Allahû Teâlâ, Peygamberi Musa Aleyhisselam'a hitap edip:
- "Ey Musa! Filan mahallede, bizim dostlarımızdan biri vefat etti. Git onun işini gör. Sen gitmezsen, bizim rahmetimiz onun işini görür" buyurdu.
Hazreti Musa, emir olunduğu mahalleye gitti. Ordakilere:
- "Bu gece, burada Allahü Tealanin dostlarından biri vefat etti mi " diye sorunca.
- "Ey Allah'ın Peygamberi! Allahû Teâlâ'nın dostlarından kimse vefat etmedi. Ama filan evde zamanını kötülüklerle geçiren fasık bir genç öldü. Fışkının çokluğundan hiç kimse onu defnetmeye yanaşmıyor" dediler.
Musa Aleyhisselam: "Ben onu arıyorum" buyurdu. Gösterdiler.
Hazreti Musa, o eve girdi. Rahmet melekleri gördü. Ayakta durup, ellerinde rahmet tabakları olup. Allahû Teâlâ'nın rahmet ve lütfunu saçıyorlardı. Hazreti Musa, yalvararak münacaat etti:
- "Ey Rabbim! sen buyurdun ki, "O benim dostumdur". İnsanlar ise fasık olduğuna şahitlik ediyorlar. Hikmeti nedir "
Allahû Teâlâ: "Ey Musa! İnsanların onun için fasık demeleri doğrudur, ama günahından haberleri var, tövbesinden haberleri yok. Benim kulum, seher vakti, toprağa yuvarlandı ve tövbe etti. Bizim huzurumuza sığındı. Ben ki Allah´ım! Onun sözünü ve tövbesini kabul ettim. Ona rahmet ettim ki, bu dergahın ümitsizlik kapısı olmadığı anlaşılsın" buyurdu.
Yorum Gönder