Cennet'e Giden Yol: Hazreti Eyyub

Muharrem Ayı Ve Aşure

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLxvAfKysT2j3t_RzftIjOqLZzSb13ngARd50GMbA1PWoL6oMlCY90Ojc7plWJPtEil5ZTAgQCwHOPSvMvT8pAq1lF15ilR4icRJRzSmuizk2Bi5H26V6CFPXMA6yQSy7pbYFyFW7QTxOQ/s1600/MuharremAyi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLxvAfKysT2j3t_RzftIjOqLZzSb13ngARd50GMbA1PWoL6oMlCY90Ojc7plWJPtEil5ZTAgQCwHOPSvMvT8pAq1lF15ilR4icRJRzSmuizk2Bi5H26V6CFPXMA6yQSy7pbYFyFW7QTxOQ/s1600/MuharremAyi.jpg" width="640" /></a></div>
 
Fahr-i Kainât Efendimiz (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem) şöyle buyuruyor: 
 

“Ramazan ayı dışında tutulan orucun en faziletlisi, kendisine
 dua ettiğiniz Allah’ın ayı olan Muharrem ayında tutulan oruçtur. 
Farzların dışında namazın en faziletlisi, geceleri kılınan nafile 
namazlardır.” (Müslim) 
 

Alimler, Efendimiz s.a.v.’in Muharrem ayını “Beytullah”, “Halilullah” gibi, Allah lafzına nispetle “şehrullah: Allah’ın ayı” olarak adlandırılması, onun ne kadar değerli ve faziletli olduğunun göstergesidir, demişlerdir. 
 

Bir kişi Rasul-i Ekrem s.a.v.’e gelerek: “Ey Allah’ın Rasulü!
 Ramazan ayı dışında oruç tutmam için bana bir ay söyle!” der. Efendimiz
 s.a.v. de; “Eğer ramazan dışında bir ay boyunca oruç tutacaksan, 
Muharremde tut. Çünkü o Allah’ın ayıdır. O ayda öyle bir gün vardır ki, 
Allah tövbe edenlerin tövbesini kabul eder.” buyurur. (Ahmed b. Hanbel, Müsned) 
 

Ebu Osman Nehdî rh.a. diyor ki: “Sahabiler şu üç on güne çok önem 
verirdi: Ramazan’ın son on günü, Zilhiccenin ilk on günü ve Muharremin 
ilk on günü.” 
 

Efendimiz s.a.v. başka hadiste, “Ramazan ayından sonra oruçların en faziletlisi, Allah’ın ayı olan Muharremde tutulan oruçtur.” buyurmuştur. (Müslim) 
 

İnsanlık tarihinde önemli bir gün 
 

Muharrem ayı, haram aylardan olması, kamerî ayların ilki olması gibi 
sebeplere binaen faziletli olmuşsa da, o aya asıl değer katan unsur, bu 
ayın onuncu günü yani Aşure günüdür. 
 

“Aşura”
 Arapça bir kelime olup “on” manasına gelen “aşere”den alınmıştır. Ve 
genel kabul gören kanaate göre de ‘Aşure Günü’ ismini buradan 
almaktadır. 
 

Tarihte aşure gününe tesadüf eden pek çok hadise olmuş ve bugünün 
önemine değer katmıştır. Bu sebeple bazı arifler, bu güne ‘on’ anlamına 
gelen ‘aşure’ denilmesinin nedenini, Cenab-ı Hakk’ın bu günde on 
peygamberine bazı ihsanlarda bulunması olarak izah etmişlerdir. 
 

Şöyle ki: 
 

1. Hz. Adem a.s.’ın tövbesi aşure günü kabul olunmuştur. 

2. Hz. İdris a.s.’ın göğe çıkarılması bugün olmuştur. 

3. Hz. Nuh a.s.’ın gemisi bu günde karaya ulaşmış, Nuh a.s. da şükür için o gün oruç tutmuştur. 

4. Hz. İbrahim a.s. aşure gününde doğmuş, kendisine 
bu günde Halilullah sıfatı verilmiş ve bu günde Nemrud’un ateşinden 
kurtulmuştur. 

5. Hz. Yakub a.s.’ın gözleri bu gün açılmıştır. 

6. Hz. Yusuf a.s. bu gün kuyudan çıkarılmış, yine bu günde zindandan kurtulmuştur. 

7. Hz. Eyyub a.s. tutulduğu hastalıktan bu günde sıhhat bulmuştur. 

8. Hz. Yunus a.s. balığın karnından bu gün çıkarılmıştır. 

9. Hz. Süleyman a.s.’a muhteşem saltanat bu gün verilmiştir. 

10. Hz. İsa a.s. bu günde doğmuş, yine bu günde göklere çıkarılmıştır. (Taberânî) 

Aşure günü meydana gelen olaylardan biri de Hz. Musa a.s. ile İsrailoğulları’nın Firavun’un elinden aşure günü
 kurtulmasıdır. Aşure günü bunca sevindirici olaya sahne olmakla 
beraber, başta sevgili Peygamberimiz s.a.v’in torunu Hz. Hüseyin r.a. ve
 Ehl-i Beyt’ten pek çok kişinin hicri 61, miladi 680 senesinde, 
Kerbela’da 10 Muharrem’de şehit edilmeleriyle bütün müslümanlar için 
gönül yakıcı, vicdan sızlatıcı bir zaman dilimi olarak tarihe geçmiştir. 
Ehl-i Sünnet anlayışında bu gün için yas tutma, ağıt yakma, dövünme gibi
 adetler yoktur. Eğer böyle yapmak doğru olsaydı; Hz. Hüseyin r.a.’ın 
dedesi olan Rasulullah s.a.v.’ın vefatından dolayı bunları yapmak daha 
yerinde ve evlâ olurdu. Bundan dolayıdır ki müslümanlar yalnız 
Muharrem’in onunda değil, Kerbela faciasını her hatırladıklarında 
üzülürler ve orada şehit edilen tüm müslümanlara fatihalar, dualar 
gönderirler. 
 

Aşure günü orucu 
 

İbn Abbas r.a. anlatıyor: Rasulullah s.a.v. Medine’ye gelince yahudileri Aşure günü oruç tutarken gördü ve onlara: 
 

– Bu tuttuğunuz oruç nedir, diye sordu. Dediler ki: 
 

– Bu hayırlı bir gündür. Allah o günde, Firavun’u ve 
adamlarını suda boğdu; İsrailoğulları’nı düşmanlarından kurtardı. Hz. 
Musa a.s. da (şükür ifadesi olarak) o gün oruç tuttu, biz de şükür için 
bu orucu tutuyoruz. 
 
Bunun üzerine Resûlullah (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem): 
 

– Ben Hz. Musa’ya sizden daha yakınım, buyurarak o gün oruç tuttu ve müslümanlara da tutmalarını tavsiye etti. 
 
İbn Abbas r.a.’tan rivayet edilen bir diğer hadis-i şerifte Rasulullah s.a.v. Efendimiz şöyle buyurmuştur: 
 

“Aşure günü oruç tutun. (Aşure gününden) bir gün evvel veya bir gün sonra da oruç tutarak yahudilere muhalefet edin.” 
 

Meşhur alimlerimizden İbn Hacer rh.a. şöyle demiştir: Rasulullah 
s.a.v., Mekke-i Mükerreme fethedilip İslâm her yerde bilinip üstünlük 
elde edince, derhal yahudi ve hıristiyanlara muhalefeti de ilan etti. 
Aşureye bir gün önce veya bir gün sonra ilave yapılmasını emretti. 
 

Nitekim Rasulullah s.a.v. bu hususta; “Eğer önümüzdeki seneye kadar yaşarsam, Muharrem’in dokuzuncu gününde oruç tutacağım.” buyurmuş fakat seneye yetişemeden vefat etmiştir. Bir diğer hadiste şöyle buyurmuştur: 
 

“Aşure günü oruç tutunuz. Bu gün bütün peygamberlerin oruç tuttukları bir gündür. O halde siz de bu orucu tutun.” 
 

Genelde bütün nafile ibadetler, özelde nafile oruç, kulun Allah’a 
yakınlaşması açısından önemlidir. Bunu bazı faziletli zamanlarda yapmak 
ise daha bir önem arzetmektedir. Aşure günü orucu
 hakkında zikrettiğimiz hadislerde olduğu gibi Rasulullah s.a.v. 
Efendimiz’in hem fiilî hem de kavlî sünnetleri bulunmaktadır. Zira 
Muharrem’in onuncu günü hem kendisi oruç tutmuş hem de sahabelerine 
tutmalarını tavsiye etmiştir. Ancak Rasulullah s.a.v.’in aşure orucunu 
diğer nafile oruçlardan farklı görmesi, Hicret’ten önce henüz Ramazan 
orucu bile farz kılınmadan aşure orucunu tutuyor olmasıdır. 
 

Aşure pişirme adeti 
 

Hz. Nuh
 a.s. ve ona inanıp beraberinde gemisine binen müminler, Muharrem’in 
onuncu günü sağ ve salim olarak Cudi dağının eteklerine inerek karaya 
ayak basmışlardı. Hz. Nuh a.s. bu nimete şükretmek için o gün oruç tutmuş ve müminlere de oruç tutmalarını söylemiştir. İftar vakti yaklaştığı zaman, Hz. Nuh
 a.s., “Kimin yanında yiyecek olarak ne kaldı ise onu getirsin.” 
buyurmuştur. Bunun üzerine kimisi bir avuç buğday, kimisi bir avuç nohut
 ve kimisi bir miktar pirinç derken, yedi çeşit hububat toplanmıştır. Hz. Nuh
 a.s. bunları karıştırmış ve böylece bir çeşit yemek pişirilmişti. 
Müminler iftarlarını bu yiyeceklerle açmışlar, Nuh a.s.’ın bereketiyle 
hepsi doymuşlardır. Bir nevi tatlı mahiyetinde olan bu yemeğe, tufandan 
kurutuluşu ifade eden “selamet yemeği” denmiştir. 

Netice itibariyle, tufandan sonra yeryüzünde yiyecek olarak ilk pişen
 yemek bu olmuştur. Kaynaklar da aşure adı verilen bu yiyeceğin Hz. Nuh 
a.s.’ın tufanından kalma olduğunu söylerler. (Bursevî, Ruhu’l-Beyan) 
 

Aşure geleneği Muharrem ayı ile o kadar özdeşleşmiştir ki bu ay “aşure ayı” olarak da isimlendirilmiştir. 
 

Tarihte aşure geleneği 
 

Gelibolulu Mustafa Ali (ö.1599), Künhü’l-Ahbâr adlı eserinde, Nuh 
tufanını anlatırken, o günden bugüne müslümanların aşure pişirmeyi ve 
birbirlerine sunmayı gelenek haline getirmiş olduklarından bahsetmiş ve 
Osmanlı toplumunda da bu güne özel önem verildiğini vurgulamıştır. 
 

Osmanlı aşure geleneğinde öncülük saraya ait olmuştur. Muharrem 
ayının 10. günü Topkapı sarayı mutfaklarında pişirilecek aşure için 
saray kilerinden gereken malzeme verilir, birkaç gün önceden 
hazırlıklara başlanırdı. Saray aşuresini helvacıbaşılar 
pişirmekteydiler. Büyük kazanlarda hazırlanan aşureden ilk olarak özel 
bir törenle padişaha, harem halkına sunulması, sonra devlet ileri 
gelenlerine, imaretlere, halka dağıtılması adetti. 
 

Sır kâtibi Salahi Efendi’nin tuttuğu Ruznâme’den (günlük), 1735’te 
sarayda pişirilen amberli ve miskli iki maşrapa aşurenin, o sırada 
Beylerbeyi Sarayı’nda dinlenmekte olan I.Mahmud’a götürüldüğü, bir 
maşrapanın padişaha, diğerinin de maiyetindekilere sunulduğu ve zevkle 
yenildiği yazılıdır. 
 

Yine II. Abdülhamit döneminde (1876-1909) Yıldız ve Beşiktaş saray 
mutfaklarında hazırlanan aşurenin dağıtımı İstanbullularca sabırsızlıkla
 beklenirdi. Dağıtım iki şekilde yapılırdı. Birincisi, saray testilerine
 ve kaselerine konan aşureleri dağıtıcılar Beşiktaş, Ortaköy, hatta daha
 uzak semtlerdeki yüksek rütbeli kamu görevlilerinin, ilmiye ve mülkiye 
ricalinin konaklarına götürürlerdi. Ertesi gün, “cevap” denen usul 
gereği boş testi ve kaselerin çikolata, badem şekeri, fıstık gibi 
şeylerle doldurularak konak ağalarınca saraya iadesi gelenekti. 
 

İkinci ve asıl dağıtım halka yönelikti. Saray mutfaklarının her 
birinde iki ve dört kulplu büyük kazanlarda, buğday, incir, üzüm, kayısı
 kurusu, nohut, bakla gibi malzeme ile “daneli” denen aşureler 
pişirilir, 10 Muharrem gecesi sırık hamallarınca taşınan 50-60 kazan, 
Yıldız Talimhane Meydanı’na götürülerek düzgün bir sıra halinde 
dizilirdi. Sabah erkenden Matbah-ı Amire müdürü, vekilharç ve 
helvacıbaşılar resmi giysileriyle meydanda hazır beklerler, 
seccadecibaşının aşure dağıtımının padişahın buyruğu olduğunu 
duyurmasından sonra Matbah-ı Amire imamı dua eder, amin diyen halka 
parmaklıklı kapılar açılır, her kazanın önünde kuyruklar oluşur ve 
beraberinde getirdikleri kaplara aşure doldurulurdu. Bu sırada 
disiplinin sağlanamadığı, görevlilerin tepeden tırnağa aşure bulaşığına 
battıkları, hatta hücum edenler arasında kazana düşenler olduğu da 
görülürdü. 

Sarayın hazırlıklarının yanı sıra, sultanefendiler de (padişah 
kızları) kendi saraylarında aşure pişirtip semt halkına, yoksullara 
dağıttırırlardı. Kimi zaman esnaf örgütleri de kendi aralarında bir 
organizasyonla imaretlerden hayrat kazanı alıp aşure pişirir, çarşı 
esnafına ve halka dağıtırlardı. 

Evlerde ise her aile kendi durumuna ve ihtiyacına göre 10-17 Muharrem
 haftası içerisinde mevsim imkanlarına göre zengin malzemeli aşure 
pişirirdi. Evlerde büyük kuzu kazanı içinde hazırlanan aşure ocaktan 
indirilince evin en yaşlısı kazanı karıştırıp bir Yasin-i Şerif okur, 
kazanın ağzına kalaylı bir tepsi, bunun üstüne de beyaz bir örtü 
örtülür, aşurenin demlenmesi tamamlanınca tepsi alınır, evin en 
büyüğünden en küçüğüne sıra ile kâse kâse verilirdi. 
 

Osmanlı’da Muharrem ayının onuncu gününden başlamak üzere ay sonuna 
kadar İstanbul’un bütün evlerinde iki kâse de olsa aşure pişirmek 
bereket sayılırdı. Her sınıftan kimseler buna özen gösterir ve özellikle
 onuncu gün pişirmeye dikkat ederdi. 
 

Hüseyin Okur
- Muharrem Ayı Ve Aşure

Muharrem Ayı Ve Aşure

Fahr-i Kainât Efendimiz (Sallâllahû Aleyhi ve Sellem) şöyle buyuruyor: “Ramazan ayı dışında tutulan orucun en faziletlisi, kendisine ...

Devamı »

Hazret-i Eyyûb Aleyhisselâm

Admin 0 12:49

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzwqVRzlUsjYlckvlWMz_Zdn2MaiZoe3mMZV_IxgRBzcHo49hTZF0KMMQhiFOy0Dpx6V_kFnVd0a7dcZzbN-b4okunPsWd87OdhRRRd7au3Bmu-bxkQqUIKI9ktRbJlJ17nlin9BBbdIs5/s1600/Hazreti-Eyyub-Aleyhisselam.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzwqVRzlUsjYlckvlWMz_Zdn2MaiZoe3mMZV_IxgRBzcHo49hTZF0KMMQhiFOy0Dpx6V_kFnVd0a7dcZzbN-b4okunPsWd87OdhRRRd7au3Bmu-bxkQqUIKI9ktRbJlJ17nlin9BBbdIs5/s1600/Hazreti-Eyyub-Aleyhisselam.png" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
 
İsrailoğullarına gönderilen Peygamberlerden. Hazret-i İshak’ın oğlu 
Iys’ın neslindendir. Kendisine yedi kişi îmân etti. Yüz kırk sene 
yaşadı. Sabrı ile insanlık târihinde darbımeselle anılan Eyyub 
aleyhisselam, Kur’ân-ı Kerîm'de zikredilmiştir.  
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhydvutbu0yFvC-fX4oxM9GaGIjlHX80eot4F2w8LVhS9sGst06ts1QbWU2adCuab-NL8rQ2s3o6qrOeBH8ByCctw8VjE1lGyPX90DLIa1gwb40aApHzjIy01tYbsln1jdj4-T6S-yFy8Zn/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhydvutbu0yFvC-fX4oxM9GaGIjlHX80eot4F2w8LVhS9sGst06ts1QbWU2adCuab-NL8rQ2s3o6qrOeBH8ByCctw8VjE1lGyPX90DLIa1gwb40aApHzjIy01tYbsln1jdj4-T6S-yFy8Zn/s1600/14.jpg" width="192" /></a></div>
 
Eyyub aleyhisselamın çok mal ve serveti ile on oğlu vardı. Sürü sürü 
hayvanları, bağları ve bahçeleri bulunuyordu. Şam civârında Beseniyye 
mevkıindeki çiftliklerinde binlerce insan çalışırdı. Fakat servetinin 
çokluğu onu Allah yolundan alıkoymadı. Eyyub aleyhisselam Şam civârında 
yaşayan insanlara peygamber olarak gönderildi. Onları Allahü teâlâya 
îmân ve ibâdet etmeye çağırdı. Bu uğurda pekçok zahmet çekti. Sonra 
malı, evlâdı ve bedeni ile imtihân edildi. Eyyub aleyhisselam çok büyük 
sıkıntılara göğüs gerdi. Sabrı, kullukta kusûr etmeyip şikâyette 
bulunmayışı ve başka güzel vasıfları ile ibâdet ehline ve akıl 
sâhiplerine örnek oldu. 
 Allahü teâlâ hazret-i 
Eyyub’u imtihân etmeyi murâd etti. Onun mallarını çeşitli vesîlelerle 
elinden aldı. Koyunları sel, ekinleri ise rüzgâr ile telef oldu. Şeytan 
çoban sûretinde ağlayarak Eyyub aleyhisselamın yanına geldi. O sırada 
insanlara vaaz ve nasîhatte bulunan Eyyub aleyhisselama mallarının ve 
servetinin telef olduğunu söyledi. Hazret-i Eyyub bu haber karşısında 
hiç şikâyette bulunmayarak Allahü teâlâya hamd ve şükürde bulundu ve 
“Üzülme! O malı mülkü bana Rabbim vermişti. Şimdi de aldı. Çünkü sâhibi 
O’dur.” dedi. Bu sözleri ve hareketi karşısında şeytan perişan olup, 
geri gitti. 
 Sonra Allahü teâlâ Eyyub 
aleyhisselamın, hocaları ile ders okuyan çocuklarının da zelzeleyle 
ruhlarını aldı. Bu defâ hoca şekline giren şeytan feryâd ve figân ederek
 Eyyub aleyhisselamın yanına geldi; “Ey Eyyub! Allahü teâlâ evini 
zelzele ile yıktı. Çocukların öldü. Her biri parça parça oldular.” dedi.
 Çocuklarına olan şefkatinden dolayı gözlerinden yaşlar gelen Eyyub 
aleyhisselam sabır ve tevekkül ederek, Allahü teâlâya teslimiyetini 
bildirdi. Şeytana da: “Ey mel’ûn! Sen İblissin. Beni Rabbime isyâna 
teşvik etmek istiyorsun. Şunu bil ki, evlâdım bir emânet idi. Rabbime 
niçin incineyim. Rabbime hamd ederim.” buyurdu. Bundan sonra Allahü 
teâlâ Eyyub aleyhisselamın vücuduna hastalık verdi. 
 
 Hazret-i Eyyub’un hastalığı gün geçtikçe şiddetlendi. Akrabâları, 
komşuları ve başkaları yanına uğramaz oldu. Yalnız hanımı Rahîme Hatun 
onu terk etmedi. Ona hizmetine devâm edip, ihtiyâç için neyi varsa sarf 
etti. Hazret-i Eyyub bu hastalık hâlinde de şikâyet ve feryâdda 
bulunmayıp, hamd etti ve sabır gösterdi. Bu defâ şeytan Eyyub 
aleyhisselamın bulunduğu şehir halkına vesvese vererek; “Onun hastalığı 
size geçer, onu şehrinizden çıkarın.” dedi. Şehir halkı Eyyub 
aleyhisselamı ve hanımı Rahîme’yi şehirden dışarı çıkardılar. Rahîme 
Hatun şehrin dışında bir yerde hazret-i Eyyub’a hizmete devâm etti. 
 
 Hazret-i Eyyub, yedi yıl dert ve belâ içinde kaldı. Hâlinden hiç
 şikâyet etmedi. Şeytan, bu defâ insan sûretinde Rahîme Hâtunun 
karşısına çıkıp onu Eyyub aleyhisselamın hizmetinden alıkoymaya çalıştı.
 Ona; “Kendine yazık ediyorsun. Hastalığı sana geçer.” dedi. Rahîme 
Hatun ise, şeytana; “Onun üzerimdeki hakkı çoktur, ödeyemem. Nîmet ve 
râhat vaktinde onunla yaşadım. Bu hastalık hâlinde onu bırakamam.” dedi.  
 
Dönüşte, olanları hazret-i Eyyub’a anlattı. Eyyub aleyhisselam da onun 
iblîs yâni şeytan olduğunu ve onun vesvesesinden sakınmasını söyledi. 
Şeytan daha sonra da Rahîme Hâtunun karşısına çıkarak, vesvese vermeye 
çalıştıysa da aldırış etmedi. Hazret-i Eyyub’un 
hastalığı gittikçe şiddetlendi. Onun bu hâli beden, kalp ve lisânıyla 
yaptığı kulluk ve peygamberlik vazîfelerini iyice zorlaştırdı. O zaman 
Allahü teâlâya dua ve niyazda bulundu: “Bana gerçekten hastalık isâbet 
etti. Sen merhamet edenlerin en merhametlisisin.” dedi. Allahü teâlâ 
onun dua ve niyâzını kabûl etti. 
 Birgün Eyyub 
aleyhisselamın hanımı Rahîme Hatun yiyecek aramaya çıkmıştı. İkindi 
vakti Allahü teâlânın lütuf ve müjdesi ulaştı. Cebrâil aleyhisselam 
gelerek Allahü teâlâdan; “Ey Eyyub! Belâ verdim sabrettin. Şimdi ben 
sıhhat ve nîmet vereceğim.” haberini getirdi. Allahü teâlâ; “(Ey Eyyub!) Ayağını yere vur. Çıkan sudan gusleyle ve soğuğundan iç.” (Sâd
 sûresi: 42) buyurdu. Bu emr-i ilâhî üzerine Eyyub aleyhisselam ayağını 
yere vurdu. Biri sıcak, biri soğuk, iki pınar fışkırdı. Sıcak sudan 
gusül edince bedenindeki, soğuk sudan içince içindeki hastalıklardan 
kurtuldu ve sıhhate kavuştu. Kuvveti geri geldi. Tâze bir genç oldu. 
Elinden alınmış olan mallarını Allahü teâlâ geri iâde etti. Çok sayıda 
evlâd ihsân etti veya bir rivâyette ölmüş olan oğullarını diriltti. Yüz 
çeviren dostları kendisine muhabbetle yöneldiler. 
 
 Eyyub aleyhisselamın hastalığı âfiyet hâline dönüşünce, o gece seher 
vaktinde bir âh eyledi. Sebebini sorduklarında; “Her gece seher vaktinde
 «Ey bizim hastamız nasılsın?» diye ses duyardım. Şimdi o vakit geldi; 
«Ey sıhhatli kulumuz nasılsın?» sesini duyamadım. Onun için ağlıyorum.” 
buyurdu. 
 Eyyub aleyhisselam ömrünün sonunda en 
olgun evlâdı olan Havmel’i vâsi tâyin etti. Techiz ve tekfin işlerini 
ona ısmarladı. Yüz kırk sene ömür sürdükten sonra vefat etti. Bişr 
isimli bir oğlunun peygamberliğinde ihtilâf olunmuştur. Onun yaşıyla 
ilgili başka rivâyetler de vardır. Hazret-i Eyyub’un kabri Şam’da 
Beseniyye denilen yerdedir. 
 Mucizeleri:  
 Eyyûb Aleyhisselâm, Allahû Teâlâ'nın emirlerini tebliğ ederken birçok mucizeler gösterdi. Bunlardan bâzıları şöyledir. 
 1. Eyyûb Aleyhisselâm'ın duası bereketi ile koyunların yünleri ibrişim olurdu. 
 
 2. Eyyûb Aleyhisselâm kavminin hâkimini îmâna dâvet ettiği vakit
 o da; “Evimdeki direklerin kalkarak havada durmasını senden mucize 
olarak isterim.” demişti. Hazret-i Eyyub dua etti. Nihâyet evin 
direkleri düştü ve ev havada kaldı. Hâkim bu mucizeyi gördüğü hâlde îmân
 etmedi. 
 3. Eyyûb Aleyhisselâm'ın duasıyla çöldeki seraplar ve dumanlar su olurdu. 
 Eyyûb Aleyhisselâm güzel huylu, cömerd ve çok merhametliydi. 
Fakirlere, misâfirlere, yetimlere çok yardım ederdi. Bedenine, malına ve
 evlâdına gelen musibetlere sabredip ilâhî takdire rızâ gösterirdi. 
Bundan dolayı insanlık târihinde, “Eyyûb Aleyhisselâm'ın sabrı gibi” 
darbımeseliyle anıldı. Allahû Teâlâ onu bu güzel vasıfları sebebiyle 
Kur’ân-ı kerîmde şöyle medh ü senâ buyurdu: “Biz onu (belâlalara) hakîkaten sabırlı bulduk. O ne güzel kuldu. Şüphe yok ki o tamâmen Allah’a dönen (bir zât) idi.” (Sâd sûresi: 44) 
 Eyyûb Aleyhisselâm'la ilgili olarak Kur’ân-ı Kerîm'in En’âm, Nisâ, Sâd, ve Enbiyâ sûrelerinde bilgi verilmiştir. 
 
Cenâb-ı Allah, Hazret-i Eyyûb Aleyhisselâm'dan ve diğer tüm Peygamber Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Peygamber Efendilerimiz'in şefaatlerine nâil eylesin bizleri... Amin.