den nakletti: "Bir vaktin insanlarının 
bozulduğuna alâmet, o insanların korkudan çok ümid içinde olmalarıdır." 
 
"Ârif olana, devamlı olarak Rabbinin emirlerine itâattan başka bir hâl yakışmaz." 
 
Yine hocası Ahmed bin Ebi'l-Havârî'den nakleder: "Dünyâyı tanıyan ondan 
vazgeçer, âhireti tanıyan ona sarılır, Allahü teâlâyı tanıyan da O'nun 
rızâsına kavuşmak için çalışır." 
 
1) Tabakât-üs-Sûfiyye; s. 25,26,139 
2) Tabakât-üş-Şâfiiyye; c.3, s. 26 
3) Nefehât-ül-Üns Tercümesi; s. 121 
4) Tabakât-üs-Sûfiyye (Ensârî); s. 119 
5) Hazînet-ül-Meârif; c.2, s.165 
6) Nesâyim-ül-Mehabbe; s.43 
7) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.3, s.54 
 
Cenâb-ı Allah, Abbâs bin Hamzâ En-Nişâbûrî Hazretleri'nden razı olsun ve makâmını yüceltsin, alî eylesin. Bizleri de şehitlik ve şehidelik makâmıyla müjdelesin. Bu mübarek Allah Dostları'nın himmet, bereket ve şefaatlerine nâil eylesin bizleri... Amin.

Abbâs bin Hamzâ En-Nişâbûrî (R.Âleyh)

Hadîs âlimi, hatîb ve velî. Künyesi Ebü'l-Fadl'dır. Evliyâdan Ebû Bekr Hafîd'in torunudur. 900 (H. 288) senesinde vefât ett...

Devamı »

Abbas bin Ubâde (R.A.)

Admin 0 18:05

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOiQkTPec0YmVEam8AQ0ohD3F3sX3xCt9_ndtnKBJKc6QflEhCkBlCPpKFJ6VMI-bUKX3K2ru2LfwHr-nbMzXjH7KWMJ2tto5KR1fZclw0mQzJ7lrBvKMJi_AbaNIf0_FgjTlkm4msuuqt/s1600/Sahabeler37.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOiQkTPec0YmVEam8AQ0ohD3F3sX3xCt9_ndtnKBJKc6QflEhCkBlCPpKFJ6VMI-bUKX3K2ru2LfwHr-nbMzXjH7KWMJ2tto5KR1fZclw0mQzJ7lrBvKMJi_AbaNIf0_FgjTlkm4msuuqt/s1600/Sahabeler37.jpg" width="640" /></a></div>
 
Hicret’ten önceydi… Peygamberimiz, İslamiyet’i yayması ve oradaki 
Müslümanlara öğretmesi için sahabilerden Mus’ab bin Umeyr’i (r.a.) 
Medine’ye göndermişti. Hz. Mus’ab iyi konuşan, meselesini insanları 
kırmadan rahatça anlatabilen bir kabiliyete sahipti. Zaten 
Resûlullah onu bunun için böyle mühim bir vazifeye göndermişti.  
 
Gerçekten de Hz. Mus’ab bu vazifeyi en güzel şekilde ifa etti. 
Peygamberliğin 13. yılında 73’ü erkek 2’si kadın 75 kişiyle Akabe’ye 
geldi. Peygamberimizle buluştu. 
 

İşte Peygamberimize biat etmek üzere gelen bu 75 kişiden biri de 
Abbas bin Ubâde idi (r.a.). Hz. Abbas’ın çok tesirli hitabeti vardı. 
Burada çok güzel bir konuşma yaptı: 
 

“Siz Resûlullah’a, Araplarla ve Arap olmayanlarla savaşmak üzere 
söz vereceksiniz. Birçok tehlikeye maruz kalacaksınız. Bu işte ölmek 
var, mal kaygısı ve dağılmak tehlikesi var. Bu tehlikeleri göze 
alıyorsanız biat ediniz. Eğer bir tehlikeyle karşılaştığınızda 
Resûlullah’ı düşman eline bırakacaksanız şimdiden bu işten 
vazgeçiniz. Söz verip de bunu yerine getirmeyecek olursanız, vallahi, bu
 hem dünyada hem de ahirette yüz karasıdır! Eğer her türlü tehlikeye 
karşı onu koruyacaksanız, bu, dünyada da ahirette de hayırlıdır.” 
 

Bu konuşma üzerine Akabe Biatı’na gelenler hep bir ağızdan: 
 

“Onu korumak uğrunda her türlü tehlikeye razıyız!” diye bağırdılar. 
Sonra da teker teker Resûlullah’a biat ettiler. Bu durum 
Resûlullah’ı çok memnun etti. 
 

Akabe’de biat işi devam ederken müşrikler bunu haber aldılar. Peygamberimiz, Medineli Müslümanlara: 
 

“Hemen konak yerlerinize dönünüz.” buyurdu. Hz. Abbas bin Ubâde bütün samimiyetiyle: 
 

“Yâ Resûlallah, Seni hak dinle gönderen Allah’a yemin ederim ki, 
eğer arzu ederseniz yarın sabah Mina’daki halka hücum eder, onları 
kılıçtan geçiririz!” diye bir teklifte bulundu. Fakat Peygamberimiz 
(a.s.m.): 
 

“Henüz bu şekilde hareket etmemiz emrolunmadı.” buyurarak buna müsaade etmedi. 

Hz. Abbas, Akabe Biatı’ndan sonra Mekke’ye yerleşti. Peygamberimize 
yakın olmak istiyordu. Oysa o sırada müşrikler, Müslümanlara karşı 
giriştikleri işkence ve tazyiki artırmışlardı. Fakat Hz. Abbas’ın 
Resûlullah ile beraber olmak uğruna göze alamayacağı tehlike 
yoktu. Nitekim Mekke’de bulunduğu müddetçe birçok sıkıntıyla 
karşılaştı. Hicret emri çıkınca da Medine’ye hicret etti. Böylece hem 
Muhacir, hem de Ensar olma şerefini kazandı. Müslümanlar arasında 
“Ensar’ın muhaciri” diye isimlendirilirdi.  
 
Peygamberimiz onunla 
Muhacirîn ileri gelenlerinden Osman bin Ma’zun (r.a.) arasında kardeşlik
 tahsis etti. 
 

Abbas (r.a.) mazereti dolayısıyla Bedir Savaşı’na katılamadı. Fakat 
bunun ıstırabını yaşadı. Peygamberimizin Uhud Savaşı için hazırladığı 
orduya ilk iştirak edenlerdendi. Okçuların Resûlullah’ın emrine 
muhalefet etmeleri sebebiyle bozguna uğrandığı bir sırada sebat 
edenlerden birisi de Hz. Abbas’tı. Abbas (r.a.) bir yandan düşmana kılıç
 sallıyor, bir yandan da: 
 

“Ey Müslümanlar topluluğu! Sizin uğradığınız bu musibet, 
Peygamberinize isyanınızın neticesidir. O size, sabır ve sebat 
ederseniz yardıma nail olacağınızı vaat etmişti. Eğer biz 
Resûlullah’ı koruyanların arasında bulunmaz da ona bir zarar gelecek 
olursa, artık Rabb’imiz katında ileri sürebileceğimiz hiçbir mazeret 
yoktur.” diye bağırıyordu. 
 

Hz. Abbas, konuşmasını tamamladıktan sonra kılıncının kınını kırdı. 
Zırhını ve miğferini çıkardı. Ve müşriklerin arasında kaldı. Birçok 
yara almasına rağmen müşrikler Resûlullah’a bir zarar verirler 
endişesiyle ayakta durmaya, düşmana kılıç sallamaya çalışıyordu. Nihayet
 kuvveti tükendi. Son nefesine kadar Resûlullah’ı korumanın saadeti 
içerisinde şehadet mertebesine erdi.[1]  
 
Cenab-ı Allah, Abbas bin Ubâde Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 
 
[1]Üsdü’l-Gàbe, 3: 108-10; Sîre, 2: 90; Hz. Muhammed ve İslamiyet, 3: 
154. 

Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi

Abbas bin Ubâde (R.A.)

Hicret’ten önceydi… Peygamberimiz, İslamiyet’i yayması ve oradaki Müslümanlara öğretmesi için sahabilerden Mus’ab bin Umeyr’i (r.a.) M...

Devamı »

Abbâs bin Abdûlmuttâlib (R.A.)

Admin 0 11:44

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGxKCfw5QUAVRS2UUSiHNuksGmP3UxEooxP5XYk4OrtU0mvMudNk8Bi8YNxHdOKydfOZeTHyf5BGv40guf9pX6eYioK9sDDH1z05kLZJIN4IeyvO1CXQdUL9ERnPR6n-v9nzvMgRUeUzkW/s1600/Sahabeler1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGxKCfw5QUAVRS2UUSiHNuksGmP3UxEooxP5XYk4OrtU0mvMudNk8Bi8YNxHdOKydfOZeTHyf5BGv40guf9pX6eYioK9sDDH1z05kLZJIN4IeyvO1CXQdUL9ERnPR6n-v9nzvMgRUeUzkW/s1600/Sahabeler1.jpg" width="640" /></a></div>
 
İslamiyet’ten önce de Kâbe’ye hizmet kutsi bir vazife kabul edilirdi.
 Bu mukaddes vazifeyi Kureyş’in asil ailelerinden olan Hz. Abbas’ın 
ailesi yerine getirirdi. Kâbe’yi tamir eder, ziyaret edenlere su 
dağıtırlardı. Kâbe’ye hizmet, bu ailenin bir geleneğiydi. 
 

Hz. Abbas henüz çocuktu. Bir gün kayboldu. Annesi her tarafı aradı, 
fakat bir türlü onu bulamadı. “Eğer Abbas’ımı bulursam, Kâbe’yi ipek 
kumaşla süsleyeceğim!” diye adakta bulundu. Sonunda Abbas çıkageldi. 
Annesi de sözünü yerine getirdi. Böylece Kâbe, ipek kumaşla tarihte ilk
 defa Hz. Abbas’ın annesi tarafından örtülmüş oldu. Ailesinin bu güzel 
âdetine sahip çıkan Hz. Abbas, Kâbe’de kimsenin kötü söz söylemesine 
müsaade etmezdi. 
 

Hz. Abbas, Müslüman olmadan önce de yeğeni Resûlullah’ı severdi. 
Onu Mekke müşriklerine karşı korurdu. Peygamber Efendimiz bazı mühim 
kararlar aldığında önce onunla istişare ederdi. Mekke müşrikleri 
Resûlullah’ı (a.s.m.) çok rahatsız ettiklerinde Medineliler kendi 
beldelerine davet ettiler. Meşhur Akabe Biatı’nda Hz. Abbas da 
bulunarak, onlardan, Resûlullah’ın korunması için canlarıyla 
mallarıyla çalışmalarını istedi. Medinelilere hitaben şöyle konuştu: 
 

“Ey Medineliler! Muhammed’in yüksek mevkiini ve kıymetini elbette 
biliyorsunuz. Mekke’deki düşmanlarından onu koruduk, korumaya devam 
edeceğiz. Onu Medine’ye davet ediyorsunuz. Ancak onu koruyabilecekseniz
 memleketinize götürünüz. Şayet onu himaye edeceğinizden emin 
değilseniz bu teşebbüsten vazgeçiniz.” 
 

Böylece Hz. Abbas, Resûlullah’ın korunmasını garantiye almak 
istedi. Medi-nelilerden söz aldı. Medineliler, Evs ve Hazreçliler, 
Resûlullah’ı canları gibi ko-ruyacaklarına söz verince, Hz. 
Abbas’ın gönlü rahatladı, endişesi zail oldu. Üçüncü Akabe Biatı böylece
 müspet neticelendi. 
 

Hz. Abbas, Bedir Harbi’nde müşriklerin safında yer almıştı. 
Resûlullah Efendimiz bütün sahabilere onun öldürülmemesi hususunda 
talimat vermiş ve: 
 

“Abbas’la karşılaşırsanız, sakın onu öldürmeyiniz! Abbas bizdendir.” buyurmuştu. 

Hz. Abbas, Bedir Savaşı’nda esir alındı. Peygamberimiz, esaretten 
kurtulabilmesi için, diğer esirler gibi fidye ödemesi gerektiğini 
bildirdi.  
 
Hz. Abbas: 
 

“Yâ Resûlallah, ben Müslüman’ım. Kureyş kabilesi beni bu savaşa zorla getirdi.” dedi.  
 
Peygamberimiz: 
 

“Senin Müslümanlığını Allah bilir.” buyurdu, “Söylediğin doğruysa, 
Allah elbette onun sevabını sana verir. Fakat sen görünüşte bizim 
aleyhimizdeydin. Sen, kurtulman için fidyeni ödemeye bak.” 
 

Savaştan sonra, Hz. Abbas’ın üzerinde bulunan bir miktar paraya ganimet olarak el konulmuştu. Hz. Abbas, Peygamberimize: 
 

“Hiç olmazsa benden aldığınız altınları fidye olarak kabul et.” dedi. Resûlullah (a.s.m.) bu teklifi kabul etmedi: 
 

“Hayır, o para, Allah’ın bize senden nasip ettiği bir ganimettir.” buyurdu.  
 
Hz. Abbas: 
 

“Yâ Resûlallah, benim ondan başka malım yok. Sen beni Mekke’de 
halktan dilenecek bir hâlde mi bırakacaksın?!” dedi. Peygamberimiz 
(a.s.m.): 
 

“Ey Abbas, altınlar nerede kaldı?!” diye sordu. Hz. Abbas şaşırmıştı. Resûlullah’a: 
 

“Hangi altınlar?” diye sordu. Bunun üzerine Peygamberimiz (a.s.m.) şöyle buyurdu: 
 

“Mekke’den çıktığın gün, hanımın Ümmü’l-Fadl’a teslim ettiğin 
altınlar! O esnada yanınızda ikinizden başka kimse yoktu. Sen o zaman 
hanımına, ‘Bu seferim esnasında başıma ne geleceğini bilmiyorum. Şayet 
başıma bir felaket gelir de geri dönmezsem, şu kadarı senin içindir. Şu
 kadarı Fadl için, şu kadarı Abdullah için, şu kadarı Ubeydullah için, 
şu kadarı da Kusem içindir.’ demiştin.” 
 

Hz. Abbas’ın şaşkınlığı iyice artmıştı: 
 

“Bunu sana kim haber verdi? Vallahi bunu benden ve Ümmü’l-Fadl’dan başka hiç kimse yoktu!” dedi. Peygamberimiz: 
 

“Allah haber verdi.” buyurdu. Bunun üzerine Hz. Abbas: 
 

“Ben şehadet ederim ki, Allah’tan başka ilah yoktur. Yine şehadet 
ederim ki, sen Allah’ın Resûl’üsün” diyerek Müslümanlığını açıkladı.[1] 
 
Peygamberimiz, amcasının tekrar Mekke’ye dönmesini, müşriklerin 
hareketlerini kontrol edip kendisine bildirmesini istedi. Hz. Abbas, 
Mekke’ye döndü, bir müddet imanını gizledi. Çok mühim vazifeler gördü. 
Mekke’de bütün olan bitenleri Resûlullah’a ulaştırır, Mekke’nin 
nasıl fethedilebileceğini bir bir anlatırdı. 
 

Müşrikler bunun farkındaydılar. Bu sebeple Hz. Abbas’ı hiç 
sevmezlerdi. Fakat bir şey de diyemezlerdi. Bununla beraber, Hz. Abbas 
da onların surat asmalarından rahatsız olurdu. Zaman zaman: 
 

“Yâ Resûlallah, müşriklerin beni gördüklerinde surat asmalarından
 rahatsız oluyorum!” derdi. Peygamberimiz onu teselli eder ve: 
 

“Onlar seni sevmedikçe cennete giremez.” buyurur, onların ahirette çekecekleri azaba dikkat çekerek onu teselli ederdi. 
 

Hz. Abbas zaman zaman hicret etmeyi düşünür, Peygamberimizden izin isterdi. Fakat Resûlullah (a.s.m.) ona: 
 

“Allah benimle peygamberliği sona erdirdiği gibi, seninle de hicreti sona erdirecektir.” der, Mekke’de kalmasını isterdi. 
 

Resûlullah (a.s.m.), Hz. Abbas’ı çok severdi. Onun hakkında 
“Kureyş’in en cömertidir.” buyurur, “Ey Allah’ım, Abbas’ı ve 
çocuklarını affet, onları günah kirlerinden temizle, muhafaza et!” diye 
duada bulunurdu.[2]  
 
Peygamber Efendimiz, Hz. Abbas’a hitap ettiğinde, “Ey 
Resûlullah’ın amcası” derdi. Hz. Abbas, bu hitaptan çok hoşlanırdı. 
Sık sık Resûlullah’a gelir, kendisine dua ve ilim öğretmesini 
isterdi. Resûlullah Efendimiz de ona kısa ve öz dualar öğretir, dünya
 ve ahirette afiyet dilemesini isterdi. 
 

Hz. Abbas, Resûlullah’tan yaşlı olmasına rağmen çok hürmeti vardı.
 “Resu-lullah’tan büyüğüm.” demeye dili varmazdı. “Sen mi büyüksün, 
Resûlullah mı?” diye soranlara, “O benden büyük, ben ise ondan 
yaşlıyım!” cevabını verirdi. 
 

Hz. Abbas’ın, Peygamberimizin irtihâlinden sonra da büyük hizmetleri 
oldu. Hicret’in 18. senesiydi… Bir kuraklık felaketi ve kıtlık bütün 
Arap Yarımadası’nı kasıp kavuruyordu. Bütün canlılar susuzluktan 
kıvranıyordu. Müslümanların halifesi Hz. Ömer’di. Bu durum karşısında 
çaresizdi. Allah’tan başka iltica edecek hiçbir merci yoktu. Hz. 
 
Ömer 
bütün ahaliyi, çocukları, yaşlıları yanına alıp yağmur duasına çıktı. 
Bunların arasında Hz. Abbas da vardı. Müslümanların halifesi Hz. Ömer, 
yanına Hz. Abbas’ı alarak minbere çıktı, gözyaşları içinde Yüce Allah’a 
şöyle yalvardı: 
 

“Yüce Rabb’im! Kâinatın Efendisi Resûlullah (a.s.m.) hayatta iken 
böyle zamanlarda sana yalvarır, sen de bize yağmur ihsan ederdin. 
Şimdi ise o Yüce Peygamber’in amcasıyla sana yalvarıyoruz. Bize yağmur 
ihsan et.” 
 

Hz. Ömer’in bu duasından sonra Hz. Abbas da şöyle niyazda bulundu: 
 

“Allah’ım, her şeyi gözeten, gören sensin. Ne çaresiz mahluku kendi 
hâline bırakır, ne de bacağı kırık devenin bakımsızlıktan helakine 
meydan verirsin. Yüce Rabb’im, çocuklar iyice güç ve kuvvetten kesildi.
 Yaşlılar iğne ipliğe döndü. Ah u eninleri gökleri tuttu. Sen gizliyi 
de, en gizliyi de bilensin. Bu zayıf kullarının imdadına yetiş. 
Merhamet ve yardımını esirgeme. Resûl’üne olan yakınlığım itibarıyla 
bana tutunup sana yalvarıyorlar. Yağmur ver Yâ Rabbi.” 
 

Bu yakarışlar dergâh-ı İzzet’e ânında ulaştı. Bulutlar kümelendi, 
sema karardı, gök gürledi, İlahî rahmet yağmur damlaları hâlinde 
yeryüzüne indi. Bereket çiçek çiçek açtı. Yeryüzü ve canlılar bayram 
etti… 
 

Hicrî 32 senesinde 88 yaşında vefat eden, Peygamberimizin amcası Hz. Ab-bas’tan Allah razı olsun! 


 
<div>
 ____________________________________
 
<div id="ftn1">

[1]Tabakât, 4: 13-14. 
[2]Üsdü’l-Gàbe, 3: 310; Tirmizî, Menâkıb: 29.</div>
</div>
<div>
<div>
Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi</div>
</div>