Cennet'e Giden Yol: Emir Külal

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0q2kptvYxVLt6l51HsUJakOiDaagSvxreceeqP7LV9bN_YEzH7wqL2e3iAvJGUdSXlNfdbtxcTqAnPj68l9v8ZKir_A7v60Imw1uFDwKXGW-Rdk5kbP6BIyztPTIimueO-0n7ObLoyUZc/s1600/SadatiKiramKS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="474" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0q2kptvYxVLt6l51HsUJakOiDaagSvxreceeqP7LV9bN_YEzH7wqL2e3iAvJGUdSXlNfdbtxcTqAnPj68l9v8ZKir_A7v60Imw1uFDwKXGW-Rdk5kbP6BIyztPTIimueO-0n7ObLoyUZc/s1600/SadatiKiramKS.jpg" width="640" /></a></div>
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ0eRIlvx1ehJJadYTgZYdhhYODlLz87yMJmAxdsZhgAbUpjvMGRzPlOJRZK0BzK6u15uqXdFhdVLyRuyn6szKbO4-I1qmYn1aLM48rkhAorBL-cHw1-M3YBFHSHd2jW2KfpcaVwauilRF/s1600/14-seyyid-emir-gilal2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ0eRIlvx1ehJJadYTgZYdhhYODlLz87yMJmAxdsZhgAbUpjvMGRzPlOJRZK0BzK6u15uqXdFhdVLyRuyn6szKbO4-I1qmYn1aLM48rkhAorBL-cHw1-M3YBFHSHd2jW2KfpcaVwauilRF/s1600/14-seyyid-emir-gilal2.jpg" width="320" /></a></div>
Büyük
velîlerden. İnsanları Hakk'a dâvet eden, doğru yolu göstererek
saâadete kavuşturan ve kendilerine "Silsile-i aliyye" denilen büyük
âlim ve velîlerin on dördüncüsüdür. Hazret-i Hüseyin'in soyundan olup,
seyyiddir. Evliyânın meşhûrlarından olan Muhammed Bâbâ Semmâsî'nin
talebesi ve Behâeddîn-i Buhârî Nakşibend hazretlerinin hocasıdır.
Çömlekçilik yaptığı için "Külâl" ismiyle meşhûr olmuştur. Buhârâ'nın
Sûhârî kasabasında doğdu. Doğum târihi bilinmemektedir. 1370 (H. 772)
sensinde Sûhârî'de vefât etti. Kabri oradadır. Büyük bir âlim ve
mürşid-i kâmil olup, her ânını İslâmiyete uygun olarak geçirdi. Pekçok
kimse onun sohbet ve derslerinde kemâle gelmiştir. Onun üstün hâllerini
gösteren çok menkıbesi vardır.
 
Annesi şöyle anlatmıştır: "Emîr Külâl'e hâmile iken, şüpheli bir lokma
yesem, krın ağrısına tutulurdum. O lokmayı mîdemden geri çıkarmadıkça,
karın ağrısından kurtulamazdım. Bu hâl başımdan üç defa geçti. Sonra
çok temiz ve hayırlı bir çocuğa hâmile olduğumu anladım. Bunun üzerine
yediğim lokmaların helâlden olmasına çok dikkat edip, ihtiyatlı
davrandım."
 
 
Sâlih bir zât olan babası Seyyid Hamza, Medîne'den gelip, Buhârâ'nın
Efşene köyüne yerleşmişti. Bir defâsında, devrinin en meşhûr velîsi
Seyyid Atâ beraberinde zamânın en meşhûr zâtlarıyla, büyük bir cemâat
hâlinde, Emîr Külâl hazretlerinin babası Seyyid Hamza'nın bulunduğu
köyden geçiyordu. Bu yolculuğu sırasında tanışıp dost oldular. Bundan
sonra Seyyid Atâ'nın her ne zaman oraya yolu düşse, evvelâ dosdoğru
Seyyid Hamza'nın evine gider, başkalarıyla daha sonra görşürdü. Yine
bir defâsında Efşene köyüne uğramış ve Seyyid Hamza'nın yanına
gelmişti. Bu gelişinde ona bir müjde verip; "Ey kardeşim! Allahü teâlâ
sana şânı pek yüce olacak bir evlât verecek. Cihân, baştan başa onun
hizmetine girecektir. Bu çocuk doğduğu zaman, ismini Emîr Külâl koy!"
dedi. Aradan yıllar geçti. Seyyid Hamza'nın bir oğlu oldu. Seyyid
Atânın işâreti üzerine, ismini "Emîr Külâl" koydu.
 
 
Emîr Külâl, on beş yaşlarında iken güreşmeye heves etmiş ve bu işle
meşgûl olmaya başlamıştı. Bir gün güreş meydanına çıkıp dönerken,
seyircilerden birinin kalbine şöyle gelir: "Bu seyyid çocuk, güreş ile
meşgûl oluyor, hâlbuki böyle hâlde bulunmak, kendisinin yüksek değerine
v eseyyidlik şerefine uygun değildir. Kalbine bu düşüncenin gelmesiyle,
oturduğu yerde uyur; rüyâda kıyâmetin koptuğnu ve göğsüne kadar bir
bataklığa battığını görür. Çıkmaya gücü de yoktur. O sırada Emîr Külâl
hazretleri gelip, elleriyle onu pazusundan ttup, bataklıktan çıkarır.
Uykudan uyanınca, güreşin sona erdiğini görür. O zaman Seyyid Emîr
Külâl hazretleri, ona dönüp; "Senin rüyânda gördüğün gün için
pehlivanlık ediyorum; senin gibi çamura ve bataklığa batmış olanları
kuvvet ve himmetle kurtarırım." buyurmuştur. O zât, Emîr Külâl'in
ellerine kapanıp, tövbe ve istigfâr etmiştir.
 
 
Yine gençlik yıllarında bir gün, er meydanında güreş tutmakta ve büyük
bir kalabalık da onu seyretmekte idi. Zamânın büyük âlimi ve mürşid-i
kâmili olan Muhammed Bâbâ Semmâsî, o güreşirken tam oradan geçmekte
idi. Orada durup, uzun müddet ayakta onu seyretti. Yanında bulunan
talebeleri bu hâle şaşıp, kendi kendilerine; acaba bu işle meş"ul
olanları seyretmesinin sebebi nedir? diye düşündüler. Muhammed Bâbâ
Semmâsî, yanında bulunan talebelerinin kalblerinden geçeni anlayıp
buyurdu ki: "Bu meydanda öyle bir mert vardır ki, pekçok kimse onun
sohbetinin bereketiyle evliyâlık konaklarının üstün mertebelerine
kavuşacaktır. Onu, bulunduğumuz yola bağlamak istiyorum."
 
 
Onlar böyle konuşurken, Emîr Külâl'in gözleri Muhammed Bâbâ Semmâsî'ye
takıldı. Onu görür görmez, birdenbire kalbi ona tutulup değişiverdi.
Hemen koşup yanına yaklaştı. Muhammed Bâbâ Semmâsî'nin ellerine
kapandı. O güne kadar yaptığı bütün hatâ ve günahlardan tövbe etti ve
Muhammed Bâbâ Semmâsî'ye sâdık bir talebe oldu. Bundan sonra, hayâtında
yeni ve bambaşka bir safha başlamıştı. Hocasının sohbet ve hizmetinden
hiç ayrılmadı. Yirmi sene sohbetine ve derslerine devâm etti. Her hafta
Pazartesi ve Perşembe günleri, Sûhârî'den beş fersah (30 km kadar)
uzakta bulunan ve hocasının ikâmet ettiği Semmas'a gider gelirdi.
Hocasına olan bağlılığı, temizliği, gayreti, ilme olan arzu ve isteği,
onu kısa zamanda olgunlaştırdı. Hocasının ders ve sohbetlerinde kemâle
ulaştı. İnsanlara doğru yolu gösteren kıymetli bir rehber oldu. Hocası
Muhammed Bâbâ Semmâsî hazretlerinin vefâtından sonra, onun yerine
geçip, irşâd vazifesi yaptı. İnsanların İslâm ahlâkı ile
ahlâklanmasını, kalbin ve rûhun kötü huylardan kurtulmasını, Allah
rızâsı için güzel iş ve ibâdet yapmayı sağlayan ve bu iş için lâzım
olan bilgileri öğreten tasavvuf ilminde çok talebe yetiştirdi. 
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6OQ_EeDzHJLJFqf3Gy7WgXZp-qhNl4O1Ey2K6aj4svnf_TTTxsmVE4uq8WpWVE8h7ajvMFcliY6zNk8_8B182LRjP8q0hwT4ZSjhCV1zlJPDA1fxextlqTDJ5-B5SBVC7kkbAT-KeuS94/s1600/14-seyyid-emir-gilal.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6OQ_EeDzHJLJFqf3Gy7WgXZp-qhNl4O1Ey2K6aj4svnf_TTTxsmVE4uq8WpWVE8h7ajvMFcliY6zNk8_8B182LRjP8q0hwT4ZSjhCV1zlJPDA1fxextlqTDJ5-B5SBVC7kkbAT-KeuS94/s1600/14-seyyid-emir-gilal.jpg" width="262" /></a></div>

Emîr Külâl, hocası Muhammed Bâbâ Semmâsî'nin yanında, Semmâs'ta
bulunduğu sırada, orada oturan bir grup insanla, başka bir köyden bir
cemâat arasında anlaşmazlık çıkmıştı. İş kavgaya dökülüp, birinin dişi
kırılmıştı. Dişi kırılan kimse ve tarafdârları, kırılan dişin diyetini
almak için hâkime mürâcaat etmey karar verdiler. Fakat önce Muhammed
Bâbâ Semmâsî'ye danışalım, kendi başımıza iş yapmayalım, ne buyurursa
öyle yapalım dediler. Doğruca Muhammed Bâbâ Semmâsî hazretlerinin
huzûruna gidip, durumu arzettiler. "Kırılan dişi verin." buyurdu. Dişi
alıp, o sırada henüz yanında talebe olan Emîr Külâl'e kırık dişi verip;
"Evlâdım, şu işi hallet de, aralarındaki anlaşmazlık bitsin." buyurdu.
Emîr Külâl, evliyânın rûhâniyetini vesîle kılıp, Allahü teâlâya duâ
ederek, kırık dişi yerine koydu. O anda, duâsı bereketiyle diş, eskisi
gibi sağlam bir hâle geldi. Dişi kırılan kimse, bu hâdise karşısında
hayret edip, dişini kıranları şikâyet etmekten vazgeçti. Yanında
bulunanlarla birlikte, yaptıklarına pişmân olup, tövbe ettiler ve doğru
yol üzere yürüyen sâlih kimselerden oldular.
 
Bir gün Emîr Külâl sohbet ederken, kendisini bir hâl kapladı. Bu sırada
hac yapanların hâllerin, nerede ve ne yapmakta olduklarını gördüğünü
söyleyerek, anlatmaya başladı. Meclisinde bulunanlardan biri; "Kâbe'yi
nasıl görüp de anlatıyor? Kâbe buraya çok uzaktır." diye düşündü. Biraz
sonra Emîr Külâl, böyle düşünen kimsenin yanına yaklaşıp, elinden tuttu
ve; "Gözlerini yum, başını kaldır, bak ne göreceksin." buyurdu. O da
söylediği gibi yaptı. Birden gözüne Kâbe ve tavaf edenler göründü. Emîr
Külâl'i de tavaf edenler arasında gördü. Bunun üzerine adam hayretler
içinde kalıp, Emîr Külâl'in ellerine kapandı, yanlış düşüncelerinden
dolayı af diledi. Bundan sonra Seyyid Emîr Külâl; "Ey câhil kişi, bir
kimse, kendisinde bir şeş olmazsa, başkasında da yok zanneder. Gönül
aynası açılmadıkça da, hiçbir şeyi görmez, idrâk edemez." dedi. O kmise
tövbe edip, sâlih ve makbûl kimselerden oldu.
 
 
Seyyid Emîr Külâl bir defâsında, talebeleriyle birlikte evliyânın
meşhûrlarından Hayrûn Atâ'nın kabrini ziyarete gitmek için yola
çıkmıştı. Yolun bir kısmını yürümüşlerdi ki, yolun ilerisinden bir
heybetli arslan ortaya çıkıp, yolda durdu. Arslanı gören talebeler
endişelenip, huzursuz olmaya başladılar. Emîr Külâl hiç aldırmadı.
Arslanın yanına yaklaşınca, yelesinden tutarak çekip yoldan çıkardı ve
kenara bıraktı. Talebeleri geçtiler. Arslan da, Emîr Külâl'e yaklaşıp,
başını yere koyarak, saygı gösterir gibi hareketler yaptı. Sonra oradan
uzaklaştılar. Bu hâli gören talebeleri; "Efendim, bu nasıl bir iştir."
dye suâl ettiler. Bunun üzerine buyurdu ki: "Ey dostlarım, şunu biliniz
ve dikkat ediniz ki, her kim gerçekten Allahü teâlâdan korkarsa, her
şey ondan korkar, zarar vermez. Allah'tan korkmayan kimse, her şeyden
korkar. Bir kimse, dâimâ Allahü teâlâdan korkar bir rhâlde olursa,
Allahü teâlâ ona korkutucu bir şeyi, musallat etmez. Hattâ o kul,
Allah'tan korktuğu için her şey ondan korkup, çekinir."
 
 
Nakledilir ki, bir köyde sâlih zâtlardan biri vefât edecegi sırada,
cenâze namazını Emîr külâl hazretlerinin kıldırmasını vasiyet etmişti.
Fakat Emîr Külâl, uzak bir yerde bulunuyordu. O zât vefât edince, o
beldenin âlimleri, velîleri toplandı. Emîr Külâl'in çağrılması için,
bulunduğu yere bir kişi gönderelim dediler. Bunun üzerine orada bulunan
Şeyh Sûfî; "Haberci göndermenize lüzum yok, bu durum ona Allahü
teâlânın izni ile mâlûm olur ve burya gelir." dedi. Bu arada iki kişi
gidip, haber vermek üzere hazırlanmıştı. Tam gidecekleri sırada, Emîr
Külâl hazretleri âniden karşıdan gözüktü. Halk onu görünce,
karşıalamaya koştular ve bu kerâmeti karşısında onu daha çok sevip,
bağlandılar. Bundan sonra Emîr Külâl, vefât eden zâtın cenâze namazını
kıldırdı ve toplananlarla birlikte kabre götürüp, defnettiler. Cenâze
defnedildikten sonra, kalabalakı bir cemâat câmide toplandı. Oradaki
âlimler, bu iş için kendisine bir işâret ulaşıp, ulaşmadığını ve nasıl
mâlûm olduğunu sordular. Bunun üzerine Emîr Külâl hazretleri buyurdu
ki: "Ey kardeşlerim, Resûlullah efendimiz buyurdu ki: "Kalb, kalbe
karşıdır." Yine Resûlullah efendimiz buyurdu ki: "Mümin, müminin
aynasıdır." "Her kaptan içindeki sızar." Emîr
Külâl bunları söyledikten sonra, halk onun mârifet sahibi büyük bir
velî olduğunu anlayıp, kendi kendilerine; "Biz bu zâtın büyüklüğünü
bilmiyormuşuz." dediler.
 
 
Bu sırada cemâat içinde bulunan âlimlerden Mevlânâ Tâceddîn, Emîr Külâl
hazretlerine, kendisini talebeliğe ve hizmetkârlığa kabûl etmesini
söyledi. "O bizim vazifemiz değildir." buyurarak; "Bari seni mânevî
evlâtlığa kabûl edeyim." deyip, onu mânevî evlâtlığa kabûl etti. Öyle
bir teveccühte bulundu ki, Mevlânâ Tâceddîn, o ânda mârifet ilmine
kavuşup, maksadına ulaştı.
 
 
Nakledilir ki, Kemş şehrinde Mevlânâ Celâleddîn Kebşî, bir cemâatla
oturmuş sohbet ediyorlardı. Tasavvuf ehlinden ve evliyânın kerâmetinden
söz açılmıştı. Mevlânâ Celâleddîn, "Şimdi bizim zamânımızda böyle
kerâmet ehli, dîn-i İslâmın emirlerine tam uyup, Resûlullah efendimizin
yolunda olan büyük bir velî yok gibidir." dedi. Emîr Külâl
hazretlerinin talebelerinden biri, bu cemâat arasında idi. Bu zât,
Mevlânâ Celâleddîn Kebşî'ye; "Bu zamanda sayılan sıfatlara ve
üstünlüklere sâhib bir zât vardır. Tasavvufta o kadar yükselmiştir ki,
bir göz açıp kapayacak kadar kısa bir zaman içinde, doğudan batıya
dünyâyı dolaşacak bir hâl sahibidir." dedi. Mevlânâ Celâleddîn Kebşî;
"Ah şimdi böyle zât nerede bulunur?" deyince, o talebe; "Evet şimdi
böyle bir zât vardır. O da benim hocam Seyyid Emîr Külâl'dir." dedi.
Bunun üzerine Mevlânâ Celâleddîn Kebşî; "bizi sohbetine kavuştur da,
onun ayaklarının tozunu gözlerimize sürme yapalım." dedi. Sizin oraya
kadar gitmenize lüzum yok, eğer buraya teşrif etmesi için tam bir
teveccüh yaparsanız, bir anda burada olur." dedi. Bu söz üzerine,
Mevlânâ Celâleddîn Kebşî teveccüh edip, Allahü teâlâya hâlis kalble duâ
etti. Sonra içeride bulunan cemât birdenbire ayağa kalktı. Çünkü Emîr
Külâl hazretleri çok uzakta olmasına rağmen, içeri giriverdi. Bu hâle
çok şaştılar. Sonra da oturup sohbete başladılar. Mevlânâ Celâleddîn,
Emîr Külâl'e; "Efendim, sizi bu hâle kavuşturan şey nedir? Burayı bir
ânda teşrifiniz nasıl oldu?" diye sordu. Bunun üzerine Emîr Külâl,
sohbete başlayıp buyurdu ki: "Bizi, sizin samîmî arzunuz bu diyâra
getirdi. Bir kimse Allahü teâlâya ihlâs ile yalvarır, tam samîmiyetle
bir şey ister ve duâ ederse, Allahü teâlâ onu maksadına kavuşturur. Bu
sırada Mevlânâ Celâleddîn Kebşî; "Efendim, talebeniz ve hizmetçiniz
olmakla şereflenmek istiyorum." dedi. Emîr Külâl hazretleri ona; "Biz
seni evlâtlığa kabûl ettik." buyurdu. Sonra ona teveccüh nazarlarıyla
bakıp, bir anda yüksek derecelere kavuşturdu. Orada bulunanlar bu hâli
görüp; "Ey Mevlânâ Celâleddîn, uzun zamandan beri uğraşıp ömür
tükettin, fakat şimdi maksadına kavuştun." dediler. Onların böyle
söylemeleri üzerine, Emîr Külâl; "Siz kendi işinizi onun işiyle bir mi
tutuyorsunuz? O, işini tamamlamış, yolları katetmiş ve vakti gelmiş.
Sâdece bizim bir işâretimize, teveccühümüze ihtiyâcı kalmıştı." buyurdu.
 
 
Türkistan'dan Buhârâ'ya bir grup insan, Emîr Külâl'i ziyârete geldi.
Buhârâ'dakiler, gelenlere; "Emîr Külâl sizin diyârınıza gitmemiştir,
siz onu nerden tanıyorsunuz?" dediler. Gelenler; "Emîr Külâl, bizim
memleketimizde o kadar tanımış ve sevilmiştir ki, anlatmakla bitmez.
Biz, onun talebeleriyiz. O çok defa bir anda bizim memleketi teşrif
eder, biz de sohbetinde bulunurduk. Bu hâdise çok vukû buldu. Biz böyle
âniden teşrîf edip, bizimle sohbet eden zâta kim olduğunu sorduğumuz
zaman, Emîr Külâl olduğunu söylerdi. İşte biz de, böylece onun
talebelerinden olduk. Buhârâ'dakiler, anlatılan bu hâdiseye hayret
edip, Emîr Külâl hazretlerini daha çok sevdiler. Bağlılıkları kat kat
arttı. Emîr Külâl hazretelri buyurdu ki: "Allahü teâlâ, sevdiği
kullarına öyle ihsânlarda bulunmuştur ki, bir ânda doğudan batıya gidip
gelirler. Başkalarının bundan haberi olmaz."
 
 
Bir defâsında, Emîr Külâl, Buhârâ'da Cumâ namazını kılıp, talebeleri
ile birlikte ikâmet ettiği yere dönüyordu. Yolculukları sırasında,
Gülâbâd ile Fetihâbâd arasında, yeşillik bir yerde oturan bir cemâate
rastladılar. Sohbet ediyorlar ve sohbetlerinde; evliyâlıktan,
kerâmetten bahsediyorlardı. Bu cemâat arasında, Timûr Hân da
bulnuyordu. Emîr Külâl, talebeleriyle birlikte oradan geçerken, Timûr
Hân onları görüp; "Bunlar kimdir?" diye sordu. "Emîr Külâl ve
talebeleridir." dediler. Timûr Hân bu sözü duyar duymaz, kalkıp süratle
yanlarına koştu. Huzûruna varıp, fevkalâde bir edeble önünde durdu.
Sonra şöyle dedi: "Ey, dînin büyük âlimi! Ey doğru yolun ve yakîn
yolunun kılavuzu! Burada biraz durup sohbet ediniz ve bize nasâhitta
bulununuz da, dervişler istifâde edip, bereketlensinler." dedi. Bunun
üzerine Emîr Külâl; "Dervişlerin sözleri gizli olur. Bu bizim vazifemiz
değildir. Büyüklerin rûhâniyetinedn bir işâret almadıkça, bir şey
söylemeyiz. Hiçbir zaman kendinden bir söz söyleme ve gâfil olma.
Görüyorum ki, senin başına mühim bir iş çıkacak ve bunda muvaffak
olacaksın." buyurdu.
 
 
Sonra yola devâm ettiler. Evine varınca, zâviyesinde bir müddet durup,
yatsı namazı vaktinde dışarı çıktı. Cemâatle birlikte yatzı namazı
kıldı. Namazdan sonra bir müddet oturup, büyüklerin rûhâniyetine
teveccüh etti. Sonra hemen, Şeyh Mansûr adında bir talebesini yanına
çağırdı. Talebe huzûruna gelince, ona; "Hiç durma süratle Emîr Timûr'a
git; derhâl Harezm tarafına harekete geçmesini söyle. Eğer oturuyorsa,
hemen kalksın, ayakta ise harekete geçsin, hiç durmasın. Çünkü
velîlerin rûhâniyetleri, onun ve oğlunun bütün memlekete baştan başa
hâkim olacağını bildirdi. Harezm'i alınca, Semerkand'a hareket etsin."
Haberi götüren Şeyh Mansûr, süratle Timûr Hânın bulunduğu yere gitti.
Timûr Hânı ayakta bekler hâlde buldu. Haberi aynen iletti. Timûr Hân,
bu haberi alır almaz, hemen ordusunu harekete geçirdi. O harekete
geçip, gideceği yolun yarısına vardığı sırada, düşmanları Timûr Hânın
çadırına hücûm ettiler. Fakat o, çoktan yola çıkmıştı. Timûr Hân,
Harezm'e yürüyüp, orayı aldı. Sonra Semerkand'a yürüdü, orayı da
fethetti. Böylece her gün yeni bir zafere ulaşıp, hep muzaffer oldu ve
işleri dâimâ iyi gitti. 
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-LMxkQpGVnaJUUBqiOBFvix_gdC8E_bGBCcZZ4S9enbflfBuo9Lw4uyKAwbzroUGhNhRn4QwVAxiQV0crxWMtBXVHzbu2eQRaa_XBIQqnMmU3jd64vHWK4ig4LiTPIYbNDhj21WXZ6mwA/s1600/14-seyyid-emir-gilal-hz.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-LMxkQpGVnaJUUBqiOBFvix_gdC8E_bGBCcZZ4S9enbflfBuo9Lw4uyKAwbzroUGhNhRn4QwVAxiQV0crxWMtBXVHzbu2eQRaa_XBIQqnMmU3jd64vHWK4ig4LiTPIYbNDhj21WXZ6mwA/s1600/14-seyyid-emir-gilal-hz.jpg" width="400" /></a></div>

Bir gün Emîr Külâl hazretleri, talebeleriyle bir talebesinin evine
gitmişti. Evine gittiği talebesi ise, ava gittiğinden evde yoktu. Bu
sebeple, evine Emîr Külâl hazretlerinin teşrif ettiğini haber vermek
üzere, bir haberci gönderildi. Hiçbir av bulamamıştı. Hemen evine
dönmek üzere hareket etti. Bir av bulamadığı için üzülmüştü. Dönerken,
birden karşısına iki kuş çıktı. Kuşlara atıp, vurdu ve yanına alıp
sevinerek evine döndü. Emîr Külâl hazretlerinin teşrifine çok sevinip,
avladığı iki kuşu pişirip ikrâm etti. Kuşlar pişirilip sofraya konduğu
sırada, Emîr Külâl hazretleri talebesine; "Eğer bu iki kuş da karşına
çıkıp avlamasaydın, hiç av getiremezdin, o zaman ne yapardın?" deyip,
talebelerine şöyle buyurdu: "Ey dostlarım şunu biliniz ve rahat olunuz
ki, bizim maksadımız, Alahü teâlânın rızâsını kazanmaktır. Allahü teâlâ
sizi, hem dünyâda, hem de âhirette utandırmaz, mahrum bırakmaz.
İnşâallah fadl ve keremine kavuşturur."
 
 
Emîr Külâl hazretleri, bir gün Şeyh İbrâhim adında bir zâtın bulunduğu
Kıraman denilen yere gitmişti. Şeyh İbrâhim Kıramanî'ye; "Bize helâl et
bul." dedi. Şeyh İbrâhim; "Bu iş oldukça zor, helâl et az bulunur."
dedi. Emîr Külâl ona; "sen silâhını al, ava çık. Kuşları kendine çağır,
geldiklerinde birkaç tâne avla." dedi. Bunun üzerine Şeyh İbrâhim,
silâhını alıp, ava çıktı. Kuşları çağırdı, yanına pekçok kuş toplandı.
Birkaç kuş avlayıp, Emîr Külâl'e götürdü. Bu hâdiseden sonra, Şeyh
İbrâhim şöyle demiştir: "Her ne zaman ava çıkıp kuşları çağırsam, Emîr
Külâl hazretlerinin bereketiyle yanıma toplanırlar, ben de avlardım."
 
 
Emîr Külâl hazretlerinin talebelerinden biri, Kermine şehrine gitmişti.
Bu şehirde bulunduğu sırada, bir grup kimse ile sohbet ediyordu.
Sohbette bulunanlardan her biri, kendi hocasından ve hocasının
üstünlüklerinden bahsediyordu. Emîr Külâl'in talebesi de söze karışıp,
benim hocam, hepinizin hocasından üstündür. Çünkü o, hem seyyid hem
mürşid-i kâmildir dedi. Bu sırada, orada toplanıp konuşmakta olanların
üzerinden bir kuş sürüsü geçiyordu. Bâzıları Emîr Külâl'in talebesine
dediler ki: "Eğer dediğin gibi hocan büyük bir velî ise, haydi duâ et
de onun hürmetine şu kuşlardan biri önümüze düşsün!" Onların bu isteği
üzerine, Emîr Külâl'in talebesi Allahü teâlâya duâ edip, hocasının
hürmetine bu işin gerçekleşmesini istedi. O talebe duâ eder etmez,
kuşlardan biri cemâatin üzerine düşüverdi. Orada bulunanlar hayretten
şaşıp, Emîr Külâl hazretlerinin gerçekten büyük bir velî ve tasarrufu
kuvvetli bir mürşid-i kâmil olduğunu anladılar.
 
 
Emîr Külâl bir defâsında, Buhârâ'da Cumâ namazı kılmak için
talebeleriyle Buhârâ'ya gidiyordu. Buhârâ'ya vardıklarında, Emîr Külâl
dedi ki: "Ey dostlarım, Şeyh Muhammed Agâî Bâzergân, şu anda Belh
şehrinde vefât etti." bu söze şaşanlar oldu. Çünkü kendisi Buhârâ
şehrinde olduğu hâlde, Belh şehrindeki b hâdiseyi haber veriyordu. Bu
söze hayret edenlere buyurdu ki: "Biliniz ki, Allahü teâlâ, resûlü
Muhammed aleyhisselâma tam tâbi olan kullarına öyle dereceler ihsân
eder ki, her zaman doğuda ve batıda ne vukû bulursa, gözlerinin önünde
görüp bilirler. Belh şehrinin uzaklığı nedir ki!" Bunun üzerine
talebleri, o günün târihini yazdılar. Daha sonra gördüler ki, Emîr
Külâl hazretlerinin işâret ettiği gün, o zât vefât etmişti.
 
 
Emîr Külâl hazretlerinin yaşadığı diyârda bulunan Kermîne şehrinden bir
adam ava çıkmıştı. Bu Emîr külâl'i tanıyıp çok severdi. Ava çıkarken;
"Eğer avlamak istediğim kazlardan avlayabilirsem, ikisini Emîr Külâl'e
götürüp hediye edeceğim." diye niyet etti. Nihâyet bir mikdâr kaz
avladı. İki tânesini Emîr Külâl'e vermek için ayırdı. Evine, şehrin
ileri gelenlerinden biri geldi. O iki kazı görüp, gözü onlarda kaldı.
Kazlar, kuzu gibi iri ve semiz idi. Gelen kimse, ev sahibine; "Bu
kazları pişir de yiyelim." dedi. Ev sâhibi; "Onları, Emîr Külâl
hazretlerine vermek için ayırdım. Onları yememiz uygun olmaz, ben buna
cesâret edemem." dedi. Gelen adam ısrâr edip; "Ne olursa olsun bunları
yiyeyim, ben oğlu vâsıtasıyla ondan özür dilerim." diyerek, ev sâhibini
iknâ etti. Ev sâhibi kazları pişirtip, o şehrin meşhûrlarından olan o
kimsenin önüne koydu. Tam yiyeceği sırada, yüzne kazlardan öyle bir
buhar ve sıcaklık yükseldi ki, gözlerine tesir edip, gözleri görmez
oldu. Kazları yiyemedi ve yaptığı işe pişmân oldu, tövbe etti. Hemen
Emîr Külâl hazretlerine bir at hediye etmeye niyet etti. Birkaç gün
sonra gözleri iyileşip eski hâline döndü.
 
 
Emîr Külâl hazretlerinin talebelerinden biri, bir gece kendinde
bambaşka bir hâl hissedip; "Hocamın yanına gideyim, bakalım benim
hakkımda ne emreder ve ne buyurur?" diye düşündü. Sonra, Emîr Külâl'in
yanına gitti. bu talebesi şöyle anlatmıştır: "Gece vakti, varıp hocamın
odasına girdiğimde, kalabalık bir cemât vardı. Hayret ettim. Bunlar,
hiç görmediğim ve tanımadığım kimselerdi. Kalbalıktan oturacak yer
kalmamıştı. Herkes başını eğmiş, sessizce oturuyordu. Ben de başka bir
yere oturarak başımı yere eğip beklemeye başladım. Bir müddet böyle
durdum. Sonra başımı kaldırıp baktım ki, odada hocam Emîr Külâl'den
başka hiç kimse görünmüyordu. Hocam bana bakıp; "Sana müjdeler olsun,
şimdi sen artık maksada kavuştun, ama bunu gizli tut." buyurdu. Bundan
sonra hocama; "Burada gördüğüm, sonra da birdenbire kaybolup görünmez
olan zâtlar kimlerdi?" diye sordum. Buyurdu ki: "Bunlar ricâl-ül-gayb
denilen velîlerdi. Aralarında Hâce Gülân ve Abdülhâlik Goncdüvânî de
vardı. Bunlar öyle zâtlardır ki, vefâtlarından önce ve sonra, Allahü
teâlânın dînine hizmet ederler. Bugün sen de onların sohbetinden
(feyzinden) pay aldın." 
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaebWYFiZjFy446ZLbFaBscE65pzCrKx64N5-bVkhvB-LMm8GdyJZeQs7b6nm2wJKkhlSoYlQvz5948Wxc1C491xhfXBS2kkWMYIFSkyOA6FcTBkhoymICBt6dyKd5nF0Mk2rgk1groiYt/s1600/14-seyyid-emir-gilal-hz2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaebWYFiZjFy446ZLbFaBscE65pzCrKx64N5-bVkhvB-LMm8GdyJZeQs7b6nm2wJKkhlSoYlQvz5948Wxc1C491xhfXBS2kkWMYIFSkyOA6FcTBkhoymICBt6dyKd5nF0Mk2rgk1groiYt/s1600/14-seyyid-emir-gilal-hz2.jpg" width="400" /></a></div>

Muhammed Bâbâ Semmâsî'nin talebelerinden bir kısmı, Emîr Külâl
hazretlerine, evliyânın kerâmetinden sordular. Buyurdu ki: "Evliyânın
kerâmeti haktır. Aklen ve naklen câizdir. Bu hususta evliyâdan çok
nakiller vardır. Mâlûm ve meşhûr olup, hiç şüphe yoktur. Kalbi îmân
nûruyla aydınlanmış olan herkes, evliyânın kerâmetine inanır ve bu
hususta hiç şüphe etmez. Buna misâl çoktur. Süleymân aleyhisselâmın
vezîri Âsaf'ın, Saba melîkesi Belkîs'in tahtını bir ânda Sana'dan
Kudüs'e getirmesi gibi. Bir başka misâl, hazret-i Ömer, bir defâsında
Medîne-i münevvered mescidde, Peygamber efendimizin mimberi üzerinde
hutbe okuyordu. Bu sırada çok uzaklarda düşmanla cihâda çıkmış olan
İslâm ordusunun tehlikeli bir durumda olduğunu görüp, ordu kumandanına;
"Yâ Sâriye, dağa dağa!" buyurdu. Uzakta olan kumandan Sârye ve ordunun
erleri, bu sesi duyup dağa çekildi. Düşmanın tehlikeli hücumundan
korundu. Bu, apaçık bir kerâmettir. Eğer bir kimse, bu kerâmet,
mûcizeden aşağı değil derse, bu yanlıştır. Çünkü, hiç bir velî,
Peygamber derecesinde olamaz. Evliyâ-i kirâm buyurmuşlardır ki:
"Evliyâdan meydana gelen kerâmet, Peygamber efendimizin mûcizesinden
dolayıdır ve peygamberin peygamberliğini tasdîk eder. Ona tâbi olmayı
gösterir. Eğer peygamberler doğru sözlü olmasaydı, evliyânın kerâmeti
de hâsıl olmazdı. Çünkü evliyâ, Nebî'ye tâbi olmuştur."
 
 
Emîr Külâl hazretleri, marâz-ı mevtinde (ölüm hastalığında) bulunduğu
sırada, talebelerine şöyle vasiyet etti: "Ey kıymetli talebelerim! İlim
öğrenmekten ve Muhammed aleyhisselâmın yoluna tabî olmaktan aslâ
ayrılmayınız. Bu, mümin için bütün saâdetlerin ve nîmetlerin
vâsıtasıdır. Bunun için Resûlullah sallallahü aleyhi ve selem buyurdu
ki: "İlim öğrenmek, her müslüman erkek ve kadına farzdır."
Yâni her müslüman ereğin ve kadının, kenidne lâzım olan din bilgilerini
öğrenemsi farzdır.  
 
Bunlar, sırasıyla şu bilgilerdir:  
 
1- Îmân ve îtikâd
bilgileri.  
2- Namazla ilgili bilgiler.  
3- Oruçla ilgili bilgiler.  
4-
Zengin ise, zekât ile ilgili bilgiler.  
5- Eğer zengin ise hac ile
bilgiler.  
6- Ana-baba hakkını öğrenmek. Allahû Teâlâ'nın kendisinden
râzı olmasını isteyen, annesinin ve babasının rızâsını kazanır.
Resûlullah efendimiz; "Allahû Teâlâ'nın rızâsı, ana-babanın rızâsını
kazanmakla elde edilir." buyurdu.
Bu bakımdan, ana-babanın hakını gözetmek mühimdir.  
7- Sıla-i rahm
(akrabâyı ziyâyeret).  
8- Komşu hakkını gözetmek.  
9- Lâzım olan
alış-veriş bilgilerini öğrenmek.  
10- Helâli ve haramları öğrenmek
lâzımdır. Çünkü insanların çoğu, bilmediğinden ve bildiği ile amel
etmediğinden helâk olmuştur.  
 
Şiir:
 
 
"Dünyâ tâlibleri, hep hırs ile mest oldular, 
Para için, dâim kendilerini bozdular. 
Hüdâya yaptıkları ahidleri bozdular, 
Hepsi Mûsâ'ya düşman, Fir'avn'a dost oldular."
 
 
İyi biliniz ki, dünyâyı ve dünyâya düşkün olanları sevmek, sizin,
Allahü teâlânın râzı olduğu yolda yürümenize mâni olan büyük bir
engeldir. Dâimâ Allahü teâlâyı hatırlayıp, O'nu zikrediniz. Böylece
dîninizi dünyâya değişmemiş olursunuz. Dâimâ Allahü teâlâdan korkunuz!
Hiçbir ibâdet, Allah korkusundan daha tesirli değildir. Allahü teâlâdan
korkan kimseden çekininiz. Allahü teâlâdan korkmayan kimseden ise,
korkmayınız.
 
 
Ey dostlarım, dâmiâ Allahü teâlâyı zikrediniz. Allahü teâlâdan başka
herşeyi bırakınız. "Lâ ilâhe illallah" Kelime-i tevhîdini söylerken
"Lâ" derken nefyediniz, Allahû Teâlâ'dan başka hiçbir ma'bûd olmadığını
biliniz. "İlallah" derken, Allahü teâlânın noksan sıfatlarından
münezzeh olduğunu biliniz. Biliniz ki, elbiseyi temiz su temizler.
Dili, Allahü teâlâyı zikretmek temizler. Bedeninizi namaz kılmak,
malınızı zekât vermek temizler. Yolunuzu, insanların sizden hoşnut,
memnun olması temizler. İhlâs sâhibi oluncaya kadar ihlâsı, kurtuluşa
erinceye kadar da kurtluşu arayınız.
 
 
Kalbin, dilin ve bedenin temiz olması, helâl lokma yemeye bağlıdır.
Bunu, iyi biliniz. Helâl lokma yiyen insanın mîdesi, içinde temiz su
toplanan havuz gibidir. Bu havuzdan etrâfa temiz su dağılır ve bu su
ile çiçekler yetişir, ağaçlar meyve verir, ondan istifâde edilir.
Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem bir hadîs-i şerîfte buyurdu ki:
"Bir
kimse, hiç haram karıştırmadan kırk gün helâl yerse, Allahü teâlâ onun
kalbini nûr ile doldurur. Kalbine nahirler gibi hikmet akıtır. Dünyâ
muhabbetini kalbinden giderir."
 
 
Töbe ediniz. Tövbekâr ve edebli olmak lazımdır. Töbe ediniz ki, tövbe,
bütün tâatların başıdır. Tövbe, sadece dil ile olmaz! Tövbe, işlenen
günahlara kalbden pişmanlık ve bir daha günâhı işlememektir. allahü
teâlâdan dâimâ korkunuz. Kendi günahlarınıza bakıp, tövbe ediniz.
Başkaları sizden hoşnûd olsun. Günahlarınıza pişmân olup, o kadar
ğlayıp tövbe ediniz de, gerçektensize tövbekâr densin. Dünyâda iken
günahlara pişmân olup, kuluk vazifesini yaparak âhireti kazanmak
lâzımdır. İşte, bütün işin aslı budur. Sevgi ve muhabbet; allahü
teâlânın rızâsını aramak ve kötü işleri terketmek, ahde vefâ göstermek,
emânete ihânet etmemek, kendi kusûrlarını görüp, amelleri ile
övünmemek, amellerini görmemek, dâimâ Allahü teâlâyı zikretmekle meşgûl
olaktır. Hiçbir işe, Allahü teâlânın ismini söylemeden (besmelesiz)
başlamayınız ki, âhirette yaptığınız o işten dolayı utanmayasınız. Bu
bakımdan, bir şeye başlarken, önce Besmele çekiniz, sonra işe
başlayınız.
 
 
Allahû Teâlâ'nın emirlerine itâat ediniz. Nerede olursanız olun, ilim
öğrenmekten ve amel etmekten uzak kalmayınız. Her ne olursa olsun
karşınıza her ne güçlük çıkarsa çıksın, ilmi ve ameli aslâ
terketmeyiniz.
 
 
Emr-i mârûf ve nehy-i münker, iyilikleri emredip, kötülüklerden
sakındırmak vazifesini yerine getiriniz. Dînin yasak ettiği şeylerden,
dîne uygun olmayan işlerden ve bid'atlerden sakınınız. Âyet-i kerîmede
meâlen buyruldu ki: "Ey îmân edenler! Kendinizi ve evlerinizde ve
emrinizde olanları ateşten (Cehhennem'den) koruyunuz ki, onun yakacağı,
insanlar ve taşlardır..." (Tarim
sûresi:6). Âhirette bunlardan olmamak için çok korkup, sakınınız!
Rivâyet edilir ki, Fudayl bin Iyâd şöyle anlatmıştır: Havanın çok sert
ve soğuk olduğu bir gün, Şeyh Abdülallâm'ı gördüm. Üzerinde ince bir
elbise vardı. Soğuk olmasına rağmen, alnından buram buram ter
damlıyordu. Bunun üzerine; "Bu soğukta böyle terlemenizin sebebi
nedir?" dedim. Cevâbında "Bir gün burada bir günah işleniyordu. Ben
buna mâni olmak istedim. Fakat mâni olamadım. Bunun ızdırabından dolayı
ve kıyâmet günü bunun günâhından nasıl kurtulurum diye düşünmekten
böyle terliyorum." dedi. Ya siz, her gün hem kendiniz, hem de başkaları
için nice emr-i mârûfu kaçırıyorsunuz, hâlinize bir bakınız!
 
 
İşlerinizi, dînimizin emirlerine uygun yapınız. Bir iş yapacağınız
zaman, bakınız, dînin emirlerine uygun ise, onu kabûl edip yapınız.
Uymuyorsa, vazgeçiniz. Bütün işlerin başı, dînin emirlerine yapışmaktır
ve allahü teâlânın koyduğu hudutları aşmamaktır. Akıllı kimse, kendi
hâlini düşünür. İnsanlar ile kendi arasındaki hudûda, hakka riâyet
eder. Bunu gözetmeyenler için verilecek cezâyı bildiren nice âyet-i
kerîmeler nâzil olmuştur. Her zaman ve her yerde, bakarken, konuşurken,
dinlerken, gelirken, yerken ve içerken, allahü teâlâya ve insanlara
karşı uyulması gereken bir hudut vardır. Fırsatı ganîmet biliniz,
yaptığınız işleri kurtuluşunuza vesîle olacak şekilde yapınız. Helâl
rızık kazanmak için çalışınız. Kâfi miktârda kazanıp, isrâf ve cimrilik
etmeyiniz. Nafakanızda dînimizin emrine uygun olarak davranınız.
Resûlullah efendimiz; "İşlerin hayırlısı, vasat olanıdır." buyurdu.
Helâlinden ve kendi kazancınızdan yiyiniz. Eğer uykunuz gelirse, biraz
uyuyunuz ki, ibâdet ve tât yapmak için dinlenmiş olasınız. Fakat, Allahû Teâlâ'yı zikretmeden uyumayınız. Resûlullah efendimiz; "Âlimin
uykusu, câhilin ibâdetinden hayırlıdır." buyurdu.
 
 
Ey talebelerim! İnsanların maksada, saâdete kavuşmaktan mahrum
kalmalarının sebebi; âhiret yolunu bırakıp, yalancı dünyâya
sarılmalarıdır. Âhiret saâdetini isteyen kimse, doğru îtikâda sâhib
olup, bid'at ve dalâlet olan şeylerden uzak durarak ve yaptıı her işten
hesâba çekileceğini bilerek, ona göre hareket etmelidir. Ey dostlarım!
Gidişâtınızdan habersiz olmak kadar kötü birr şey yoktur. Bu hâl,
gaflet içinde olmanın delîlidir. Başkalarının habersiz olduğu şeyler,
bu yolun büyüklerine açılmıştır. Onların maksadı, Allahü teâlânın
rızâsını aramaktır. Onlar, buna kavuşmuşlardır. Alahü teâlâ, her asırda
sevip seçtiği kullarından bir büyük zât yaratır. Böylece herkesi
belâlardan, felâketlerden korur. Ey talebelerim! Böyle olan zâta talebe
olunuz. Böylece dünyâ ve âhiret saâdetine kavuşursunuz. Ümmet-i
Muhammed'in aydınlatıcıları olan âlimlere yakın olunuz. Resûlullah
efendimiz; "Âlimler, Peygamberlerin vârisleridir." buyurdu. Sakın, ilmi
ve âlimleri sevmekten uzak kalmayınız. Bu, kurtuluş vesîlesidir.
Resûlullah efendimiz; "Kim âlimi ve ilmi severse, hatâ işlemez."
buyurdu.
 
 
Câhiller ile görüşmek, insanı Allahü teâlâdan uzaklaştırır. Sima'
yapıyoruz diyerek hoplayıp, zıplayan kimselerin meclislerinden uzak
durunuz. Onlarla oturmayınız. Onlarla sohbet, kalbi öldürür. Bunun için
bu yolun büyükleri, bu işten uzak durmuşlardır. Gerçekten sima' hâlinde
olan kimsenin hâli öyledir ki, o anda bıçak çalsan haberi olmaz. Eğer
böyle olursa, o kimse sima' hâlinde olduğunu gösterir.
 
Ruhsatlardan uzak durup, azîmet ile amel ediniz. Ruhsatlar ile amel
etmek zayıf kimselern işidir. Eğer bundan daha çok nasîhat isterseniz,
Abdülhâlık Goncdüvânî hazretlerinin nasîhat ve yazılarına bakınız. Bu
kadar kifâyet eder. Akıllı olana bir işâret yetişir."
 
 
Emîr Külâl hazretleri vasiyetini yaptığı sırada, oğulları; Emîr Burhân,
Emîr Şâh, Emîr Hamza, Emîr Ömer ve talebelerinin çoğu huzûrunda
bulunuyordu. Bu oğullarından Emîr Burhân'ın yetiştirilmesini, en başta
gelen talebesi ve halîfesi Behâeddîn-i Buhârî'ye havâle etti. Diğer
oğlu Emîr Şâh'ı, Şeyh Yâdigâr'a, Emîr Hamzâ'yı Mevlânâ Ârif
Dehdigerânî'ye, Emîr Ömer'i de, Mevlânâ Cemâleddîn Dehkesânî'ye
yetiştirilmeleri için havâle etmişti. Oğullarına; "Hanginiz, Allahü
teâlânın kullarına hizmet etmek için benim vekîlim olur?" buyurdu.
Oğulları; "Ey yakîn yolunun rehberi, biz buna nasıl güç yetirebiliriz?
Fakat kim bu işi kabûl ederse, biz onun hizmetine girelim." dediler.
Oğulları böyle deyince, Emîr Külâl hazretleri başını eğip, murâkabeye
daldı. Bir müddet sonra başını kaldırdı. "Büyüklerin rûhâniyeti, Emîr
Hamza'nın bu işi kabûl etmesini işâret buyurdular." dedi. Emîr Hamza,
kabûllenemeyeceğini arzetti ise de; "Bunu kabûl etmekten başka çâre
göremiyorum. Kabûl edeceksin, bu iş bizim elimizde değildir. Sen de
biliyorsun." buyurdu.
 
 
Bundan sonra Emîr Külâl talebelerinden ayrılıp, husûsî odasına geçti.
Üç gün, üç gece dışarı çıkmadı. Sonra dışarı çıktı. Meclisinde
toplananlar, neden üç gündür dışarı çıkmadığını sordular. Buyurdu ki:
"Üç geceden beri, benim ve talebelerimin hâli nasıl olur? diye
düşünoyurdum. Gaybden kulağıma bir ses geldi. Şöyle deniliyordu: "Ey
Emîr Külâl! Kıyâmet gününde seni, senin talebelerini, dostlarını, sizin
mutfağınızdan uçan bir sineğin üzerine konduğu kimseleri bile
affettim." Allahû Teâlâ, fazlından ve kereminden ihsân etti" dedi.
Bunları söylediği Perşembe günü sabaha doğru vefât etti. 
 
 
Nakledilir ki, bir defâsında Mekke-i mükerremeden ve Medîne-i
münevvereden tasavvuf ehli olan kimseler, bir cemâat hâlinde Buhârâ'ya
geldiler. Buhârâ'da Sûhârî köyüne gitmek istediklerini söyleyerek, bu
köyü sordular. Bunun üzerine kendilerine; "Siz nereden geliyorsunuz ve
bu köyü niçin soruyorsunuz?" dediler. Onlar da Mekke ve Medîne'den
geldiklerini, Sûhârî köyünü sormalarından maksadlarının, orada ikâmet
etmekte olan Emîr Külâl Hazretlerini ziy"aret etmek ve onunla görüşmek
olduğunu söylediler. Buhârâ'da görüştükleri kimseler onlara; "Mâlesef,
Emîr Külâl hazretleri vefât etti." dediler. Bu maksadla Sûhârî köyüne
gittiler. Emîr Külâl hazretlerinin oğulları, onlarla görşüp sohbet
ettiler.  
 
Onlara; "Babamız Mekke ve Medîne'ye hiç gitmemişti. Siz onu
nereden tanıyorsunuz?" dediler. Gelenler; "Biz de buralara hiç
gelmedik. Fakat biz Emîr Külâl hazretlerini Kâbe'de gördük. İki-üç
seneden beri hac mevsiminde bizimle berâber Kâbe'yi tavaf ederdi. Mekke
ve Medîne'de pekçok kimse ona bîat edip talebe olmuştu. Fakat bu sene
Kâbe'ye gelmedi. Merak edip, ona olan muhabbetimiz ve hasretimiz
sebebiyle görmeye gelmiştik, fakat nasîb olmadı." dediler. Böylece,
Emîr Külâl hazretlerinin, kerâmetle, her sene hac mevsiminde, bulunduğu
beldenin halkı farkına varmadan Kâbe'ye gittiği anlaşıldı. Gelen
ziyâretçiler, daha sonra Emîr Külâl hazretlerinin kabrini ziyaret edip,
duâ ettiler. Sonra da oğullarından müsâade alarak Sûhârî köyünden
ayrıldılar.
 
 
ÇOK DUÂ ETTİ 
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIUa_5kfm3rq3IRPbP6vFK1zdfzxcVPq2RFGphm6hc27ZvxokfOZFyIdqbeHsjCJ7ngbpfVFT48yDDHuHyr7qNBfZmSxOztmgLLryKnl0tJqNGtfbOK5uGlYRfRFfBvHXK7cGQGU-fyqWz/s1600/islam4.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIUa_5kfm3rq3IRPbP6vFK1zdfzxcVPq2RFGphm6hc27ZvxokfOZFyIdqbeHsjCJ7ngbpfVFT48yDDHuHyr7qNBfZmSxOztmgLLryKnl0tJqNGtfbOK5uGlYRfRFfBvHXK7cGQGU-fyqWz/s1600/islam4.jpeg" width="320" /></a></div>

Seyyid Atâ, Efşene köyüne gelmişti. Bu sırada Seyyid Emîr Külâl dört-beş
yaşına basmıştı. Seyyid Atâ, Efşene köyüne geldiği sırada, çocuklardan
bir kısmı sokakta oynuyor, Emîr Külâl de oyun karışmadan kenarda
duruyordu. Seyyid Atâ'yı görünce, koşup yanına geldi. O da elinden
tutup, berâberce eve gittiler. Evlerine varınca, Seyyid Atâ onu yanına
oturtup, kendi sarığını ikiye bölüp, bir kısmını kendi başına, bir
kısmını da Seyyid Emîr Külâl'in başına sardı. Ona teveccüh ve himmette
bulunup, çok duâ etti. Duâsı ve himmeti bereketiyle, tasavvuf
hâllerinden ve mertebelerinden çok nîmetlere kavuşturdu. Sonra da;
"Emîr Külâl'in yüksek derecelere kavuşacağını müşâhede ediyorum ve onun
derecesi, benim derecemden üstün olacak." buyurdu. Böylece Emîr Külâl,
henüz küçük yaşında büyük bir velînin teveccüh ve duâsına kavuşmakla
şereflendi ve bu sâadetle büyüdü.
 
 
TİMÛR HAN 
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigYoF7s_8LhxfYpV32SzU8pAseipyWDoZlYHt2YFpDozSbovtsmPQKMo2XkB9g-Qwbe_aHe6Fo_AGCwajuos-fk7sMqD17iOa7L-aYeYa6ibQQhFGL5iM5K_grXnoBg5IxMmTwZZ3EMalg/s1600/205681.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigYoF7s_8LhxfYpV32SzU8pAseipyWDoZlYHt2YFpDozSbovtsmPQKMo2XkB9g-Qwbe_aHe6Fo_AGCwajuos-fk7sMqD17iOa7L-aYeYa6ibQQhFGL5iM5K_grXnoBg5IxMmTwZZ3EMalg/s1600/205681.jpg" width="259" /></a></div>

Timûr Hân, Semerkand'a yerleşince, Buhârâ'ya gitmeyi arzu etti. Bu
sebeple Emîr Külâl Hazretleri'ne haber gönderip, bizim Buhârâ'ya
gelmemize müsâade ederler mi? Şâyet izin verilmezse, kendilerinin
Semerkand'a teşrîf etmelerini arzu ediyoruz, nasıl buyururlarsa öyle
yapalım." dedi. Timûr Hânın bu arzusu üzerine, Emîr Külâl Hazretleri ne
gelmesini, ne gitmeyi kabûl edemeyeceğini ve kendilerine duâ etmekte
olduğunu söyledi. Bunları bildirmek ve Timûr Hânla görüşmek üzere,
oğlu Emîr Ömer'i vazifelendirdi. Oğlunu gönderirken şöyle dedi: "Ey
oğlum! Emîr Timûr'a söyle! Eğer Allahû Teâlâ'nın râzı olduğu yolda
yürümek istiyorsa, takvâdan ve adâletten aslâ ayrılmasın. Bunları
kendisine şiâr edinsin ki, kıyâmet günü kurtulabilsin! Yine
talebelerimizle her zaman ona duâ ettiğimizi söyle. Eğer dünyâya
meylederse, bu durumların faydasına kavuşamaz." Emîr Külâl Hazretlerinin oğlu Emîr Ömer, Semerkand'a gidip, Timûr Hân ile görüştü.
Babasının söylediği şeyleri aynen bildirdi. Birkaç gün sonra da,
Buhârâ'ya dönmek üzere Timûr Han'dan müsâade istedi. Ayrılırken, Timûr
Han ona; "Buhârâ ve çevresini sizin emrinize bırakayım, ne olur kabûl
edin." dedi. Emîr Ömer; "Buna izin yok." dedi. Bunun üzerine Timûr Hân;
"Öyleyse Buhârâ şehrini Emîr Külâl Hazretleri'ne bağışlayayım." deyince,
Emîr Ömer yine; "Buna izin yok." dedi. Timûr Han; "Hiç olmazsa, Buhârâ
yakınında ikâmet etmekte olduğunuz köyü size bağışlıyayım." diyerek,
çok temennide bulundu. Emîr Ömer şöyle dedi: "Babamdan şu sözleri
işittim: Sizin için; "Eğer, Allah adamı olan büyüklerin kalbinde bir
yer kazanmak istiyorsa, takvâdan ve adâletten ayrılmasın. Kıyâmet günü Allahû Teâlâ'nın rahmetine kavuşmak bununla olur." buyurdu.
 
 
EĞER EVLİYÂ OLSAYDI
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWHUB69GYad_BjiO0HJalq1wyheMofRPAnjNpMGFBKWOli4z9JacYdo1IgzuuQ5u6EzFPDJwRsVmDhBelwy3LF7xhsGQkr3_1NX3JjT6XbAbsBRrEGajY3ZvXIZFDFHyK2acap7BvuYirS/s1600/Ekmek.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWHUB69GYad_BjiO0HJalq1wyheMofRPAnjNpMGFBKWOli4z9JacYdo1IgzuuQ5u6EzFPDJwRsVmDhBelwy3LF7xhsGQkr3_1NX3JjT6XbAbsBRrEGajY3ZvXIZFDFHyK2acap7BvuYirS/s1600/Ekmek.jpg" width="320" /></a></div>

Nakledilir ki, Emîr Külâl Hazretleri bir imâret yaptırmakta idi. Bu
binânın inşâsı için pek çok kimse toplanmış çalışıyordu. Bir gün Emîr
Külâl, âniden evine gitti. O gidince, orada çalışanlar dediler ki:
"Emîr Külâl gerçekten velî ise, bizim her birimize birer sıcak ekmek
verir. Bir müddet sonra Emîr Külâl geldi. Yanında hiçbir şey yoktu.
Yerine oturunca, binânın inşâsında çalışanlardan bâzıları bir birine;
"Eğer velî olsaydı, bizim arzu ettiğimiz şeyi getirirdi." diyerek,
aralarında konuşmaya başladılar. Daha sonra onlar böyle konuşurlarken,
Emîr Külâl hemen ayağa kalkıp; "Ey tahammülsüzler, işte istediğiniz!"
diyerek, elini koltuğunun altına sokup, herbirine sıcak bir ekmek
çıkarıp verdi. Onlar da söyledikleri sözlerden dolayı pişman olup,
tövbe ettiler. Bundan sonra, Emîr Külâl Hazretleri onlara buyurdu ki:
"Ey dostlarım, biz arzu ederiz ki, siz bizden âhireti, âhirette
kurtulmayı taleb ediniz. Nefsinizin istekelrini terkediniz ki, âhirette
utanıp, mahcûb olmayasanız. Eğer şükrederseniz, Allahû Teâlâ size her
istediğinizi ihsân eder. Bu dünyâda ne yaparsak âhirette onun
karşılığını bulacağız. Ey dostlar, dikkat ediniz ve uyanık olunuz! Bir
kimse hevâ ve hevesinden vazgeçmedikçe, tuzağına av düşmeyen ve eli boş
kalan avcı gibidir. Eğer insan, Allahû Teâlâ'yı unutur, gaflete dalarsa,
belâya ve musîbete düşer. Ne yazık ki, ömür bitmek üzere olduğu hâlde,
insan dünyâlıklara dalmış, nefsinin esîri olmuş ve âhiret yolculuğunu
unutmuş, ihmâl etmiştir. 
 
 
AĞRIYAN DİŞ 
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWoOHIO-x-zucYKVymfm2W9RsVOdAMdXCDjDT2hPxifg4WbMiLKZvwFx3zYABvrNUVlt8e6pEL93KLr1HmpwMqczQsOonz7P784y4LTZCc3hwhmPswWfovita1gG_TQlP8Ao0RXC85V45O/s1600/dis.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWoOHIO-x-zucYKVymfm2W9RsVOdAMdXCDjDT2hPxifg4WbMiLKZvwFx3zYABvrNUVlt8e6pEL93KLr1HmpwMqczQsOonz7P784y4LTZCc3hwhmPswWfovita1gG_TQlP8Ao0RXC85V45O/s1600/dis.png" width="311" /></a></div>
 
Emîr Külâl kendine âit bir yerde dergâh inşâ ettiriyordu. Çalışanlardan
biri, kendi kendisine; "Hiç kimse bir şey getirmiyor." dedi. Henüz
aradan az bir zaman geçmişti ki, bir adam geldi. Çok miktarda ekmek ve
üzüm getirdi. Emîr Külâl Hazretlerinin huzûruna varıp, gece gündüz diş
ağrısı çekmekteyim. Sizin duânızı almak için geldim, bana yardımcı
olunuz, tâkadım kalmadı dedi. Emîr Külâl, gelen adama; "Yanıma yaklaş
bakayım, hangi dişin ağrıyor?" dedi. Adam yaklaştı. Emîr Külâl
parmağını ağzına sokup, ağrıyan dişinin üzerine koydu. Sonra İhlâs
sûserisini okudu. Gelen kişinin diş ağrısı kesilip, hiç hastalanmamış
gibi oldu. Bundan sonra Emîr Külâl Hazretleri buyurdu ki: "Ey dostlar!
İhlâslı olunuz. Her işinizi Allah rızâsı için yaparsanız, kurtulursunuz.
İhlâssız yapılan amel, üzerinde pâdişâhın mührü bulunmayan para
gibidir. Üzerinde pâdişâhın sikkesi bulunmayan parayı kimse almaz.
Üzerine mühür vurulanı ise herkes alır. İhlâs ile yapılan az amel,
Allahû Teâlâ indinde çok amel gibidir. İhlâssız yapılan çok amelin ise,
Hakk katında kıymeti yoktur. Yaptığınız her ibâdeti ve işi, ihlâs ile
yapınız. Böylece Allahû Teâlâ'ya yakın ve rızâsını kazananlardan
olursunuz. Ey dostlarım! İhlâs ile amel yaprasanız korkmayınız, bu size
âhirette îtibâr ve şereftir. Eğer tamâ sâhibi olup dünyâya düşkün
değilsen, sonunda varacağın yeri düşün. Mert o kimsedir ki, önce iyice
düşünür, sonra amel etmeye başlar. Böylece, sonunda yaptığı işten
utananlardan olmaz."
 
 
HEM DOĞUDA, HEM BATIDA 
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgele25ynqDzWIlzY4QwrAoLEzvyCe8X_pm3jXtYDBLnM7YdGxFzxc_3GceHKqsNLjo4VZNnHXRBuAWXdMqzefVvUu2COXZk6wN0OMLsz04tGaw2lxyp7WEizBUd17gfpEtKemIHHWisNdq/s1600/cami-insaati-1e93ec.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgele25ynqDzWIlzY4QwrAoLEzvyCe8X_pm3jXtYDBLnM7YdGxFzxc_3GceHKqsNLjo4VZNnHXRBuAWXdMqzefVvUu2COXZk6wN0OMLsz04tGaw2lxyp7WEizBUd17gfpEtKemIHHWisNdq/s1600/cami-insaati-1e93ec.jpg" width="320" /></a></div>

Bir gün Emîr Külâl Hazretleri, talebeleri ile oturmuş sohbet ediyordu.
Bu sırada içeriye güzel yüzlü bir genç girdi. Hiçbir şey söylemeden
oturdu. Orada bulunananlar, onu hiç tanımıyorlardı. Bir ara Emîr Külâl Hazretleri ona bakıp; "Tamâm oldu mu?" dedi. Gelen genç de; "Bir
açıklık kalmıştı, o da tamamlandı." dedi. Gelen genç biraz oturup,
gitmek üzere kalktı, bir şey söylemeden kapıya doğru yürüdü. Orada
bulunanlardan bir kısmı, gencin yanına koşup, yakalayıp konuşmak
istediler. "Sen kimsin? Gelince bir şey söylemedin ve giderken müsâade
istemedin. Emîr Külâl'e; "Bir yer kalmıştı, o da tamamlandı." dedin. Bu
hâlin ne ve bu sözün mânâsı nedir? Bunları bize açıkla ve kendini
tanıt." dediler. Bunun üzerine genç, "Ben, Rûm vilâyetindenim ve Emîr
Külâl'in talebelerindenim. Bizim memleketimizde bir câmi yapılıyordu ve
bu câmi inşâsı ile Emîr Külâl hazretleri ilgileniyordu. Bitince haber
vermemizi emretti. Câmi tamamlandı, ben de haber vermek üzere geldim."
dedi. Bunları dinleyince, çok şaşırıp; "Nasıl olur? Biz onun
talebeleriyiz ve hocamız Rûm diyârına gitmedi." dediler. Gelen genç;
"Ben de onun talebesiyim, her gün arkasında namaz kılarım. Bizim
memleketimizde çok talebesi ve tanıyıp seveni vardır." dedi. "Peki
girince neden selâm vermedin ve giderken neden izin istemedin?"
dediklerinde; "Bunları kalben söyledi." dedi. Ayrılırken de; "Bizim
karşımıza mühim bir iş çıktığı zaman, Emîr Külâl Hazretleri gelir.
Bizim memleketimizde, sizin burada olduğundan daha meşhûr ve daha çok
tanınıp sevilmiştir." dedi. Bunları dinleyen talebeleri, Emîr Külâl Hazretleri'nin Tasavvuftaki derecesinin yüksekliğini ve tasarrufunun
çokluğunu görüp, ona sevgi ve bağlılıkları kat kat arttı.
 
 
1) Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye; (49. Baskı) s. 1074 
2) Agâhî Seyyid Emîr Külâl (MevlânÂ Şihâbüddîn) 
3) Reşehât; s.42 
4) Nefehât-ül;Üns; s.415 
5) Hadîkat-ülVerdiyye; s.123 
6) Câmiu Kerâmât-il-Evliyâ; c.1, s.363 
7) Rehber Ansiklopedisi; c.5, s.108 
8) Hadîkat-ül-Evliyâ; s.41 
9) Umdet-ül-Makâmât; s.61 
10) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.11, s.20 
 
Yüce Mevlâmız, Seyyid Emir Külâl Hazretleri'nin makamını âli eylesin, ahirette himmet, bereket ve şefaatlerine bizleri nâil eylesin. Amin.

Seyyid Emir Külâl Hazretleri

Büyük velîlerden. İnsanları Hakk'a dâvet eden, doğru yolu göstererek saâadete kavuşturan ve kendilerine "Silsile-i aliyye...

Devamı »

Seyyid Emir Külâl Hazretleri

Yayınlar

Yorumlar

Kütüphane