Cennet'e Giden Yol

Nisbet; Cennet Kokusu

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAyeaZcBV5ejZXtd-fL8D9mUK4rzXhm64VFC9_jtkITahr-weH_MhlI62lSyh_aRaqua5QJOOYPBs48UNq4VB02Ln_QzP4zO9DyWghaHw-jeryN8JkfZXKvSrgKQlRXhXZ3mj8gJm6l5I8/s1600/url.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="536" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAyeaZcBV5ejZXtd-fL8D9mUK4rzXhm64VFC9_jtkITahr-weH_MhlI62lSyh_aRaqua5QJOOYPBs48UNq4VB02Ln_QzP4zO9DyWghaHw-jeryN8JkfZXKvSrgKQlRXhXZ3mj8gJm6l5I8/s640/url.jpg" width="640" /></a></div>
 
Allah (Celle Celâlûhû) kullarına cennet kokusunu daha dünyadayken bile ikramda bulunması ne kadar güzel bir lütûf… 
 Nisbet kokusunun kaynağı cennettir. Allah (Celle Celâlûhû) nasib ettiği kullarına daha dünyadayken bile nasib etmektedir. 
 Bizde neden nisbet kokusu yok? 
 Biz neden etrafımıza güzel kokular saçamıyoruz?… 
 “İç dünyamızda, kalbimizde vesvesenin, hasedin, kibrin bıraktığı kötü kokuların arasında kayboluveren bu güzel kokuyu nasıl açığa çıkaracağız? 
 Yakup (aleyhisselam), Yusuf (as)’ın kokusunu aylarca uzaklıktan alabilmişti, oysa Mısır’a; yanına kadar giden kardeşleri, o kokuyu neden duyamamışlardı? 
 O nisbet kokusu her zaman vardı. Fakat kardeşlerinin hasedi yüzünden mi kardeşlerine gizli kalmıştı acaba? 
 Demek ki içimizdeki hastalıklardan kurtulabilirsek, biz de sevgilinin haliyle hallenebilir, etrafımıza reyhan kokuları saçabiliriz. 
 Sevgilinin kokusu peşisıra... 
 Sevgili Peygamberimiz (Sallâllahû Aleyhi Ve Sellem); “Dünyanızdan, bana … güzel koku (da) sevdirildi” buyurdu. 
 İmam Muhammed Bâkır (rahmetullahi aleyh): “Resûl-i Ekrem’in (sav) geçtiği yoldan, üç gün sonra da birileri geçtiğinde onun güzel kokusunu alırlar, onun oradan geçtiğini anlarlardı” buyuruyor. (Allâme Tebatebaî; “Sunen-un-Nebî”, (terc.) s. 291, N. 462, El-Kâfî’den naklen) 
 Allah dostlarının, bir nisan yağmurunun ardından dünyayı saran bahar kokusu gibi girdikleri her ortama serinlik ve koku vermeleri ne kadar doğal. Çünkü Allah dostları, ışıklarının kaynağı olan Resûl-i Ekrem (Sallâllahû Aleyhi Ve Sellem) Efendimiz'e duydukları sevgi ve aşkla O’nun gül kokusuna sarınıveriyorlar. 
 Hz. Veysel Karani (Rahmetûllahi Aleyh) buyuruyor ki: “Sevmenin bir şartı vardır. Seven, sevdiğinin her haline muvafakat eder, onun haliyle hallenir. Kişi sevdiğinin hali ile hallenmedikten sonra, seviyorum demesi boştur.” 
 Eğer ki kendimizden şikâyetçi isek, halimizden memnun değil isek, iyi bir insan olmanın yollarını arıyorsak, aslında çözüm hemen yanı başımızda. 
 İç dünyamızdan ve günahlarımızdan sızıveren kötü kokuları gidermenin çaresi; Sevgilinin rayihası değil mi? 
 Sevgilinin kokusu bambaşkadır. Sevgilinin kokusunu bir kez hissettiyseniz, ayrı kaldığınız aylar yıllar sonra bile üzerinize sinmiş meçhul bir koku bile onu hatırlatacaktır… Ve bizi onun haliyle hallendirecektir. 
 Sevgili’nin haliyle hallenen insanda, sevgilinin nisbet kokusu peydah olacaktır… İşte bu koku, ön yargılarla kapanmış gözlerimizi açacak, hüsnü niyetimizi artıracak ve herkeste, her şeyde bu rayihayı duymaya başlayacağız o zaman. 
 Çünkü burnunda o koku varsa, seviyorsun demektir. Sevgiyi bulan insan, her şeyi ve herkesi sever. 
 Allah (Celle Celâlûhû) Dostlarından Sultan Seyyid Muhammmed Raşid (K.S.) Hazretleri ziyaretine gidenler kıldığınız bir akşam namazından sonra, camide rabıta için oturduktan bir müddet sonra, camiyi bir serinliğin ve tarifi mümkün olmayan güzel rayihanın sardığını hissederdiniz. 
 Kendinizi; bir çiçek bahçesinin ortasında otururken, nazlı nazlı esen meltem yelinin, bin bir çiçeğin yapraklarını süzerek getirdiğini sandığınız kokunun ortasında bulurdunuz. Buna bir mana vermek gibi bir meşguliyetin içine girmeden, yaşadığınız o anın tadını çıkarmak en güzeliydi. 
 Öylesine bir rayiha sardı ki içeriyi, hiç bir çiçek bahçesinde ya da hiç bir ıtriyat dükkânında böylesine bir huzur, böylesine bir huşu veren bir ıtır duymak mümkün değildi… 
 Bu kokuyu bir kez almış olanlar bir daha unutamazlardı. O rayihayı tanımlamak, isimlendirmek mümkün değil. Koku olmasının dışında bir adı yoktur da. Ne mutlu böyle Allah (Celle Celâlûhû) dostlarını görenlere. Ne mutlu böyle Allah (Celle Celâlûhû) Dostlarının yanından  bu nisbet (Cennet kokusunu) alanlara. 
 MEVLÂMIZ Azze ve Celle bu hastalıklardan kurtulup, etrafımıza reyhan kokuları saçan Müminlerden eylesin cümlemizi... Amin!..

Nisbet; Cennet Kokusu

Allah (Celle Celâlûhû) kullarına cennet kokusunu daha dünyadayken bile ikramda bulunması ne kadar güzel bir lütûf… Nisbet kokusunun kay...

Devamı »

İrem Bağları ve Şeddad bin Âd

Admin 0 18:50

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSxtRQcQUEo9b_HBnEAMAqlv1mO6okanD-K8naqgmUr8dEMB3GYEaKSMwVoZswDiZGWP1HbANrfvW2kOOVLAGM1LI2DyNaBFpK1yshkAGQ7B4NytDHctqo3Qg4wKLMoPdGitCb-MdWksie/s1600/kerim_han_kalesi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSxtRQcQUEo9b_HBnEAMAqlv1mO6okanD-K8naqgmUr8dEMB3GYEaKSMwVoZswDiZGWP1HbANrfvW2kOOVLAGM1LI2DyNaBFpK1yshkAGQ7B4NytDHctqo3Qg4wKLMoPdGitCb-MdWksie/s640/kerim_han_kalesi.jpg" width="640" /></a></div>
 
Hazret-i Muâviye zamanında Abdullah bin Kilâbe adında bir şahsın devesi kaybolmuştu. Abdullah devesini ararken, olağanüstü bir bahçe gördü. Duvarları cevherlerden örülmüştü. Gözlerine ve gördüklerine inanamıyordu. O cevherlerden bir miktar aldı ve Hazret-i Muâviye’ye getirdi. Başından geçenleri de bir bir anlattı… Cevherleri yaktılar!..Hazret-i Muâviye, Abdullah’ın getirdiği cevherleri inceledi. Binlerce yılın tozunu toprağını üzerinde taşıyan cevherler işe yaramaz olmuşlardı. Ateşe koydular. Yandıkça misk ve amber kokusu geldi. Bu kokudan anladılar ki, cevherler İrem Bağına aittir. (İrem Bağı, Hûd Aleyhisselâm zamanında Âd Kavminin reisi olan ve Hûd Aleyhisselâma inanmayan Şeddâd bin Âd’ın, “Yâ Hûd! Senin ilahın o dünyada yaptığı Cennetle öğünürse, ben de bu dünyada bir cennet yapayım ki, onun Cennetinden daha şâhâne olsun!” diyerek dünya servetini dökerek yaptırdığı bir bahçedir.) Hazret-i Muâviye derhal Abdullah’ın yanına bir ekip verdi ve tekrar İrem Bağına gönderdi. Ne kadar cevher varsa alıp getirilmesini emretti. Fakat Abdullah ve arkadaşları ne kadar aradılarsa da, İrem Bağını bir daha bulamadılar. Bu sırada Hadramut şehrinin kadısı olan Gufl bin Azle, hazreti Muaviye’ye “Ben babamdan şöyle işittim ki, Hadramut şehrinin gün batısı tarafında bir mağara vardır. O mağaranın kapısı denize açılır. Şeddâd’ın kabri o mağaranın içindedir” dedi. Bu defa bahsedilen mağaraya bir grup gönderildi. Bunlar, mumlar yakarak bu mağaraya girdi. Burada taştan kesilmiş geniş ve yüksek bir ev vardı. Evin içine girdiler. Taştan bir taht üstünde bir adamın yattığını gördüler. Üstüne de altın yaldızlı bezden dikilmiş bir kaftan örtülmüştü. Anladılar ki, burası Şeddad’ın kabriydi. Yanında bir altın levha gördüler. Levhada şunlar yazıyordu: “Benden ibret alasınız!” “Ey ömür uzunluğuna mağrur olanlar! Ve ey şevketine ve kuvvetine inananlar! Ve ey mülk çokluğuna ve asker gücüne dayananlar! Bilesiniz ki ben Âd oğlu Şeddâd’ım! Kuvvetime ve malıma dayanırdım. Dünya mülkü benimdir sanırdım. Cihan padişahları benden korkularından emrime boyun eğerlerdi! Hûd aleyhisselâm geldi. Bizi azgınlık içinde buldu. Bizi dinine davet etti. Fakat biz kuvvetimize güvendik de, onun sözüne itibar etmedik. Ona asî olduk. Sonunda gökten bir hışım indi. Ordumu da, beni de helâk etti. Halimi göresiniz. Benden ibret alasınız!”

İrem Bağları ve Şeddad bin Âd

Hazret-i Muâviye zamanında Abdullah bin Kilâbe adında bir şahsın devesi kaybolmuştu. Abdullah devesini ararken, olağanüstü bir bahçe görd...

Devamı »

Allah’ım, Beni Rahmetinden Ayırma!

Admin 0 18:34

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBhNU5vm3wH5GgbpAlvmCGwLyhA-JTWqZ8hP_9yT0WfqLX4Isy0BPesBKQ6UUd90PvRuqGTb884KRggij0traBaOxLd-55tjzcq-2VR3XL_yflnujekLHrt79aKidDbI5TQDsWV8PPv8KO/s1600/dua1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBhNU5vm3wH5GgbpAlvmCGwLyhA-JTWqZ8hP_9yT0WfqLX4Isy0BPesBKQ6UUd90PvRuqGTb884KRggij0traBaOxLd-55tjzcq-2VR3XL_yflnujekLHrt79aKidDbI5TQDsWV8PPv8KO/s640/dua1.jpg" width="640" /></a></div>
 
Anlatıldığına göre, İsrailoğulları içinde günahlara dalmış biri vardı. Günah işlemekten hiç geri durmuyordu. Yaşadığı şehirdeki halk, onun günah işlemesine bir türlü engel olamıyorlardı. Nihayet ondan kurtulmak için Allah’a niyazda bulunmaktan başka çıkar yol göremediler. Bunun üzerine Cenab-ı Hak Musa a.s.’a; İsrailoğulları içinde çok günah işleyen bir gencin bulunduğunu, işlediği günahlar sebebiyle bulunduğu şehre zarar gelmemesi için o günahkârı şehirden çıkarmasını vahyetti. Musa a.s. o şehre giderek günahkâr genci oradan çıkardı. Genç bir köye sığındı. Cenab-ı Hak, genci o köyden de çıkarmayı Musa a.s.’a vahyetti. Musa a.s. genci oradan da sürdü.  
 
Bunun üzerine genç, ne insanların ne bitkilerin ne vahşi hayvanların ve ne de kuşların bulunmadığı ıssız bir yere gitti. Bu ıssız yerde hastalandı. Yanında kendisine yardım edecek bir kimsesi yoktu. Toprağın üzerine uzandı ve başını yere koyup şöyle dedi: “Şimdi annem başucumda olsaydı bana merhamet eder, zillet içindeki şu acıklı halime mutlaka ağıt dökerdi! Şayet babam yanı başımda olsaydı, bana yardım eder ve bütün işlerimi yapardı. Hanımım yanımda olsaydı, ölümüme ağlardı. Evlatlarım yanımda olsaydı, cenazemin arkasından ağlarlar ve: ‹‹Allahım, beldesinden yabancı bir köye sürülmüş, orada barındırılmayarak ıssız bir sahraya kovulmuş ve ıssız yerde her şeyden ümidini keserek dünyadan ahirete göç etmekte olan şu zavallı, günahkâr ve asi babamızı bağışla!›› diye dua ederlerdi! Allahım, beni ana-babamdan, çocuklarımdan ve hanımımdan ayrı düşürdün, fakat rahmetinden ayırma! Onların ayrılık ateşleriyle kalbimi yaktın, fakat günahlarım sebebiyle beni ateşinde yakma!” Bu hal üzerine Cenab-ı Hak, anası kılığında bir huri, hanımı kılığında bir huri, çocukları kılığına girmiş genç melekler ve babası kılığına girmiş bir melek gönderdi. Bunlar hasta gencin başında oturup kendisi için ağladılar. Ölmek üzere olan genç de: “İşte anam, babam, karım ve çocuklarım benim yanıma gelmişler!” diyerek büyük bir sevinç yaşadı. Bu halde tertemiz ve affa uğramış olarak Allah’ın rahmetine nail oldu. Bu hal üzerine Allah Teâlâ Musa a.s.’a şöyle vahyetti: – Ey Musa, filan sahradaki filan mevkiye git. Orada veli kullarımdan biri vefat etti, onun arkasından yapılması gerekli işlerini yap ve defnet!” Musa a.s. emredilen yere gittiğinde, Allah’ın emri ile kendisinin şehirden ve köyden sürgün etmiş olduğu gencin cenazesi olduğunu, etrafında hurilerin bulunduğunu görür. Bu hal karşısında Musa a.s. şöyle der: – Ya Rabbi, bu genç senin emrin ile benim şehirden ve köyden sürgün etmiş olduğum kişi değil mi? Cenab-ı Hak Musa a.s.’a şöyle cevap verir: – Ey Musa, ben onun yere uzanmış halde inleyerek yalvarmasına ve vatanından, ana-babasından, evladından ve karısından ayrı kalmasına acıyarak günahlarını bağışladım. Kendisine ana-babası, çocukları ve hanımı kılığına girmiş melekler gönderdim. Onlar, onun gurbette zelil bir halde vefatını görüp o genç için merhamet dilediler. Hiç şüphesiz gurbette vefat eden bir kişi için göklerde ve yerde bulunanlar merhamet ederek ağlarlar. Ben ise, merhametlilerin en merhametlisi iken nasıl ona merhamet etmeyeyim?  
 
(İmam Gazâlî, Mükâşefetü’l-Kulûb, 27-29)

Allah’ım, Beni Rahmetinden Ayırma!

Anlatıldığına göre, İsrailoğulları içinde günahlara dalmış biri vardı. Günah işlemekten hiç geri durmuyordu. Yaşadığı şehirdeki halk, onu...

Devamı »

Gavs-ı Sânî (K.S) Hazretleri'nin Gençlere Sohbetinden

Admin 0 18:03

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiif3Rm9ZwQoJYrRZrCDOdOni7DrJSgXng0Ea2-ACbbw1cI4MCjYAdHGLtEgEjj0Di5iWiEQkZXpzZHzjdkutH3GPSORfdB2Dkpa5dKROWyv7K7iGT1JoG0Ycth4biWAKt1uy02fXsGgnmy/s1600/menzil-300x224.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="477" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiif3Rm9ZwQoJYrRZrCDOdOni7DrJSgXng0Ea2-ACbbw1cI4MCjYAdHGLtEgEjj0Di5iWiEQkZXpzZHzjdkutH3GPSORfdB2Dkpa5dKROWyv7K7iGT1JoG0Ycth4biWAKt1uy02fXsGgnmy/s640/menzil-300x224.jpg" width="640" /></a></div>
 
Gavsı Sani Hazretlerinin Menzil’de madde bağımlısı bir grup gence sohbetinden kesit... Gavs-ı Sânî (k.s) hazretleri bir sohbetlerinde ise şöyle buyurmuştur: ‘’Kalbin gıdası zikirdir. Günahlar ise şeytanın gıdasıdır. Kalbini diriltmek ve beslemek isteyen kimse Allah’ı çokça zikretmelidir. Günah işleyenler, kalplerini zayıflatıp şeytanı kuvvetlendirmiş olurlar. Şeytanı kuvvetli olanın ise dini zayıf olur. Onun için haramlardan uzak durulmalıdır. Yavrularım! Bana doğru yaklaşın! Alkol ve uyuşturucu iyi bir şey değildir. Cenâb-ı Allah yüce kitabında bu tür şeylerin kullanılmasını kesin olarak yasaklamıştır. Bunlar insana hem zahiren hem de batınen zarar verir. Mesela alkol ve uyuşturucu kullanan kimsenin hem ailesinde hem de kendisinde huzur görülmez. Bu evde hep bir huzursuzluk vardır, geçimsizlik vardır. Arkadaş çevrenize dikkat edin. Sufilerden ayrılmayın, onlarla beraber olun. Hatme-i hâcegânı ihmal etmeyin. Kötülerle oturup kalkan kötülerden olur. Evliyalarla oturup kalkan evliyalardan olur. Gelip yüce Allah’a tövbe ettiniz. Sakın tövbenizi bozmayın. Şunu iyi bilin ki tövbe ve pişmanlık bu dünya da olur. İnsan pişmanlığını bu dünya da dile getirmelidir. Bizler hep beraber ‘’Ya Rabbi, bütün yapmış olduğum günahlardan pişmanım!’’ dedik. Allah Teâlâ’ya söz verdik. Sözümüzde duralım. Babam Seyyid Abdülhakim (k.s) hazretleri anlatmıştı: Bir çocuk, şu delikte yılan vardır dese, hiç kimse o deliğe elini sokmaz. Orada yılan olmadığını bilse dahi her ihtimale karşı yine de elini o deliğe sokmaz. Hz. Âdem’den (a.s) beri gelen yüz yirmi dört bin peygamber ve onların yolunu takip eden varisleri Allah dostları uyarmışlardır. Ancak insanoğlu yine de onların sözüne kulak vermemiş ve emir-nehiy, helal-haram dairesini ihlal etmişlerdir. İnsan küçücük bir çocuğun sözüne değer verirken, Allah’ın elçilerinin sözüne sırt çevirmesi şaşılacak bir şey değil midir? Allah Teâlâ ve O’nun Resulü Hz. Muhammed Mustafa (Sallâllâhû Aleyhi ve Sellem) bizlere ebedi olan bir hayattan bahsetmişlerdir. İlelebet olan bu hayat nedir bilir misiniz? Elli sene değil, yüz sene değil, bin sene de değil; bu sonsuz bir hayat demektir. Allah kuluna irade vermiş ve onların önüne, imtihan gereği iki yol koymuştur. Bunlardan biri hayır diğeri şerrin yoludur. İnsan, kendisini Allah’a götüren yola sokmalıdır. Zira ikisinin sonunda da bir karşılık vardır. Birinin karşılığı mükâfat, diğerinin ki ise ceza ve azap… Yavrularım! Sizler henüz gençsiniz. Dikkatli olun. Şeytan düşmanınızdır. O size asla acımaz. Tövbe ettiniz, tövbenizi bozmayın. Buraya kadar geldiniz. Pişman oldunuz. Biz size dua edeceğiz sizlerde tövbenizi bozmayınız. Hepiniz hoş gelmişsiniz. Allah Teâlâ sizlerden razı olsun.’’ Alıntı: Genç Hayatlar, Hüseyin Okur, Semerkand Yayınları

Gavs-ı Sânî (K.S) Hazretleri'nin Gençlere Sohbetinden

Gavsı Sani Hazretlerinin Menzil’de madde bağımlısı bir grup gence sohbetinden kesit... Gavs-ı Sânî (k.s) hazretleri bir sohbetlerinde ise...

Devamı »

Gâvs-ı Bilvânisî Hazretleri'nin Sünnete Verdiği Önem

Admin 0 23:56

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKE4CGAUw7ZLCSmTix2YpV6pFiEeVtrzZNqcdmCSEpg-IqVtepLutTYP4E4OZn1ltknDNUcaykqwYHwJJUZMZUR6LEirOcq50LaBoagiYRygyZ5EqOSs12XfHkXJAwauVTs4XO_AbF_iNZ/s1600/GAVS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKE4CGAUw7ZLCSmTix2YpV6pFiEeVtrzZNqcdmCSEpg-IqVtepLutTYP4E4OZn1ltknDNUcaykqwYHwJJUZMZUR6LEirOcq50LaBoagiYRygyZ5EqOSs12XfHkXJAwauVTs4XO_AbF_iNZ/s640/GAVS.jpg" width="640" /></a></div>
 
Gavs-ı Bilvânisî Hazretleri (K.S) bir gün çok rahatsızlanmıştı. Başı dönüyor, ayakta durmakta güçlük çekiyordu. Bu haldeyken bile akşam namazını kıldırmak üzere mihraba geçti. Şu an Adıyaman Kahta ilçesi Menzil köyünde ikamet buyuran evladı Seyyid Abdülbaki Hazretleri (K.S), ayakta daha rahat durabilsin diye Gavs Hazretlerinin (K.S) kolundan tutuyordu. Mübarek bize o şekilde namaz kıldırdı. Seyyid Abdülbaki Hazretleri de (K.S) Son rekâtta, Gavs Hazretleri (K.S) tahiyyatta iken cemaate uyup namaza durdu, kalan rekatları selâmdan sonra tamamladı. Böylece o da cemaatle namaz kılma sevabını aldı.Namazın farzı bitmişti. Sünnetini kılmak üzere Gavs Hazretleri ayağa kalktı; ancak zorlandı, başı döndü. Rükûa doğrulacak kadar durdu, yine oturdu. Bunu üç kez tekrar etti. Ayakta durmaya mecali yoktu.  
 
O esnada cemaat içinde torunu vardı; o da âlim bir zattı; dedi ki: 
 
– Kurban, dinde zorlama yoktur; hastasınız, oturduğunuz yerden namazı kılsanız! 
 
– Ben de biliyorum, ancak o kadar sevabı nasıl terkedeyim? Oturduğum yerden kılmakla, ayakta kılmak bir mi?

Gâvs-ı Bilvânisî Hazretleri'nin Sünnete Verdiği Önem

Gavs-ı Bilvânisî Hazretleri (K.S) bir gün çok rahatsızlanmıştı. Başı dönüyor, ayakta durmakta güçlük çekiyordu. Bu haldeyken bile akşam n...

Devamı »

Cephede Bir Evliyâ: Şeyh Muhammed Diyâuddin Hz.

Admin 0 23:46

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzkZjMz3jLTs1Aw1hGlqlng0lx0ztr1n3suAa0LxMLG2-QJutFtQkti8vMd_EdlicAiu_OxQbyyf1x6tQuJjAkGub9dYnRe8a6z0bFCOUse-Se2YPQSfi9O4K2luvWWwL1TSM3hMa2Z0CK/s1600/11150694_366005870272182_2761001094835640413_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="504" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzkZjMz3jLTs1Aw1hGlqlng0lx0ztr1n3suAa0LxMLG2-QJutFtQkti8vMd_EdlicAiu_OxQbyyf1x6tQuJjAkGub9dYnRe8a6z0bFCOUse-Se2YPQSfi9O4K2luvWWwL1TSM3hMa2Z0CK/s640/11150694_366005870272182_2761001094835640413_n.jpg" width="640" /></a></div>
İlmi ve fazîletiyle insanları hak yola dâvet eden Muhammed Ziyâeddîn Nurşînî Hazretleri, aynı zamanda dîni, vatanı ve milleti için savaşarak büyük kahramanlıklar gösterdi. Birinci Dünyâ Savaşında talebeleriyle birlikte Ruslara ve Ermenilere karşı kahramanca savaştı. Kardeşleri Muhammed Saîd ve Muhammed Eşref ile birçok sofisi/müridi şehîd oldular.  
 
Kardeşinin şehitlik haberini getirene “Kurşun neresinden gelmiş?” şeklinde sorusuna, “Göğsünden.” diye cevap alınca, “Elhamdülillah kaçarken değil, hucüm ederken şehit olmuş.” diyecek kadar hassas bir zât idi.. Din ve vatan uğruna yaptığı hizmetlerinden dolayı zamânın bütün âlimleri ve devlet adamlarının hürmet ve sevgilerine mazhâr oldu.  
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB6Sq8QM72kqnHJmXMcf2e55_oNrdyWB8BNLChgJN5wjZsr1KykC5l8p4x9hBCwhTkohwJwrTs5ThNyPlENriYQK6dm-LD3sazDhfBKu2jC_V_GCPP6HWF4JdBTaa6PdqEsInxoyU27QpX/s1600/debbag_seyhmuh_diyaeddin.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB6Sq8QM72kqnHJmXMcf2e55_oNrdyWB8BNLChgJN5wjZsr1KykC5l8p4x9hBCwhTkohwJwrTs5ThNyPlENriYQK6dm-LD3sazDhfBKu2jC_V_GCPP6HWF4JdBTaa6PdqEsInxoyU27QpX/s320/debbag_seyhmuh_diyaeddin.jpg" width="234" /></a></div>
Birinci Dünyâ Harbine katılarak büyük kahramanlıklar gösteren Muhammed Ziyâeddîn Nurşînî hazretleri, koluna isâbet eden bir mermi sebebiyle felç oldu. Felcin bütün vücûda yayılmaması için Bitlis Askerî Hastânesinde sağ kolu kesildi. Fakat Ziyâeddîn Nurşînî hazretleri bu ameliyatın arkasından ağır bir hastalığa tutuldu. Talebeleri ve sevenleri o vefât edecek diye üzülüyorlardı. Bâzan kendinden geçiyor, bâzan da ayılıyordu. Bu hal üzereyken bir gün şöyle buyurdu:  
 
“Rüyâmda yanıma kalabalık bir velî grubunun geldiğini gördüm. Gavsü’l-a’zam Arvâsî, Abdurrahmân Tâgî ve Şeyh Fethullah Verkânisî de aralarındaydı. Dünyâda mı kalacağım yoksa âhirete mi intikâl edeceğim husûsunda aralarında uzun müzâkereler yaptılar. Şeyh Fethullah Verkânisî dünyâda kalmamın daha hayırlı ve insanların hidâyete kavuşmalarına vesîle olacağımı belirterek sekiz yıl daha yaşamamı teklif etti. Hazır bulunan büyüklerimiz de bu teklifi uygun görerek dağıldılar.”  
 
Allahû Tealâ'ya zor yoktur, şeytana dahi nice özellikler veren Yüce Rabbim sevdiği kullarına neler vermez ki.. Nitekim Muhammed Ziyâeddîn Nurşînî hazretleri bu rüyânın dokuzuncu yılı başlarında vefât etti.

Cephede Bir Evliyâ: Şeyh Muhammed Diyâuddin Hz.

İlmi ve fazîletiyle insanları hak yola dâvet eden Muhammed Ziyâeddîn Nurşînî Hazretleri, aynı zamanda dîni, vatanı ve milleti için savaşar...

Devamı »

Niyet ve Nisbet

Admin 0 23:24

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlo_WUVLH2tTFSazuFy8WHo9U4v4-JbgINnAvguQNld2zhLMN1MiL5s0PtFkkc_SshZKFQUHL-VJlRLg1gkgIZSHV6CfUFQjOutB_sookBN26hYwm8KrIbXgMoPcDjSRuyFtGF3rmAdOG/s1600/24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="442" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlo_WUVLH2tTFSazuFy8WHo9U4v4-JbgINnAvguQNld2zhLMN1MiL5s0PtFkkc_SshZKFQUHL-VJlRLg1gkgIZSHV6CfUFQjOutB_sookBN26hYwm8KrIbXgMoPcDjSRuyFtGF3rmAdOG/s640/24.jpg" width="640" /></a></div>
Şeyh Abdurrahman-ı Tahî k.s. (1831-1886) niyet hususunda taliplerinin şahsında bütün tasavvuf ehlini uyarmış ve şöyle buyurmuştur: “Bu zaman öyle bir zaman ki, Sâdât-ı Kiram’ın kapısında halis müridler azaldı. Bakıyorsunuz çok büyük kalabalıklar bu kapılara gelip gidiyor. Ancak niyet ve maksatlar başka… Halbuki Sâdât-ı Kiram’ın murat ettiği kimseler, onların manevi feyzini talep edenlerdir. Zamanımızda taliplerin iradeleri zayıflamış, müridlerin üzerinde büyüklerin muradı görülmemektedir. Büyüklerin manevi nispeti ancak gayret edenler içindir. Allahım, fazlın ve kereminle büyüklerin nurlarını parlat ve taliplerin kalbindeki ateşi tutuştur.” HER İŞİNDE SÜNNET’E UYANLAR Seyyid Abdullah Şemdinî k.s. Nehri kasabasında irşad halkası kurduktan sonra da zaman zaman mürşidi Mevlâna Halid hazretlerini ziyaret etmiştir. Mevlâna Halid hazretleri, bir ziyaretinde vefa ve sıdk örneği olan dostu ve halifesi Seyyid Abdullah k.s. hazretlerini ayrılırken atına bindirmiş, şehir dışına kadar uğurlamıştı. Mürşidine karşı her zaman edep ve hürmetini muhafaza eden Seyyid Abdullah bu durumdan hayâ edip ata binmek istemeyince Mevlâna Halid k.s. şöyle buyurur: – Sözüme muhalefet etmeyiniz! Ata binmeni biz istiyoruz. Ceddiniz Rasul-i Ekrem s.a.v.’e olan saygı ve muhabbetim gereği atınızın yularını tutacağım ve kimse beni bundan alıkoyamaz. Mevlâna Halid k.s. hazretlerinin bu ısrarı Seyyid Abdullah k.s.’ya gösterdiği yakınlıkla beraber, Sâdât-ı Kiram’ın Sünnet-i Seniyye’ye olan bağlılığını da ortaya koyuyordu. Zira Peygamber Efendimiz s.a.v. de Zeyd bin Harise r.a.’ı komutan olarak görevlendirdiğinde atının yularını tutarak şehir dışına kadar yürümüştü. Hz. Ebu Bekir r.a. da Peygamber Efendimiz s.a.v.’e mutabaat etmek için Usame bin Zeyd r.a.’ı uğurlarken aynı şekilde davranmıştı. ‘NE GÜZEL BİR KUSUR’ Sâdât-ı Kiram’ın büyüklerinden Seyyid Abdülhakim el-Hüseynî k.s. (1902-1972) Verkanis medresesinde ilim tahsil ettiği ilk gençlik yıllarında, Şeyh Abdurrahman-ı Tahî k.s. hazretlerinin halifelerinden Şeyh Abdülkahhar Zokaydî k.s. kendisini görmüş, şöyle buyurmuştur: – Allah bağışlasın! Bu evlat büyük velilerden biri olacak inşallah. Ancak bir kusuru var ki, o da çok halim (yumuşak huylu) olmasıdır. Esasında Şeyh Abdülkahhar k.s. hazretleri bu sözüyle hilm ve şefkat ahlâkına sahip kimselerin bu zamanda insanlar tarafından çok suiistimal edildiğini, bu ahlâkın bir fazilet değil de bir kusurmuş gibi görüldüğünü ifade ediyordu. Gavs-ı Bilvanisî Seyyid Abdülhakim k.s. hazretleri irşadını sürdürdüğü yıllar boyunca hilm ve merhameti ile insanlığı Hakk’ın rahmet sofrasına davet etmişti. Onun şefkati ile en azılı günahkârlar nefsine karşı işlediği zulümden vazgeçmiş, tövbekâr olmuşlardı. Gavs-ı Bilvanisî k.s. bazen kendisine zararı dokunmuş bir kimseye iyilik etmek istediğinde çevresindekiler onun yaptığı kötülükleri sayıp döker, verdiği zararı hatırlatırlardı. Gavs k.s. hazretleri de Şeyh Abdülkahhar’ın kendisi için söylediği “Bir kusuru var ki, çok halim olmasıdır” sözünü hatırlatır: – Elhamdülillah, bu ne kusur güzel bir kusurdur, buyururdu. DOSTLUKTAN MÜRİDLİĞE Mevlâna Halid k.s. hazretleri ile Seyyid Abdullah Şemdinî k.s. hazretleri gençlik yıllarında medresede beraber ilim tahsilinde bulunmuş iki yakın arkadaştır. Mevlâna Halid k.s. Hindistan’a giderek Şah-ı Dehlevî k.s. hazretlerinden irşad icazeti alır ve onun talimatıyla memleketi Süleymaniye’ye dönerek dergâhını kurar. Seyyid Abdullah k.s. hiç tereddüt etmeden marifet nurları yüzünde parlayan dostu Mevlâna Halid k.s. hazretlerine teslim olur. Mevlâna Halid k.s. kendisine arkadaşlık hukukuyla yaklaştığı halde Seyyid Abdullah k.s. bir müridin mürşidine göstermesi gereken edebi her halinde muhafaza eder. Bir müddet sonra seyr-i sülûkunu tamamlar ve Mevlâna Halid k.s. hazretlerinin önde gelen halifelerinden olur. Sâdât-ı Kiram’ın manevi feyz ve bereketinden istifade etmeleri için İslâm ümmetini Mevlâna Halid hazretlerinin kapısına teşvik eder, onun irşadının yayılması için gayret gösterir. Mevlâna Halid k.s. de irşad için Bağdat’a gittiğinde Süleymaniye’deki medreseyi ve talebeleri, eski dostu ve gayretli halifesi Seyyid Abdullah k.s. hazretlerine emanet eder. Seyyid Abdullah k.s. bir müddet sonra memleketinde, Hakkari’nin Şemdinli ilçesine bağlı Nehri kasabasında kendi irşad halkasını kurmak üzere görevlendirilir. Mevlâna Halid hazretleri ile irtibatını sürdüren Seyyid Abdullah k.s., Nehri’ye oldukça yakın bir kasaba olan Berdesor’da müderris olan yeğeni Seyyid Taha’nın irşadını üstlenir. Nihayet zamanı geldiğinde onu mürşidi Mevlâna Halid hazretlerine götürür. İrşad icazetini Mevlâna Halid k.s. hazretlerinden alan Seyyid Taha k.s. dergâhını kurmak üzere müderrislik yaptığı Berdesor’a gönderilir. 1813 yılında amcası Seyyid Abdullah k.s. hazretlerinin vefatından sonra Nehri dergâhında irşadını sürdürür. ‘YETER Kİ TÖVBEKÂR OLSUN’ Şeyh Ahmed el-Haznevî k.s. hazretlerinin (1886?-1949) irşad yıllarında Suriye toprakları Fansızlar tarafından işgal edilmiş ve Osmanlı’dan ayrılmıştı. Fransız idaresi Şah-ı Hazne’nin nüfuzundan çekiniyor, onu bir tehdit olarak görüyorlardı. Fransızlarla işbirliği yapan bazı aşiret reisleri de Şah-ı Hazne’ye karşı düşmanca tavır sergilemekten geri durmuyordu. Şah-ı Hazne k.s. irşadının son yıllarında, işgalci Fransızlar hesabına çalışan bir aşiret reisinin ölmek üzere olduğunu haber aldı. Gelen haberci ağanın çok ağır hasta olduğunu ve Şah-ı Hazne’nin mübarek ellerinde tövbe etmek istediğini söylüyordu. Şeyh Ahmed el-Haznevî k.s. ilerlemiş yaşına rağmen derhal yol hazırlığına başladı. Etrafındakiler; “Efendim, size bu kadar zulmetmiş böyle bir hainin ayağına mı gideceksiniz?” diyerek onu vazgeçirmeye çalışınca, Şah-ı Hazne k.s. şöyle buyurdu: – Benden, zalim ve günahkâr bile olsa bir insanın tövbe talebi karşısında kayıtsız kalmamı mı istiyorsunuz? Vallahi fırtınalar kopup her yeri sel bassa ve benim bir bineğim dahi olmasa, yine de bir kulun tövbekâr olması için elimden geleni yaparım! SULTANIN EVLATLARI Mevlâna Halid Bağdadî k.s. (1770-1827) bir gün meclisinde bulunan kalabalığa: – Beni Seyyid Abdullah ve Seyyid Taha’dan üstün tutmayınız, buyurur. Etrafındakiler şaşkınlıkla: – Efendim, siz onların üstadı olduğunuz halde nasıl onlar üstün olabilir, diye sordular. Asrının müceddidi olan büyük veli Mevlâna Halid k.s. şöyle buyurdu: – Benim onlarla olan durumum bir sultanın çocuklarını eğiten hocanın durumu gibidir. Biz onları eğitmek için vazifelendirilmiş mürebbiyiz, hocayız. Onlar ise sultan evladı olduğu için ileride inşallah sultan olurlar. Mevlâna Halid k.s. hazretlerinin tevazuunu ve Ehl-i Beyt’e gösterdiği ihtimamı ifade eden bu hadise, Seyyid Abdullah ve Seyyid Taha k.s. hazretlerinin iki büyük gönül sultanı olacağının da müjdesiydi. HÜRRİYET VE İFFET Gavs-ı Bilvanisî Seyyid Abdülhakim el-Hüseynî k.s. hazretlerine “Efendim, bize öyle bir nasihat buyurun ki, onunla dünya ve ahiret hayatında kurtuluşa erelim.” dediler. Gavs k.s. şöyle buyurdu: – Kurtuluş için hürriyet ve iffete dikkat ediniz. Hürriyet bütün işlerinizde sebeplere değil, sebepleri yaratan Allah Tealâ’ya bağlanıp O’na teslim olmaktır. Bu, kurtuluşun ilk kapısıdır. İffet ise, kişinin bütün fiilinde kendi nefsi veya başkalarının hesabına değil, Allah’ın emir ve yasaklarına göre hareket etmektir.