Cennet'e Giden Yol

Hazret-i Kâlib bin Yûfenna Aleyhisselâm

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRfO43XaNN054BTriaPe1WdCPs_vLpyB_eTZl2zU3e3B79QIeDTDHv1z3SozZk3px6cy5YjztJggR68ZfVB_E47SPx235DErbLeLmsJw0nBMPWNqlJwJovEcgYEwsXWoY1y2OgBkFCR8nd/s1600/Hazreti-Kalib-bin-Yufenna-Aleyhisselam.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRfO43XaNN054BTriaPe1WdCPs_vLpyB_eTZl2zU3e3B79QIeDTDHv1z3SozZk3px6cy5YjztJggR68ZfVB_E47SPx235DErbLeLmsJw0nBMPWNqlJwJovEcgYEwsXWoY1y2OgBkFCR8nd/s1600/Hazreti-Kalib-bin-Yufenna-Aleyhisselam.png" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
 
Kâlib bin Yûfenna Aleyhisselâmın Soyu: Kâlib b. Yüfena, b. Bariz (Fariz), b. Yehuza, b. Yâkub b. İshak, b. İbrahim Aleyhisselâmdır. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTvMaWErtr7gVg223yI3IAFdk70T0B18YyprgA7G2_Kc3zNhDCYtPfdKAdhuscxpHowv8cbv1Dv8Svx-vsFImQIAaQHbbV_Z3qFOSjQQDTG8L4RgZkCmtGIIFF3w_gtnt6anZVf0bGj_5K/s1600/37.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTvMaWErtr7gVg223yI3IAFdk70T0B18YyprgA7G2_Kc3zNhDCYtPfdKAdhuscxpHowv8cbv1Dv8Svx-vsFImQIAaQHbbV_Z3qFOSjQQDTG8L4RgZkCmtGIIFF3w_gtnt6anZVf0bGj_5K/s1600/37.jpg" width="320" /></a></div>
 Kâlib b. Yüfenna Aleyhisselâm, Mûsâ Aleyhisselâmın kız kardeşi Meryem’in kocası veya Mûsâ Aleyhisselâmın damadı idi. 
 Kâlib b. Yüfenna Aleyhisselâmın İsrail Oğullarını İdareye Memur Edilişi Ve Bazı Faziletleri: Mûsâ Aleyhisselâm; Yûşa’ b. Nun Aleyhisselâmı yanına alıp Hızır Aleyhisselâmı aramaya gittiği zaman, yerine, Kâlib b. Yüfenna’yı. İsrail oğullarının üzerine vekil bırakmıştı. İsrail oğullarını, Mûsâ Aleyhisselâmın, Eriha’daki zorbalarla savaş emrine itâata davet ve teşvik ettikleri ve Allah’ın nimetine erdikleri bildirilen iki Er’den (1) birisinin, Kâlib b. Yüfenna Aleyhisselâm olduğu rivayet edilir. Yûşa’ b.Nûn Aleyhisselâm vefat edeceği sırada, Kâlib b. Yüfenna Aleyhisselâmı, İsrail oğulları üzerine vekil bıraktı. O da, ondan sonra, onları yönetti.Kâlib b.Yüfenna Aleyhisselâm; Sâlih ve Mücahid bir zat idi. Yûşa’ b.Nûn Aleyhisselâmın hastalığı sırasında dinden dönen Kral Bârık ve ce-mâatıyla savaşarak onları hezimete uğratıp binlercesini öldürdükten sonra, Mısır üzerine yürümüş ve orayı da, fethetmiştir. Kâlib b.Yüfenna Aleyhisselâm, vefatına kadar, İsrailoğullarını güzelce yönetmiş, vefat edeceği sırada, yerine, oğlu Yusakus’u, bırakmıştır. Ona ve gönderilen bütün peygamberlere selâm olsun (1)Mâide: 23 
 
Cenâb-ı Allah, Hazret-i Kâlib Bin Yûfenna Aleyhisselâm'dan ve diğer tüm Peygamber Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Peygamber Efendilerimiz'in şefaatlerine nâil eylesin bizleri... Amin.

Hazret-i Kâlib bin Yûfenna Aleyhisselâm

Kâlib bin Yûfenna Aleyhisselâmın Soyu: Kâlib b. Yüfena, b. Bariz (Fariz), b. Yehuza, b. Yâkub b. İshak, b. İbrahim Aleyhisselâmdır. ...

Devamı »

Abdurrahman Bin Avf (R.A.)

Admin 0 18:26

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS9NnkEMgqAFHzzuxkC0LONIVujkAYTvz5_0ujkBrMl8_FLf8usLhtgL9SE7842Y6oKAASSXfSdHI2wHwlc7e5OZ2klB1o3grj2VDrt3WyOfLEq0LiNbfP8liynILXQZn66fdlnvQ6ymdx/s1600/Sahabeler39.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS9NnkEMgqAFHzzuxkC0LONIVujkAYTvz5_0ujkBrMl8_FLf8usLhtgL9SE7842Y6oKAASSXfSdHI2wHwlc7e5OZ2klB1o3grj2VDrt3WyOfLEq0LiNbfP8liynILXQZn66fdlnvQ6ymdx/s1600/Sahabeler39.jpg" width="640" /></a></div>
 
Cennetle müjdelenen 10 Sahabeden birisi olan Abdurrahman (r.a.), 
Resûlullah’a (a.s.m.) tabi olan ilk sekiz Müslüman’dan biri olup, Hz.
 Ebû Bekir (r.a.) vasıtasıyla İslam’a girenlerin de beşincisi idi. Fil 
Vakası yılında dünyaya gelmiş olan Abdurrahman (r.a.), Hz. Peygamber’le 
(a.s.m.) aynı yaşta idi. 
 
İslamiyet’ten önce ismi “Abdülkâbe” iken,
 Resûlullah (a.s.m.) “Abdurrahman” olarak değiştirdi. Hem 
Habeşistan’a hem de Medine’ye hicret etmekle, iki şerefi birden kazanan 
Müslümanlardan birisi oldu. 
 
Hicret’ten sonra çok müstesna ve tatlı bir manzara sergilenmişti. Şöyle ki: 
 
Mekkeli
 muhacirlerle, Medineli ensar İki Cihan Peygamberi’nin (a.s.m.) 
işaretleriyle kardeş ilan edilmişti. Ensar, Mekkeli kardeşleri için,
 öz kardeşlerine yaptıklarından da öte fedakârlıklardan çekinmiyor, 
evine barkına ve malına mülküne onları ortak ediyordu. Herkes kardeş 
olmuş, sıcak ve taze duygularla birbirinin boynuna sarılıyor idi. 
 
Hz.
 Peygamber’in (a.s.m.) kardeş ilan ettiklerinden ikisi de Mekkeli 
Abdurrahman bin Avf ile Medineli Sa’d bin Rebi’ (r.a.) idi. Sa’d, 
Abdurrahman’a şöyle diyordu: 
 
“Kardeşim, ben Medine’nin en 
zenginiyim. İşte malımın yarısı, al. İki tane de hanımım var; bak, 
hangisi hoşuna gidiyorsa boşayayım, onunla evlen!” 
 
Abdurrahman’ın cevabı ise şöyle oldu: 
 
“Kardeşim Sa’d! Allah malını da, aileni de sana bağışlasın. Siz bana çarşının yolunu gösterin.” 
 
Abdurrahman’a
 çarşının yolunu gösterdiler. Doğruca çarşıya gitti, epey bir miktar 
kazanç elde ederek döndü. Daha sonra Hz. Peygamber’in (a.s.m.) mal 
çokluğu için duasına da mazhar olan Abdurrahman, çok geçmeden öylesine 
zengin oldu ki, bir defada 700 deveyi yükleriyle birlikte Allah yolunda 
bağışlayacak dereceye geldi.  
 
Kendisi der ki: “Elime taş alsam, altın ve
 gümüş olduğunu gördüm!”[1] 
 
Bedir Savaşı’na katılan Hz. Abdurrahman, çok büyük kahramanlıklar gösterdi. 
 
Bedir Savaşı’nda, Peygamberimiz bir ara göremeyince onu sordu. Bir sahabi: 
 
“Yâ
 Resûlallah, onu dağın eteğinde gördüm. Başına birçok müşrik 
toplanmıştı. Ona yardım etmek istedim, fakat sizi burada görünce 
yardımınıza koştum!” dedi.  
 
Peygamberimiz: 
 
“Onun için korkma, çünkü melekler ona yardım etmektedir.” buyurdu. 
 
Daha sonra o sahabi, Hz. Abdurrahman’ı aramaya çıktı. Yedi kişiyi öldürdüğünü gördü. 
 
“Hepsini sen mi öldürdün?” diye sordu. Hz. Abdurrahman: 
 
“Şu ikisini ben öldürdüm. Fakat diğerlerini, daha önce hiç görmediğim birisi öldürdü.” dedi. Bunun üzerine o sahabi: 
 
“Allah Resûlü doğru söyledi.” diyerek Resûlullah’ı tasdik etti. 
 
Uhud
 Savaşı’nda Peygamberimizi vücuduyla koruyan sahabilerden birisi de Hz. 
Abdurrahman’dı. Bu savaşta 21 yerinden yara aldı. Ayağından aldığı yara,
 biraz sakat kalmasına ve aksayarak yürümesine sebebiyet verdi. 
 
Hz.
 Abdurrahman, Peygamberimize herhangi bir şekilde en küçük bir zarar 
bile gelmesini istemezdi. Bunun için de gözünü ondan ayırmazdı. Bir gün 
Peygamberimizin yalnız olarak bir yere gittiğini gördü. Başına bir şey 
gelmesinden endişe etti. Peşine düştü. Bir ara Resûlullah secdeye 
kapandı. Uzun müddet öylece kaldı. Hz. Abdurrahman, onun ruhunu 
teslim etmiş olmasından korktu. Yanına gitti. Tam o sırada Resûlullah
 (a.s.m.), başını secdeden kaldırdı. Hz. Abdurrahman’ı görünce: 
 
“Ne var, bir şey mi oldu?” buyurdu. Hz. Abdurrahman: 
 
“Yâ
 Resûlallah, secdeniz o kadar uzadı ki, mübarek ruhunuzu teslim 
etmiş olmanızdan endişe duydum!” deyince, Peygamberimiz şöyle buyurdu: 
 
“Bana
 Cebrâil geldi. ‘Kim sana salat ve selam getirirse, Cenâb-ı Hakk’ın 
mağfiret ve selamına nail olur.’ dedi. Ben de bunun için şükür secdesi 
yaptım.”[2] 
 
Hz.
 Abdurrahman, günlerinin çoğunu oruçlu geçirir, her sene hacca giderdi.  
 
Peygamberimizin (a.s.m.) duasının bereketiyle sahip olduğu servetini 
Allah yolunda harcama hususunda en küçük bir tereddüt göstermedi. Bir 
defasında 40 bin dinar, 500 at ve 500 yük devesini cihat için vermişti. 
Gayet sade yaşar, evinde fakirler için devamlı olarak sofralar 
kurulurdu.[3] 
 
Enes’in (r.a.) rivayetine göre, bir gün Medine’de birtakım sesler duyuldu. Hz. Âişe (r.a.): 
 
“Nedir bu?” diye sordu. 
 
“Abdurrahman bin Avf’ın kervanıdır.” diye cevap verdiler. Bunun üzerine Hz. Âişe şöyle dedi: 
 
“Resûlullah’ın (a.s.m.) şöyle buyurduğunu duydum: ‘Abdurrahman bin Avf’ı emekleyerek cennete girerken gördüm.’” 
 
Bu söz Abdurrahman’a ulaşınca: 
 
“Eğer
 yapabilseydim, cennete yürüyerek girerdim!” dedi ve o kervanı bütün 
ağırlıklarıyla Allah yolunda harcamak üzere sadaka olarak verdi.[4] 
 
Abdurrahman
 (r.a.) zaman zaman Resûlullah’ın duasına da mazhar olurdu. Bir 
defasında Peygamberimiz, “Allah’ım, Abdurrahman’a cennet sebillerinden 
içir!” diye dua etmişti. Diğer taraftan bu bahtiyar sahabi, 
Peygamberimizin “Abdurrahman bin Avf yeryüzünde ve gökyüzünde emindir.”
 şeklindeki iltifatına da mazhar oldu. 
 
Abdurrahman bin Avf (r.a.) 
malını mülkünü Allah yolunda sarf etmekte böylesine cömert, ibadet ve 
taatine öylesine takva ve hassasiyet sahibi, cihatta fevkalade yiğit ve 
fedakâr olmasına rağmen, zaman zaman kendisinden daha fedakâr olan 
sahabileri hatırlar ve ahiret yurdu için hazırlık yapamama endişesinden
 dolayı ağlardı. 
 
Bir gün sofrada şöyle demekten kendisini alamamıştı: 
 
“Benden
 daha hayırlı olan Mus’ab bin Umeyr şehit olduğunda kefen olarak bir 
hırkaya sarıldı. Başı örtülünce ayakları, ayakları örtülünce başı açıkta
 kalıyordu! Benden hayırlı olan Hamza da şehit olduğunda böyle olmuştu.
 Daha sonra servetimiz alabildiğine çoğaldı. İyiliklerimizin karşılığını
 bu dünyada almaktan ve ahirete bir şey kalmamasından korkarım!” 
 
Hz. Abdurrahman bu sözlerinden sonra, ağlamaktan dolayı yemek yiyemedi.[5] 
 
Hicret’in
 6. senesinde Peygamberimiz (a.s.m.), Abdurrahman’ı Duvmetü’l-Cendel’de
 bulunan Kelb kabilesine İslam’ı tebliğ etmek için vazifelendirdi. Yola
 çıkmadan önce kendi elleriyle sarığını sarıp sancağını eline teslim 
ettikten sonra şöyle buyurdu: 
 
“Allah’ın ismiyle Allah yolunda git.
 Allah’ın emri dairesinde hareket et. Kelb kabilesini İslam’a davet et. 
Kabul ederlerse reislerinin kızıyla evlen.” 
 
Abdurrahman bin Avf 
orada bulunduğu müddetçe İslam’ı öylesine güzel bir şekilde tebliğ etti 
ki, Hıristiyan olan kabilenin büyük ekseriyeti Müslüman oldu ve geri 
kalanları da Hıristiyan kalarak cizye vermeyi kabul etti.[6] 
 
Hz.
 Abdurrahman cemaate imam olduğu bir sırada Resûlullah’ın gelip 
kendisine uyması, onun faziletine bir yenisini daha ilave ediyordu. 
Hadise Tebük Seferi esnasında oldu. Peygamberimiz bir ara kafileden 
ayrılmıştı. Sabah namazının vakti geçmek üzereydi. Sahabiler, Hz. 
Abdurrahman’ı imamlığa geçirdiler ve arkasında namaza başladılar. 
Birinci rekât için rükûya gidildiğinde Peygamberimiz geldi. Cemaate 
katıldı. İkinci rekâtı Hz. Abdurrahman’ın imamlığında kıldı. Cemaat 
selam verdikten sonra kalktı, namazı tamamladı. Namazını bitirince: 
 
“Güzel kıldırdınız, iyi yaptınız.” buyurarak iltifatta bulundu.[7] 
 
Hz.
 Abdurrahman, varlıktan da tehlike gelebileceğini idrak eden 
insanlardandı. Bu hususta endişe duymuyor değildi. Bir gün müminlerin 
annesi Ümmü Seleme’ye gelerek, bu endişesini şöyle dile getirdi: 
 
“Malın çokluğu helake sebep olur. Bundan endişe ediyorum!” dedi. Ümmü Seleme (r.anha): 
 
“Fakat
 Allah yolunda sarf edilen mal böyle değildir.” deyince rahatladı. 
Çünkü kendisi zaten malını Allah yolunda sarf ediyordu. 
 
Hz. 
Abdurrahman (r.a.), evine her girişinde Âyete’l-Kürsî’yi okur, sık sık 
da “Allah’ım, beni nefsimin tamahkârlığından koru!” diye dua ederdi. 
“Bundan başka, Allah’tan isteyeceğin bir şey yok mudur?” diyenlere şu 
cevabı verirdi: 
 
“Şayet nefsimin tamahkârlığından korunursam ne hırsızlık eder, ne zina yapar, ne de herhangi bir günah işlerim.” 
 
Hz.
 Abdurrahman gerek Hz. Ebû Bekir’in gerekse Hz. Ömer’in en büyük 
yardımcılarındandı. Her iki halife de onun fikirlerine ehemmiyet verir, 
mühim meselelerde onunla istişare ederdi. 
 
Hz. Ömer’in (r.a.) şehit
 edilmesinden sonra, halife seçimi hadisesinde yine Abdurrahman bin 
Avf’ın üstün fedakârlığını ve feragatini görüyoruz. Hz. Ömer’in 
suikastten aldığı yaradan kurtulma ihtimali kalmayınca, sahabenin ileri 
gelenleri halife olarak yerine birisini tercih etmesini teklif ettiler. 
Hz. Ömer de, “Sa’d bin Ebî Vakkas, Hz. Talha, Hz. Osman, Hz. Ali, Hz. 
Zübeyr ve Abdurrahman bin Avf” gibi zatlardan birisi üzerinde karar 
verilmesi düşüncesinde olduğunu bildirdi. 
 
Hz. Ömer’in vefatından sonra toplanan ilk şûrada, Hz. Abdurrahman şöyle bir teklifte bulundu: 
 
“İçinizden üçümüz, diğer üçümüz lehine feragat edelim.” 
 
Bunun
 üzerine Hz. Zübeyr Hz. Ali, Hz. Talha Hz. Osman ve Hz. Sa’d bin Ebî 
Vakkas Abdurrahman bin Avf lehine feragat etti. Daha sonra Abdurrahman
 da kendi adaylığından feragat edince hilafet meselesi Hz. Ali ile Hz. 
Osman arasında kaldı. 
 
Hz. Abdurrahman kendilerine şöyle dedi: 
 
“İçinizden hanginiz feragat ederse bu işi ona verelim.” 
 
Ancak her ikisinin de sükût etmesi üzerine Abdurrahman: 
 
“İçinizden birini seçmeyi bana bırakır mısınız? Ben sizin efdal olanınızı araştırır, bu işi ona bırakırım.” dedi. 
 
Hz. Ali de, Hz. Osman da “peki” diyerek kabul ettiler. 
 
Abdurrahman
 bin Avf üç gün üç gece sahabilerle istişare ettikten sonra, Hz. Osman’a
 biat edilmesi gerektiğine kanaat getirdi ve halkı toparlayıp kanaatini 
bildirdi. İlk olarak da kendisi gelip Hz. Osman’a (r.a.) biat etti. Onun
 üzerine herkes Hz. Osman’a biat ederek tabi oldu.[8] 
 
Abdurrahman
 (r.a.), Peygamberimizin ilminden en fazla istifade eden 
sahabilerdendi. Birçok hadis rivayet etti. Bu hadislerden ikisi şu 
mealdedir: 
 
“Bir yerde veba hastalığının bulunduğunu işittiğiniz 
zaman oraya gitmeyiniz. Eğer hastalık bulunduğunuz yerde çıkarsa kaçmak
 için sakın oradan ayrılmayınız!”[9] 
 
“Kadın
 beş vakit namazını kılar, Ramazan orucunu tutar, namusunu korur, 
kocasına da itaat ederse ona, ‘Dilediğin kapıdan Cennete gir.’ denilir.”[10] 
 
Abdurrahman
 bin Avf (r.a.), vefatından önce, servetinden Bedir şehitlerinin 
yakınlarına 400’er dinar verilmesini vasiyet etti. Bedir şehitleri ise 
100 kişi idi... 
 
Abdurrahman (r.a.), Hicret’in 21. senesinde 72 
yaşındayken vefat etti. Cenaze namazını bir rivayete göre Hz. Osman, 
diğer bir rivayete göre ise Zübeyr bin Avvâm kıldırdı. Allah hepimizi 
onların yolundan yürümeye muvaffak etsin! 
 
Cenab-ı Allah, Abdurrahman Bin Avf Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 
<div>
 
________________________________________
 
<div id="ftn1">
[1]Müsned, 1: 91. 
[2]Üsdü’l-Gàbe, 2: 416, 3: 314; Mektûbât, s. 148.
  
[3]Üsdü’l-Gàbe, 3: 314-317. 
[4]Tabakât, 3: 93.
  
[5]Tabakât, 1:403.
  
[6]Sîre, 2: 256. 
[7]Müsned, 4: 247; Hz. Muhammed ve İslamiyet, 9: 196.
  
[8]Asr-ı Saadet, 1: 393-394.
  
[9]Buhârî, Tıb: 30; Müslim, Selâm: 98. 
[10]Müsned, 1: 191.</div>
</div>

Abdurrahman Bin Avf (R.A.)

Cennetle müjdelenen 10 Sahabeden birisi olan Abdurrahman (r.a.), Resûlullah’a (a.s.m.) tabi olan ilk sekiz Müslüman’dan biri olup, Hz...

Devamı »

Abbad bin Bişr (R.A.)

Admin 0 18:11

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Fgdi74OOv94bLz3zvIABCQO-bIR3WN8_DirXYgWaVwxuF1JWvOO5OvYVNwTZb8R1GS1AEcIsnWIk5CZyBzqxEYC88jEAI4bkeD7iY6h0DGwKistqtiZaG7qImu57x07cw2HFveyvfaCM/s1600/Sahabeler38.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Fgdi74OOv94bLz3zvIABCQO-bIR3WN8_DirXYgWaVwxuF1JWvOO5OvYVNwTZb8R1GS1AEcIsnWIk5CZyBzqxEYC88jEAI4bkeD7iY6h0DGwKistqtiZaG7qImu57x07cw2HFveyvfaCM/s1600/Sahabeler38.jpg" width="640" /></a></div>
 
Hz. Abbad (r.a.), Ensar’ın ileri gelenlerindendi. Mus’ab bin Umeyr’in
 vasıtasıyla Müslüman oldu. Bedir, Uhud ve Hendek Savaşlarının yanı sıra
 Peygamber Efendimizle birlikte bütün savaşlara iştirak etti. Cihat 
meydanlarında büyük fedakârlıklar gösterdi. 
 

Bazı sahabiler, savaş esnasında Peygamberimizin yanı başında nöbet 
bekler, gelebilecek muhtemel bir tehlikeye karşı onu korurlardı. Abbad 
bin Bişr de, Peygamber Efendimizin muhafızlarından biriydi. Uykusuz 
olduğu, yorgun bulunduğu zamanlarda dahi bu hizmetini ifa eder, gönüllü
 olarak Resûlullah’ın muhafızlığını yapardı. 
 

Peygamberimiz, bazı mühim vazifelere Hz. Abbad’ı gönderirdi. O, 
Resûlullah’ın emirlerini eksiksiz bir şekilde yerine getirir, 
üzerine aldığı hizmeti başarıyla ifa ederdi. Resûlullah umre 
seferinde onu bir süvari birliğinin başında, müşriklerin hareket ve 
davranışlarını gözetlemek ve keşfetmek için gönderdi. Bir defasında da 
Benî Mustalık kabilesine Kur’ân öğretmek ve zekât toplamakla 
vazifelendirdi. Hz. Abbad, Benî Mustalıkların yanında 10 gün kaldı. 
Onlara Kur’ân-ı Kerim okuttu, İslam’ın esaslarını öğretti. Zekâtlarını 
da alarak memnun bir şekilde Peygamberimizin yanına döndü.[1] 
 
Hz. Abbad’ın sabahlara kadar ibadet ettiği geceler çok olurdu. 
Bir defasında Peygamberimiz, Hz. Aişe’nin evinde geceleyin namaz 
kılarken Abbad bin Bişr’in sesini duydu. Hz. Abbad mescitte ibadetle 
meşguldü. Peygamber Efendimiz, onun ibadete olan rağbetini görünce, 
“Allah’ım, Abbad bin Bişr’e rahmet et!” diye duada bulundu.[2]  
 
Abbad bin Bişr, namazlarını son derece huşu içerisinde eda ederdi. O anda kıldığı namazın “son namaz”ı olduğunu düşünürdü. 
 

Zâtürrika Seferi dönüşüydü… Hz. Abbad, Peygamberimizin hemen yanı 
başında bulunuyordu. Vakit geceydi. Resûlullah, mücahitlerin 
istirahat etmesi için mola verilmesini emretti. Muhtemel bir baskına 
karşı nöbet beklenmesini uygun buldu. Bu hizmet için iki gönüllü 
arıyordu. Sahabilerine sordu: 
 

“Bu gece bizi kim bekler?” 
 

Muhacirlerden Ammar bin Yâsir, Ensar’dan da Abbad bin Bişr ayağa kalktılar. Aynı anda ikisi birden: 
 

“Biz bekleriz yâ Resûlallah!” diyerek öne atıldılar. Peygamberimiz onlara şu talimatı verdi: 
 

“Öyleyse vadinin ağzında bekleyiniz ve etrafa göz kulak olunuz.” 
 

İki kahraman, vadiye doğru ilerlediler. Hz. Abbad, Ammar’a sordu: 
 

“Gecenin başında mı beklemek istersin, sonunda mı?” 
 

Hz. Ammar, önce beklemeyi kabul etti. Nöbete durdu. Abbad da hemen 
namaza başladı. Bu sırada çok yorgun olan Ammar uyuyuverdi. Abbad bin 
Bişr’in, arkadaşının uyuduğundan haberi yoktu. 
 

Namazına devam ederken, mücahitleri takip eden bir müşrik onu gördü. 
Bu fırsatı kaçırmak istemedi. Hemen yayına bir ok yerleştirip fırlattı. 
Müşrikin oku Hz. Abbad’a saplandı. Hz. Abbad, İlahî huzurdaydı. Öyle bir
 huşu içindeydi ki, vücuduna saplanan ok değil, sanki bir dikendi… Hiç 
tavrını bozmadı. Eliyle oku çekip çıkardı ve yere bıraktı. Namaz kılmaya
 devam etti. Üçüncü defa fırlayıp gelen oku da öbürleri gibi eliyle 
çıkarıp yere koydu, rükû ve secdeye vardı. Selam verdi. Artık iyice 
hâlden düşmüştü. Gitti, arkadaşını uyandırdı. Hafifçe: 
 

“Kalk, otur! Ben kımıldamayacak hâlde yaralandım.” dedi. 
 

Gözlerini açan Hz. Ammar bir de ne görsün, Abbad’ın her tarafından kanlar boşalıyordu! Durumu anlamıştı: 
 

“Sûbhanallah! O müşrik sana ilk oku attığı zaman beni niçin uyandırmadın?!” diye sordu. Hz. Abbad şu karşılığı verdi: 
 

“Ben namazda uzun bir sûreye başlamıştım. Sûreyi bitirmedikçe kesmek 
istemedim. Oklar üzerime art arda gelmeye başlayınca, uyandırıp sana 
haber vermek için okumayı kestim, rükûa vardım. Vallahi 
Resûlullah’ın korunmasını emrettiği boğaz ağzını korumayıp kaybetmiş 
olmaktan korkmasaydım, sûreyi bitirmeden kendim biterdim [ölürdüm]!”[3]  
 
Onların bu konuşmasını fırsat bilen müşrik oradan uzaklaştı. 
 

Peygamberimizin, “Ensar arasında üç kişi çok iyi kimselerdir: Sa’d 
bin Muâz, Üseyd bin Hudayr ve Abbad bir Bişr…”[4]şeklinde övgüsüne 
mazhar olan Hz. Abbad, sık sık Peygamberimizi ziyaret eder, onun 
sohbetinden feyiz alırdı. 
 

Bir gün yine Üseyd bin Hudayr ile birlikte Resûlullah’ı ziyarete 
gitmişlerdi. Geç saate kadar nurlu sohbetinde bulundular. Huzurdan 
ayrıldıklarında ortalık iyice kararmıştı. Birden ellerindeki baston ışık
 vermeye, yollarını aydınlatmaya başladı. Birbirlerinden ayrılınca ışık 
ikiye bölündü. Her biri kendi bastonunun ışığında yürüyerek evlerine 
gittiler.[5]  
 
Abbad bin Bişr, Allah yolunda şehit olmayı çok arzuluyordu. 
Cenâb-ı Hak, bu sevgili kulunun arzusunu kabul buyurdu, Yemâme 
Savaşı’nda şehitlik mertebesini ona nasip etti. 
 

Hz. Abbad, şehit olmadan bir gün önce Ebû Said el Hudrî’ye (r.a.): 
 

“Ey Ebû Said! Bu gece rüyamda göklerin bana açıldığını, sonra tekrar 
kapandığını gördüm. İnşallah şehit düşmeme alamettir…” dedi. 
 

O gün harp başladığında kahramanca ileri atıldı ve Ensar’a hitaben: 
 

“Ey Ensar! Kılıçlarınızın kınlarını kırın ve bir tarafa ayrılın.” 
diye seslendi. Bununla, onlardan, şehit oluncaya kadar düşmanla 
çarpışmalarını istediğini anlatmak istiyordu. 

Onun bu çağrısı üzerine Ensar’dan 500 sahabi, diğerlerinden 
ayrıldılar. Hz. Abbad bu Sahabilerle birlikte Müseylimetü’l-Kezzâb’ın 
bahçesine kadar ilerledi. Orada şiddetli bir çarpışma oldu. Birçok 
sahabi şehit düştü. Bunların arasında Hz. Abbad da vardı. Her tarafı 
yara içerisinde ve tanınmaz bir hâldeydi. Onu, vücudundaki bir alametten
 tanıdılar.[6]
 
 
Cenab-ı Allah, Abbad bin Bişr Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 

<div>
 _________________________________
<div id="ftn1">

[1]Tabakât, 2: 95, 161-162. 
[2]Üsdü’l-Gàbe, 3: 100. 
[3]Sîre, 3: 218-219. 
[4]Üsdü’l-Gàbe, 3: 100. 
[5]Tabakât, 3: 606. 
[6]Tabakât, 3: 441.
</div>
</div>

<div>
<div>
Yazar:Sahabeler Ansiklopedisi</div>
</div>

Abbad bin Bişr (R.A.)

Hz. Abbad (r.a.), Ensar’ın ileri gelenlerindendi. Mus’ab bin Umeyr’in vasıtasıyla Müslüman oldu. Bedir, Uhud ve Hendek Savaşlarının yanı...

Devamı »

Abbas bin Ubâde (R.A.)

Admin 0 18:05

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOiQkTPec0YmVEam8AQ0ohD3F3sX3xCt9_ndtnKBJKc6QflEhCkBlCPpKFJ6VMI-bUKX3K2ru2LfwHr-nbMzXjH7KWMJ2tto5KR1fZclw0mQzJ7lrBvKMJi_AbaNIf0_FgjTlkm4msuuqt/s1600/Sahabeler37.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOiQkTPec0YmVEam8AQ0ohD3F3sX3xCt9_ndtnKBJKc6QflEhCkBlCPpKFJ6VMI-bUKX3K2ru2LfwHr-nbMzXjH7KWMJ2tto5KR1fZclw0mQzJ7lrBvKMJi_AbaNIf0_FgjTlkm4msuuqt/s1600/Sahabeler37.jpg" width="640" /></a></div>
 
Hicret’ten önceydi… Peygamberimiz, İslamiyet’i yayması ve oradaki 
Müslümanlara öğretmesi için sahabilerden Mus’ab bin Umeyr’i (r.a.) 
Medine’ye göndermişti. Hz. Mus’ab iyi konuşan, meselesini insanları 
kırmadan rahatça anlatabilen bir kabiliyete sahipti. Zaten 
Resûlullah onu bunun için böyle mühim bir vazifeye göndermişti.  
 
Gerçekten de Hz. Mus’ab bu vazifeyi en güzel şekilde ifa etti. 
Peygamberliğin 13. yılında 73’ü erkek 2’si kadın 75 kişiyle Akabe’ye 
geldi. Peygamberimizle buluştu. 
 

İşte Peygamberimize biat etmek üzere gelen bu 75 kişiden biri de 
Abbas bin Ubâde idi (r.a.). Hz. Abbas’ın çok tesirli hitabeti vardı. 
Burada çok güzel bir konuşma yaptı: 
 

“Siz Resûlullah’a, Araplarla ve Arap olmayanlarla savaşmak üzere 
söz vereceksiniz. Birçok tehlikeye maruz kalacaksınız. Bu işte ölmek 
var, mal kaygısı ve dağılmak tehlikesi var. Bu tehlikeleri göze 
alıyorsanız biat ediniz. Eğer bir tehlikeyle karşılaştığınızda 
Resûlullah’ı düşman eline bırakacaksanız şimdiden bu işten 
vazgeçiniz. Söz verip de bunu yerine getirmeyecek olursanız, vallahi, bu
 hem dünyada hem de ahirette yüz karasıdır! Eğer her türlü tehlikeye 
karşı onu koruyacaksanız, bu, dünyada da ahirette de hayırlıdır.” 
 

Bu konuşma üzerine Akabe Biatı’na gelenler hep bir ağızdan: 
 

“Onu korumak uğrunda her türlü tehlikeye razıyız!” diye bağırdılar. 
Sonra da teker teker Resûlullah’a biat ettiler. Bu durum 
Resûlullah’ı çok memnun etti. 
 

Akabe’de biat işi devam ederken müşrikler bunu haber aldılar. Peygamberimiz, Medineli Müslümanlara: 
 

“Hemen konak yerlerinize dönünüz.” buyurdu. Hz. Abbas bin Ubâde bütün samimiyetiyle: 
 

“Yâ Resûlallah, Seni hak dinle gönderen Allah’a yemin ederim ki, 
eğer arzu ederseniz yarın sabah Mina’daki halka hücum eder, onları 
kılıçtan geçiririz!” diye bir teklifte bulundu. Fakat Peygamberimiz 
(a.s.m.): 
 

“Henüz bu şekilde hareket etmemiz emrolunmadı.” buyurarak buna müsaade etmedi. 

Hz. Abbas, Akabe Biatı’ndan sonra Mekke’ye yerleşti. Peygamberimize 
yakın olmak istiyordu. Oysa o sırada müşrikler, Müslümanlara karşı 
giriştikleri işkence ve tazyiki artırmışlardı. Fakat Hz. Abbas’ın 
Resûlullah ile beraber olmak uğruna göze alamayacağı tehlike 
yoktu. Nitekim Mekke’de bulunduğu müddetçe birçok sıkıntıyla 
karşılaştı. Hicret emri çıkınca da Medine’ye hicret etti. Böylece hem 
Muhacir, hem de Ensar olma şerefini kazandı. Müslümanlar arasında 
“Ensar’ın muhaciri” diye isimlendirilirdi.  
 
Peygamberimiz onunla 
Muhacirîn ileri gelenlerinden Osman bin Ma’zun (r.a.) arasında kardeşlik
 tahsis etti. 
 

Abbas (r.a.) mazereti dolayısıyla Bedir Savaşı’na katılamadı. Fakat 
bunun ıstırabını yaşadı. Peygamberimizin Uhud Savaşı için hazırladığı 
orduya ilk iştirak edenlerdendi. Okçuların Resûlullah’ın emrine 
muhalefet etmeleri sebebiyle bozguna uğrandığı bir sırada sebat 
edenlerden birisi de Hz. Abbas’tı. Abbas (r.a.) bir yandan düşmana kılıç
 sallıyor, bir yandan da: 
 

“Ey Müslümanlar topluluğu! Sizin uğradığınız bu musibet, 
Peygamberinize isyanınızın neticesidir. O size, sabır ve sebat 
ederseniz yardıma nail olacağınızı vaat etmişti. Eğer biz 
Resûlullah’ı koruyanların arasında bulunmaz da ona bir zarar gelecek 
olursa, artık Rabb’imiz katında ileri sürebileceğimiz hiçbir mazeret 
yoktur.” diye bağırıyordu. 
 

Hz. Abbas, konuşmasını tamamladıktan sonra kılıncının kınını kırdı. 
Zırhını ve miğferini çıkardı. Ve müşriklerin arasında kaldı. Birçok 
yara almasına rağmen müşrikler Resûlullah’a bir zarar verirler 
endişesiyle ayakta durmaya, düşmana kılıç sallamaya çalışıyordu. Nihayet
 kuvveti tükendi. Son nefesine kadar Resûlullah’ı korumanın saadeti 
içerisinde şehadet mertebesine erdi.[1]  
 
Cenab-ı Allah, Abbas bin Ubâde Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 
 
[1]Üsdü’l-Gàbe, 3: 108-10; Sîre, 2: 90; Hz. Muhammed ve İslamiyet, 3: 
154. 

Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi

Abbas bin Ubâde (R.A.)

Hicret’ten önceydi… Peygamberimiz, İslamiyet’i yayması ve oradaki Müslümanlara öğretmesi için sahabilerden Mus’ab bin Umeyr’i (r.a.) M...

Devamı »

Abdullah bin Abbâs (R.A.)

Admin 0 16:50

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5OFDQOiwOVwYhhJMHrCOJ6K8-L_W0Tuo5bGjQsj0TItPbNLu3wMtciWIPc4_TKBJ9hB2hlG7YgJdP3xOxBi9hF2vna7qQI-zrdmkfGe82lnJo4VgzevaBNRfg7W09ok1IqXugivlZF-AS/s1600/Sahabeler36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5OFDQOiwOVwYhhJMHrCOJ6K8-L_W0Tuo5bGjQsj0TItPbNLu3wMtciWIPc4_TKBJ9hB2hlG7YgJdP3xOxBi9hF2vna7qQI-zrdmkfGe82lnJo4VgzevaBNRfg7W09ok1IqXugivlZF-AS/s1600/Sahabeler36.jpg" width="640" /></a></div>
 
Peygamberimizin (a.s.m.), Medine’ye hicretinden üç sene önceydi… 
Amcası Hz. Abbas’ın evinde bir şenlik vardı. Bir oğlan çocuğu dünyaya 
gelmişti. Çocuğu Resûlullah’a götürdüler. Nur topu çocuğu kucağına 
alan Kâinatın Efendisi ona “Abdullah” ismini verdi. Ağzına biraz hurma 
ezmesi koydu, dua buyurdu. 
 

Küçük Abdullah, Peygamber Efendimizin ailesinin bir ferdiydi. Teyzesi
 Hz. Meymune, Resûlullah’ın (a.s.m.) mübarek hanımlarındandı. Bu 
sebeple Hz. Abdullah, Efendimizin evine sık sık gider, ondan ders 
alırdı. Resûlullah ile birlikte geceleri ibadet eder, hizmetini 
görürdü. Çalışkanlığıyla, pratik zekâsıyla ve doğruluğuyla 
Peygamberimizin sevgisini kazanmıştı. 
 

Hz. Peygamber, Abdullah’ın bir âlim olarak, mükemmel bir sahabi 
olarak yetişmesini istiyor, her vesileyle ders veriyor, eğitiyordu. Hz. 
Abdullah bir defasında Peygamberimizin arkasında namaz kılarken biraz 
uzakta durmuştu. Aynı hizada namaz kılmanın Resûlullah’a saygısızlık 
olacağını düşünüyordu. Peygamberimiz (a.s.m.) başından hafifçe tutup 
sağına çekti. Tek kişi olduğundan cemaatin imamın sağında durması 
gerektiğini söyledi. 
 

İbni Abbas (r.a.) devamlı olarak Resûlullah ile birlikte 
bulunurdu. Bir gün yine birlikte idiler. Resûlullah’ın terkisine 
binmişti. Peygamberimiz (a.s.m.), “Delikanlı, sana bir şeyler 
öğreteyim.” dedi ve şöyle buyurdu: 
 

“Sen Allah’ın emir ve yasaklarına riayet et ki, O’nun yardım ve 
inayetini daima yanında bulasın. Bir şey isteyeceğin zaman Allah’tan 
iste. Bir yardım dileyeceğin zaman Allah’tan yardım dile. Ve şunu da 
bil ki, bir konuda yardım etmek maksadıyla bütün millet bir araya 
gelse, Allah’ın senin için takdir etmiş olduğundan öte bir yardımda 
bulunamazlar. Sana zarar vermek maksadıyla hepsi bir araya gelseler, 
yine Allah’ın senin hakkında takdir ettiğinden öte bir zarar veremezler.
 Kalemler kaldırılmış, sahifeler kurumuştur [Meydana gelecek her şey, 
önceden tespit ve takdir olunmuştur].[1]  
 
Resûlullah vefat ettiğinde Hz. Abdullah 14-15 yaşlarında bir 
gençti. Fakat Resûlullah’tan aldığı dersler ve Kur’ân sayesinde hadis
 ilminde bir derya olmuştu. Bunda, Peygamberimizin kendisini 
kucaklayıp, “Allah’ım, ona Kitabı, Kitabın tefsirini ve hikmeti öğret.
 Allah’ım, onu dinde ince anlayış sahibi kıl.” şeklindeki mübarek 
dualarının hissesi vardı. Diğer taraftan Hz. Abdullah, 
Peygamberimizin vefatından sonra âlim sahabilerden dersler aldı. Bu 
hususta yılmadan usanmadan gayret gösterdi. Neticede İbni Abbas (r.a.) 
ilmin en yüce mertebelerine çıktı. Yaşının küçüklüğüne rağmen büyük 
ilmî meclislere katılır, en zor meseleleri hallederdi. Sahabiler 
arasında “Kur’ân Tercümanı,” “Hadis Denizi” unvanıyla anılıyordu. 
 

Abdullah bin Abbas’ın (r.a.) ders halkası meşhurdu. Onun sohbet 
meclisleri zengin ve bereketliydi. Genç ihtiyar herkes katılır, Hz. 
Abdullah’ın ilminden istifade ederdi.  
 
Sohbetinin iki hususiyeti vardı: 
Derin ilim ve takva… Hz. Abdullah’ın ilim meclislerinde bu ikisi 
birleşmişti. İhlasla anlatırdı. Herkesin anlayabileceği şekilde açık 
konuşurdu. Herkes dikkat kesilerek can kulağıyla dinlerdi.[2]  
 
Hz. Abdullah’ın ilmine herkes hayrandı. O ise, “Bu nimeti bana 
veren, Yüce Allah’tır. Resûlullah benim için ilim ve hikmet niyazında
 bulundu, Cenâb-ı Hak da ihsan etti.” derdi. Gurura kapılmazdı. 
Kendisinden büyük, yaşlı sahabilere saygıda kusur etmezdi.  
 
Bir seferinde
 Zeyd bin Sabit ata binerken orada bulunan Hz. Abdullah, atın üzengisini
 tuttu. Hz. Zeyd: 
 

“Ey Resûlullah’ın amcası oğlu, rica ediyorum bunu yapma! Beni mahcup ediyorsun.” dedi. Hz. Abdullah: 
 

“Biz, âlimlerimize böyle davranmakla emrolunduk.” diye karşılık 
verdi. Hz. Zeyd (r.a.) dayanamayarak Hz. Abdullah’ın elini öptü ve: 
 

“Biz de Âl-i Beyt’e böyle davranmakla emrolunduk.” karşılığını verdi.[3]  
 
Resûlullah’ın vefatından sonra Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer’in 
ilmî danışmanlığını yapardı. Hz. Ömer, kendisine gelen ilmî meseleleri 
havale ederek: 
 

“Bunu ancak sen halledersin.” der ve halletmesini isterdi. Hattâ bir 
defasında, hiç kimseden tatminkâr bir cevap alamayan Yemenli bir zatın 
Hz. Abdullah’tan doyurucu cevap almasından dolayı Hz. Ömer çok sevinmiş
 ve: 
 

“Şahitlik ederim ki, Abdullah, Peygamberimizin evinde yetişti.” 
demişti. Bu sebeple kendisine gelen zor meseleler için, “Abdullah bu 
meseleleri daha iyi bilir.” derdi. 
 

Hz. Abdullah, Hicret’in 27. senesinde Abdullah bin Şerh ile Afrika 
fetihlerine katıldı. Afrika Kralı Cercir’le karşılaşmıştı. Cercir 
kendisine birçok sual sormuş, Hz. Abdullah da cevaplarını vermişti. Kral
 bu yüzden kendisine “Arap dâhisi” tabirini kullanmıştı. 
 

Hz. Abdullah, daha sonra Basra valiliği yaptı. Orada da ilmî 
sohbetlerine ara vermedi. Daima Müslümanlara faydalı olmak için çalıştı.
 Hattâ Hz. Abdullah’ın Basra’da vali iken Ramazan’da gece tedrisatı 
tatbik ettiği rivayet edilmektedir. Ramazan’ın sonunda bu tedrisata 
devam edenleri birer fakih, dini iyi bilen insanlar hâline getirdi. 
 

Hz. Abdullah’ın faziletini, ilminin derinliğini dile getiren birçok âlim vardır. Bunlardan Ebû’l-Leys şöyle der: 
 

“70 sahabinin üzerinde fikir beyan edip de halledemediği bir 
meseleyi, Hz. Abdullah bin Abbas’ın hallettiğini gözlerimle gördüm.” 
 

Ubeydullah bin Abdullah Hazretleri ise, İbni Abbas’ın ilmiyle ilgili olarak şunları söyler: 
 

“İbni Abbas’in bazı vasıfları diğer sahabilerden üstündü. O, geçmişi 
iyi bilirdi. Görüşüne başvurulan meselelerde içtihat ederdi. Halimdi, 
izzet ve ikram sahibiydi. 
 
Ben Resûlullah’ın hadislerini ondan daha 
iyi bileni görmedim. Ebû Bekir, Ömer ve Osman’ın (r.a.) verdiği 
hükümleri ondan dahi iyi bileni görmedim. Görüşlerinde ondan daha 
isabetli olanı da tanımıyorum. Tefsir ve fıkıh ilmindeki derin bilgisine
 herkes hayrandı. Bir gün fıkıhtan, bir gün tefsirden bahsederdi. Bir 
gün geçmiş savaşları anlatır, bir gün Arap tarihinden bahsederdi. Onun 
ilmi tükenmek bilmezdi. Yanında oturup da ilmî üstünlüğünü kabul etmeyen
 âlim görmedim.”[4]  
 
Müslümanları daima helal kazanca teşvik ederdi. Şöyle derdi: 
 

“Allah’ın farz kıldığı meseleleri yerine getirin. Allah hakkını ihmal
 etmeyin. Allah herkesin rızkını helal kazançtan vermiştir. Mümin 
sabrederse rızkı ayağına gelir; helal rızıkla yerinmezse helal rızkı 
kâfi gelmez, harama girer.” 
 

İbni Abbas (r.a.), ilim ve âlimle ilgili olarak da şöyle derdi: 
 

“Eğer ilim sahipleri ilmi hakkıyla öğrenseler, ilimlerin gereğini 
yapsalardı, mutlaka Allah, melekler ve salih kimseler kendilerini 
severlerdi. İnsanlar da onlara saygı duyarlardı. Fakat âlimler 
ilimlerini dünya menfaati elde etmek için kullandılar. Bu sebeple Allah
 kendilerine gazap etti. İnsanlar nazarında da küçük düştüler.” 
 

Hz. Abdullah 1660 hadis rivayet ederek en çok hadis rivayet eden yedi
 sahabiden beşincisi oldu. Rivayet ettiği hadislerden birkaçı şu 
mealdedir: 
 

“Kardeşinle münakaşa etme. Aşırı bir şekilde de şakalaşma. Yerine getiremeyeceğin vaatte bulunma”[5]  
 
“Doğru yol, güzel davranış ve iktisat, peygamberliğin 25 vasfından biridir.”[6]  
 
“Bid’atını terk edinceye kadar, bid’atçı kimsenin amel ve ibadetini Cenâb-ı Hak kabul etmez.”[7]  
 
“Resûlulah (a.s.m.) hayır yapma hususunda insanların en 
cömerdiydi. En cömert olduğu ay da Ramazan ayıydı. Cebrail (a.s.) her 
sene Ramazan ayında Resûlullah ile buluşur, tâ ayın sonuna kadar 
Resûlullah ona Kur’ân’ı arz eder, dinletirdi. Cebrail’le buluştuğu 
zaman Resûlullah hayır yapmakta, esen rüzgârdan daha cömert 
olurdu.”[8] 
 
“Kıyamet günü insanlar arasında en çok pişman olacaklardan biri, 
dünyadayken ilim öğrenme imkânına sahip olduğu hâlde öğrenmeyen 
kimsedir. Diğeri de, ilim öğrenmiş, fakat kendisi dışında herkes bu 
ilimden faydalanmıştır.”[9]  
 
Ömrünün sonlarına yaklaşan Hz. Abdullah’ı en çok üzen hadise, 
Kerbelâ Vakası’ydı. Peygamberimizin torununa yapılan o hunharca muamele,
 Hz. Abdullah’ı can evinden yaralamıştı, yaşlı kalbini hüzne boğmuştu. 
İçi yanarak ağlamıştı. Sonradan göz nimetini de kaybeden Hz. Abdullah, 
bu hâline şükrederdi. “Allah gözümden ışığı aldı, fakat kalbim ve dilim 
nursuz kalmadı.” derdi. 
 

Hz. Abdullah, Hicret’in 68. senesinde dünya hayatına gözünü yumdu. Yüce Mevlasına ve sevgili Peygamberimize kavuştu. 
 

Onun sık sık tekrarladığı bir duası da şu idi: 
 

“Allah’ım, beni kanaatkâr kıl. Verdiklerini benim için hayırlı eyle. Bilmediklerimden benim için hayırlı olanları bana ver.” 
 
Cenab-ı Allah, Abdullah bin Abbâs Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 

___________________________________ 
[1]Tirmizî, Kıyâme: 59; Müsned, 1: 293. 
[2]el-İsâbe fî Mârifeti’s-Sahâbe, 2: 333. 
[3]age., 2: 333. 
[4]Üsdü’l-Gàbe, 3: 19; Tabakât, 2: 365. 
[5]Tirmizî, Birr: 58. 
[6]Ebû Dâvud, Edeb: 3. 
[7]İbni Mâce, Mukaddime: 7. 
[8]Buhârî, Bedü’l-Vahy: 6. 
[9]Kenzü’l-Ummal, 4: 29. 

Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi

Abdullah bin Abbâs (R.A.)

Peygamberimizin (a.s.m.), Medine’ye hicretinden üç sene önceydi… Amcası Hz. Abbas’ın evinde bir şenlik vardı. Bir oğlan çocuğu dünyaya ...

Devamı »

Abdullah bin Abdullah bin Übeyy (R.A.)

Admin 0 16:43

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvwcwOpv1SvSHqoUQdfPaemKSdCUgim71emykqmwcG4Td1wZ4vj1njgTll1PCO-T9Xp_EQYzgsd-b-CcJpbbLwSUvI-SzlBKz4SICLyeTvFpGeNLQP5nED11c495WEyz-ZU0NaWPrdQrnw/s1600/Sahabeler35.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvwcwOpv1SvSHqoUQdfPaemKSdCUgim71emykqmwcG4Td1wZ4vj1njgTll1PCO-T9Xp_EQYzgsd-b-CcJpbbLwSUvI-SzlBKz4SICLyeTvFpGeNLQP5nED11c495WEyz-ZU0NaWPrdQrnw/s1600/Sahabeler35.jpg" width="640" /></a></div>
 
Hz. Abdullah, Medineliydi. Hicret’ten önce Müslüman olmuştu. Asıl 
ismi Hubab’dı. Peygamberimiz bu isimden hoşlanmadığı için “Abdullah” 
olarak değiştirdi. Abdullah (r.a.), Peygamberimize bütün kalbiyle 
bağlanmıştı. Onun uğrunda yapamayacağı hiçbir fedakârlık yoktu. Bütün 
savaşlara iştirak etti. 
 

Fakat kaderin garip bir cilvesidir ki, babası Abdullah bin Übeyy, 
meşhur münafıklardandı. İman etmeyişinin sebebi ise, Resûlullah’a 
duyduğu kindi. Çünkü o, Hazreç kabilesinin ileri gelenlerindendi. 
Zengindi. Kavmi tarafından çok seviliyordu.  
 
Bilgili ve dirayetli bir 
adamdı. Medine’nin hükümdarı olacağı bir sırada, Hicret hadisesi vuku 
bulmuş ve İslam Devleti kurulmuştu. Bu durum onu çok rahatsız etti.  
 
Peygamberimize düşmanlık besledi. Etrafındakilerle birlikte 
Resûlullah’a ve Müslümanlara ellerinden gelen kötülüğü yaptılar. 
Fakat Peygamberimizin günden güne kuvvetlendiğini görünce, çaresizlik 
içinde, iman ettiklerini açıklamak zorunda kaldılar. Ancak her fırsatta
 ihanet etmekten, çeşitli dedikodularla Müslümanların maneviyatını 
sarsmaktan da geri durmadılar. 
 

Mesela Uhud Savaşı başlamadan önce, İslam ordusunun üçte birini 
teşkil eden adamlarıyla birlikte Medine’ye dönmüştü. Neticede İslam 
ordusu mağlup olmuştu. 
 

Abdullah bin Übeyy’in oğlu Hz. Abdullah, bu savaşta çok büyük 
kahramanlıklar göstermiş, birkaç yerinden yaralanmıştı. İki dişi de 
kırılmıştı. Babası onun bu hâline çok sevindi: 
 

“Sen beni dinleyip, gençlerin görüşüne uyan Muhammed’i dinlemeseydin bu felakete uğramazdın.” dedi. 
 

Hz. Abdullah böyle bir şeyden babasının memnuniyet duymasına çok üzüldü. O, bu neticede bir hayır olduğuna inanıyordu. Babasına: 
 

“Allah’ın takdir ettiği şeyde muhakkak bir hayır ve hikmet vardır.” cevabını verdi. 
 

Abdullah bin Übeyy, Benî Mustalık Gazası’na da katıldı. Niyeti bu 
defa da bozgunculuk çıkarmak, münafıklık yapmaktı. Başına topladığı 
münafıklara: 
 

“Medine’ye dönüşte izzetli ve kuvvetli olan, zelil ve zayıf olanı 
muhakkak oradan sürüp çıkaracaktır. Onları siz kendi elinizle yurdunuza
 yerleştirdiniz. Mallarınızı onlarla paylaştınız. Eğer siz böyle 
yapmayıp onlara karşı sıkı davransaydınız, onlar başka yerlere 
giderlerdi. Sizler onun uğrunda ölüp çocuklarınızı yetim bıraktınız, 
azaldınız. Onlar ise çoğaldılar. Yanındakilere zekât ve sadaka 
vermeyiniz ki, onlar etrafından dağılıp gitsinler.” dedi. 
 

Hz. Abdullah, babasının bu sözlerini duyduğunda çok üzüldü. Hemen Peygamberimizin huzuruna çıktı. Şu ricada bulundu: 
 

“Yâ Resûlallah, duyduğunuz sözler için eğer babamı öldürecekseniz,
 emrediniz bu işi ben yapayım, onun başını kesip size getireyim! Vallahi
 Hazreç kabilesi, aralarında babasına karşı benden daha hayırlı ve 
saygılı birinin bulunmadığını bilirler. Korkarım ki, öldürme işini 
benden başkasına emredersiniz de, nefsim, babamın katilinin halk 
içerisinde dolaşmasına razı olmaz. Sonunda bir kâfire karşı bir mümini 
öldürürüm de, cehenneme girerim…” 
 

Birtakım dedikodulara meydan vereceği düşüncesiyle, Peygamberimiz buna müsaade etmedi: 
 

“Hayır, babana karşı yumuşak davranırız, aramızda bulunduğu müddetçe iyi arkadaşlık yaparız.” buyurdu. 
 

Hz. Abdullah, babasının Resûlullah hakkındaki sözlerini bir türlü 
unutamıyordu. Mutlaka babasını cezalandırmak istiyordu, daha fazla 
bekleyemedi. İlerleyip babasının önünü kesti ve: 
 

“İzzet ve kuvvetin Allah ve Resûl’üne ait olduğunu söyleyinceye kadar seni bırakmayacağım!” dedi. Babası hayret içerisinde: 
 

“Demek beni Medine’ye bırakmayacaksın?!” diye sordu. Hz. Abdullah: 
 

“Evet!” dedi, “İzzet ve kuvvetin Allah ve Resûl’üne ait olduğunu itiraf etmeyecek olursan, boynunu vuracağım!” 
 

Abdullah bin Übeyy, oğlunun kararlı olduğunu anlayınca: 
 

“Ben şehadet ederim ki, izzet ve kudret Allah’a, Resûl’üne ve müminlere aittir.” demek zorunda kaldı. 
 

Peygamberimiz, Hz. Abdullah’ın bu davranışından dolayı çok memnun oldu: 

“Allah seni hayırla mükâfatlandırsın!” buyurarak ona dua etti. Sonra da ona, babasını bırakmasını emretti. 
 

Bir iman kahramanı olan Hz. Abdullah, hayatının sonuna kadar İslam’a 
hizmetten geri durmadı. Hicret’in 12. yılında yapılan Yemâme Savaşı’na 
katıldı. Burada çok büyük kahramanlıklar gösterdi. Birçok yerinden 
yaralandı. Neticede şehadet mertebesine erişti.[1]  
 
Cenab-ı Allah, Abdullah bin Abdullah bin Übeyy Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 

__________________________________________ 
[1]Tabakât, 2: 65; 3: 540-541; Müstedrek, 3: 488. Üsdü’l-Gàbe, 3: 197. 

Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi

Abdullah bin Abdullah bin Übeyy (R.A.)

Hz. Abdullah, Medineliydi. Hicret’ten önce Müslüman olmuştu. Asıl ismi Hubab’dı. Peygamberimiz bu isimden hoşlanmadığı için “Abdullah” ...

Devamı »

Abdullah bin Amr (R.A.)

Admin 0 16:37

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-dB2jrMh_pBq3m1pRTY1TQv8LS-OAAmYY5oA9Eaq8n2bd7_9wY4ufBP4wc2eCASAh9I5lPBmzSzTd-oqFHPpWbKKMtJH9pOS2XM6byPOaIiR0uVD5heCThE3anLbcs95DZcXh75pcHIh4/s1600/Sahabeler34.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-dB2jrMh_pBq3m1pRTY1TQv8LS-OAAmYY5oA9Eaq8n2bd7_9wY4ufBP4wc2eCASAh9I5lPBmzSzTd-oqFHPpWbKKMtJH9pOS2XM6byPOaIiR0uVD5heCThE3anLbcs95DZcXh75pcHIh4/s1600/Sahabeler34.jpg" width="640" /></a></div>
 
Peygamberliğin 13. senesiydi… Hicret’ten az önce, Medine’de tebliğle 
vazifelendirilen Hz. Mus’ab bin Umeyr’in (r.a.) eliyle çok sayıda 
Medineli, İslam’ı seçmişti. Hac mevsimi gelince 2’si kadın, 75 kişilik 
bir heyet, Hz. Mus’ab’la birlikte Mekke’ye gitti. 
 
Esasen kafile 500 
kişilikti. Çoğunluğu müşrikler teşkil ediyordu. Onlar da hac mevsiminde
 Kâbe’ye giderek putlara tapıyor, kendilerine göre bunu hac 
sayıyorlardı. 
 

Medineli Müslümanlar, Peygamberimizle geceleyin görüşmek üzere 
anlaştılar. Fakat bu haberi müşriklerden gizli tutuyorlardı. Ka’b bin 
Mâlik (r.a.) birkaç Müslüman’la, henüz o zaman müşrikler safında bulunan
 Abdullah bin Amr’e giderek, onu hidayete davet etti. Çünkü bu zat, 
Hazreç kabilesinin ileri gelenlerindendi. Eğer iman ederse kabilesinden 
pekçok kimsenin de kurtulmasına vesile olabilirdi. Şu teklifte 
bulundular: 
 

“Ey Câbir’in babası! Sen bizim efendimiz ve büyüklerimizdensin, 
muhterem ve herkesçe tanınan bir insansın. Biz senin gibi şerefli ve 
kabilesi içinde belli bir yeri olan birisinin cehenneme odun olmanı 
istemeyiz.” 
 

Bu sözlerden sonra Müslüman olmasını teklif ettiler. İtiraz etmeyip 
kalbinin İslam’a ısındığını hissettikleri zaman da Resûl-i Ekrem’le 
buluşacaklarını bildirdiler. Zaten fıtraten temiz ruhlu ve sevimli olan
 Abdullah bin Amr, çok geçmeden iman ederek saadete kavuştu.[1]  
 
O gece bütün Medineli Müslümanlar, Akabe’de Peygamberimizle 
buluştular.  
 
Peygamberimiz, içlerinden temsilci olarak 12 kişiyi 
seçmelerini istedi. Hazreçlileri temsil eden dokuz kişiden birisi de Hz.
 Abdullah bin Amr’dı (r.a.). Hz. Abdullah kuvvetli irade sahibi, bilgili
 ve dirayetli bir insandı. Okuma yazma da bilirdi. Bu seyahatte Hz. 
Abdullah müminler halkasına girince, hâliyle daha da mükemmel bir insan 
olmuştu. Biata katılanları Peygamberimiz cennetle müjdelemiş, böylece 
Hz. Abdullah da Müslüman olur olmaz ebedî huzurun saadetini tatmıştı. 
 

Peygamberimizin Medine’yi teşrifinden sonra ondan ilim ve hikmet 
dersi almak için mukaddes sohbetlerinin ekserisinde bulunmuştu. Hz. 
Abdullah kalabalık bir ailenin reisi ve fakir bir vaziyette olduğu 
hâlde Peygamber sohbetinden geri kalmıyordu. Ayrıca Suffe Medresesi’nin
 talebeleri arasında yer almıştı. Peygamberimizin hususi talebeleri 
içinde bulunarak Allah’ın medhine, Resûlullah’ın iltifatına mazhar 
olan Hz. Abdullah, Bedir’de müşriklerle iman-küfür mücadelesini vermek 
üzere cihat daveti vuku bulunca cephede vazife aldı. Yüce dinin bahtiyar
 erleri içinde bulundu. 
 

Bir sene sonra Peygamberimiz Uhud Gazası için mücahit toplarken, Hz. 
Abdullah da Peygamber ordusunda bulunmayı arzu etti. Evde bir oğlu, 
yedi kızı vardı. Kendisiyle beraber İkinci Akabe Biatı’nda Müslüman olan
 oğlu Hz. Câbir de (r.a.) müşriklere kılıç sallamak istiyordu. Fakat kız
 çocuklarını yalnız başlarına, kimsesiz bir hâlde de bırakamazdı. İkisi
 de harbe katılıp şehit olsalar, onlara kim bakacaktı? Mücahit oğlunun 
gönlünü alan Hz. Abdullah şöyle konuştu: 
 

“Vallahi oğlum Câbir, şu kızların kimsesiz kalmasını düşünmesem, 
senin gözlerimin önünde şehit düşmeni isterdim! Ben senin evde kalıp 
kardeşlerine bakmanı arzu ediyorum.”[2]  
 
Babasını kırmayan Hz. Câbir, aile reisliğine vekâlet ederken, Hz. Abdullah Uhud Savaşı’na katıldı. 
 

Uhud’da müşrik güruhunun üzerine atılan Hz. Abdullah, her kılıç 
kaldırışında Allah düşmanlarına ağır zayiat verdiriyordu. Eşsiz şecaat 
sahneleri sergiliyordu. İmanı uğrunda, inancı istikametinde bütün 
gücüyle mücadele ediyordu. Onu Peygamber’inin yanı başında çarpışmaktan 
ne ailesi ne de körpe kız çocukları alıkoymuştu. Bu savaşta da gaye, 
tevhid sancağının dalgalanması, Allah’ın yüce isminin dünyaya ilanıydı. 
 

Savaşın ateşli bir ânında müşriklerden Üsame’nin kılıcı Hz. 
Abdullah’a şehadet şerbetini tattırdı. Abdullah bin Amr’ın Allah’a 
yaptığı niyaz kabul edilmiş, Uhud’da ilk şehit düşen sahabi olmuştu. 
 

Savaştan sonra Medine’de bulunanlar Uhud’a gelmişlerdi. Yakınları 
şehit olanlar, onları arıyorlardı. Hz. Câbir de gelmişti. Babasının 
cesediyle karşılaşmasını şöyle anlatır: 
 

“Uhud günü babam yüzü örtülü olarak getirilmişti. Üzerindeki örtüyü 
kaldırdım.  
 
Müşrikler burnunu ve kulağını kesmişler ve onu tanınmaz hâle
 sokmuşlardı. Kendimi tutamayarak ağladım! O sırada halam Fâtıma da 
geldi. Feryat edip ağlamaya başladı.  
 
Onu teselli etmek için 
Resûlullah şöyle buyurdu: ‘Ne diye ağlıyorsun?! O şehit 
kaldırılıncaya kadar melekler onu kanatlarıyla gölgelendirmekten geri 
durmadılar.”[3] 
 
Daha sonra Peygamberimiz, Hz. Abdullah’ın Amr bin Cemuh’la (r.a.) birlikte defnedilmesini emretti: 
 

“Bunlar hayatta iken birbirlerini seven en iyi iki dosttu.” buyurdu.[4]  
 
Bir gün Hz. Peygamber, Câbir bin Abdullah’ı mahzun görmüştü: 
 

“Ey Câbir, ne oldu sana? Seni üzgün ve kalbi kırılmış görüyorum.” dedi. Hz. Câbir de: 

“Ey Allah’ın Resûl’ü, babam şehit oldu, geride kalabalık bir aile ile bir hayli borç bıraktı!” dedi. 
 

Bunun üzerine Peygamberimiz şu müjdeyi ve saadetli teselliyi verdi: 
 

“Baban şehit olunca Allah onu diriltip huzuruna aldı ve ona sordu: 
‘Ey kulum, dile benden, dilediğini sana ihsan edeyim!’ Baban da: ‘Yâ 
Rabbi, ben Sana hakkıyla kulluk edemedim. Beni dünyaya geri göndermeni, 
Peygamberimin yanında savaşıp senin uğrunda bir kere daha şehit olmayı 
dilerim!’ dedi. Allah da: ‘Ben şehitlerin geri dönmeyeceklerine 
hükmettim.’ buyurdu. Sonra baban: ‘Öyleyse yâ Rabbi, bunu geride 
kalanlara ulaştır.’ deyince Cenâb-ı Hak şu âyet-i kerimeleri vahyetti: 
 

“’Allah yolunda öldürülenleri ölü sanma. Onlar Rab’lerinin katında hayat sahibidirler ve O’nun nimetleriyle rızıklanırlar. 
 

“Onlar, Allah’ın kereminden bağışladığı nimetlerle sevinç 
içindedirler. Arkada kalan ve henüz kendilerine katılmamış olan 
kardeşlerinin ahiretteki hâllerini görüp sevinirler ve bilirler ki, 
onlar üzerine hiçbir korku olmayacak ve onlar hiçbir üzüntüye 
uğramayacaklardır. 
 

“O şehitler, Allah’tan kendilerine erişen büyük bir nimetle, pek 
ziyade bir mükâfatla ve müminlerin mükâfatını Allah’ın zayi etmediğini 
görmekle sevinirler.”[5]  
 
Bu haberi duyan Hz. Câbir’in sevincine diyecek yoktu…[6]  
 
Aradan 46 yıl geçmişti… Hz. Abdullah’ın kabri sel sularının 
akıntı yerindeydi. Akan sular toprağı iyice oyunca şehitlerin kabirleri
 açılmıştı. Başka tarafa nakledilmeleri gerekince, mezarları açtılar. 
Şehitler sanki yeni vefat etmiş gibiydiler. Cesetleri hiç değişmemiş ve
 bozulmamıştı. Kabir açılır açılmaz misk gibi bir koku yayıldı. Uyur 
gibiydiler. Hz. Abdullah yaralandığı zaman elini yarasının üzerine 
koymuştu. Mezar açılıp eli yarasının üzerinden ayrılmak ve uzatılmak 
istenince yarası kanamaya başladı. Sonunda eli olduğu gibi bırakıldı. 
Kanama da durdu…[7]  
 
Cenab-ı Allah, Abdullah bin Amr Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 
______________________________________ 
[1]Sîre, 2: 83. 
[2]Üsdü’l-Gàbe, 1: 257; Tabakât, 3: 563. 
[3]Üsdü’l-Gàbe, 3: 232; Tabakât, 3: 561. 
[4]Tabakât, 3: 562 
[5]Âl-i İmrân Sûresi, 169-170. 
[6]Üsdü’l-Gàbe, 3: 232; Hilyetü’l-Evliyâ, 2: 4-5. 
[7]Tabakât, 3: 562. 

Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi

Abdullah bin Amr (R.A.)

Peygamberliğin 13. senesiydi… Hicret’ten az önce, Medine’de tebliğle vazifelendirilen Hz. Mus’ab bin Umeyr’in (r.a.) eliyle çok sayıd...

Devamı »

Abdullah bin Amr bin Âs (R.A.)

Admin 0 16:32

<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI5aAtpxnU9gp1np1ZfesSEZJpr-cRW4kY4VojM5OIpcpHqGb3orItrpbihAj7s9F1C1CN3sJFs312KZNrfUC0mhneITKmnK0D3s5QM0v_ug2KtRAng11UR5nEZnzrInifwKm6uBW3El5f/s1600/Sahabeler33.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI5aAtpxnU9gp1np1ZfesSEZJpr-cRW4kY4VojM5OIpcpHqGb3orItrpbihAj7s9F1C1CN3sJFs312KZNrfUC0mhneITKmnK0D3s5QM0v_ug2KtRAng11UR5nEZnzrInifwKm6uBW3El5f/s1600/Sahabeler33.jpg" width="640" /></a></div>
 
Amr bin Âs’ın oğlu Hz. Abdullah, yaşının küçüklüğüne rağmen 
sahabilerin ileri gelenleri arasındaydı. Resûlullah’ı (a.s.m.) bir 
gölge gibi takip ederdi. Onun bütün söylediklerinin hak ve hakikat 
olduğunu bildiği için bunların mutlaka kaydedilmesi gerektiğine 
inanıyordu. Bundan dolayı ilk defa hadisleri yazmaya teşebbüs etti. 
Resûlullah’tan izin istedi. Efendimiz daha önce böyle bir şeye 
müsaade etmemişti. Çünkü hadis-i şerifler Kur’ân’la karıştırılabilirdi.
 Bunun için Peygamberimiz, sahabilerin bütün himmet ve gayretlerini 
Kur’ân’ı muhafazaya, ezberlemeye ve toplamaya harcamalarını istiyordu. 
Fakat Kur’ân’ı Kerim’in nüzulü tamamlandıktan sonra bu ihtimal ortadan 
kalktı. Böylece Hz. Abdullah’ın bu isteğini kabul etti. Hadisleri 
toplamaya, kaydetmeye izin verdi. 
 

Hadisleri toplamak için en uygun zat, şüphesiz, Abdullah bin Amr’dı. 
Dinamik ve kuvvetli zekâya sahip bu genç sahabi, aynı zamanda son 
derece müttaki bir zattı. Resûlullah’tan duyduğu hadisleri toplamaya 
başladı. 
 

Zaman zaman Peygamber Efendimizin bir insan olarak kızdığı anlar da olurdu. Hz. Abdullah, Resûlullah Efendimize sordu: 
 

“Yâ Resûlallah, sizin kızgınlık ve sevinç anlarında 
söylediklerinizin hepsini kaydedeyim mi?” Resûlullah’ın bu soruya 
(a.s.m.) cevabı şöyle oldu: 
 

“Evet, ben haktan başka bir şey konuşmam.”[1]  
 
Resûlullah’ın bu beyanı üzerine Hz. Abdullah, Peygamberimizin 
bütün söylediklerini kaydetmek için azami gayret gösterdi. Artık tatmin 
olmuştu. Zira Cenâb-ı Hak, Yüce Resûl’ünün haktan başka bir şey 
konuşmadığını Kur’ân’ı Kerim’de beyan buyurmuştu.[2]  
 
Hz. Abdullah, Resûl-i Ekrem’den duyduğu hadisleri “Sâdıka” ismini
 verdiği eserinde topladı. Kendisine bu eserle ilgili soru soranlara şu 
cevabı verirdi: 
 

“’Sâdıka’ adını verdiğim eserim, aramızda hiçbir vasıta olmaksızın doğrudan doğruya Resûlullah’tan (a.s.m.) duyduklarımdır.” 
 

Hz. Abdullah bu eseri için, “Onu bütün dünyaya değişmem.” dedi.[3]“Sâdıka” isimli bu eser bütün hadis âlimlerine kaynak oldu. 
 

Hz. Abdullah’ın fazileti ve hadis ilmine yaptığı hizmeti takdirle 
karşılandı. Bir hadis deryası olan Ebû Hureyre Hazretleri, Hz. 
Abdullah’ın bu üstünlüğünü şöyle dile getirmektedir: 
 

“Hadis-i şerifleri benden daha çok ezberleyen ve rivayet eden 
olmamıştır. Fakat Abdullah bin Amr bin Âs bundan müstesnadır. O, benden 
daha çok ezberlemiştir. Çünkü o, hadisleri yazıyordu, ben ise 
yazmazdım.”[4]  
 
Binlerce meseleyi Resûlullah’tan duyan ve kaydeden Hz. Abdullah gerçek manada bir hadis hocasıydı. 
 

Hz. Abdullah, ibadetiyle de temayüz etmişti. Çoğu zaman geceleri 
ibadetle, gündüzleri de oruçla geçirirdi. Babası Amr bin Âs (r.a.): 
 

“Yâ Resûlallah, Abdullah devamlı olarak gündüzleri oruç tutup 
geceleri namaz kılıyor!” diye şikâyet etmek zorunda kalmıştı. 
Peygamberimiz de ona şu tavsiyede bulunmuştu: 
 

“Bazen oruç tut, bazen tutma. Gecenin bir kısmında ibadet et, bir kısmında uyu. Babana da itaat et.” 
 

Abdullah (r.a.), Kur’ân-ı Kerim’i de çok okurdu. Bir gün Peygamberimize gelerek: 
 

“Yâ Resûlallah, ne kadar zamanda Kur’ân’ı hatmedeyim?” diye sordu. Peygamberimiz: 

“Ayda bir hatim indir.” buyurdu. Abdullah (r.a.): 
 

“Yâ Resûlallah, bundan daha kısa bir sürede hatim yapabilirim!” dedi. Peygamberimiz: 

“20 günde bir hatim indir.” buyurdu. Abdullah (r.a.): 
 

“Yâ Resûlallah, ben bundan da kısa bir sürede hatim yapabilirim!” 
demesi üzerine de 10 günde bir hatim indirmesi tavsiyesinde bulundu. 
 

Hz. Abdullah daha kısa sürede hatim yapabileceğini söylemesine rağmen Resûlullah Efendimiz buna izin vermedi.[5]  
 
Peygamberimiz, bu kahraman sahabinin güç ve kuvvetten 
düşeceğinden endişe ediyor, istikbaldeki hizmetlerini aksatmasından 
korkuyordu. Onun için itidal üzere hareket etmesini tavsiye etti. Hz. 
Abdullah ömrünün sonlarına doğru Peygamberimizin bu tavsiyesinin 
hikmetini ve isabetliliğini gördü. Şöyle itirafta bulunuyordu: 
 

“Keşke Resûlullah’ın tavsiyesini tutsaydım! O bana sahralar dolusu kırmızı koyunlardan daha hayırlıydı.”[6]  
 
Hz. Abdullah’ın prensip hâline getirdiği hususlardan birisi de, 
sabah namazlarından sonra uyumamasıydı. Uyuyanları da uyandırırdı. Bir 
gün sabah namazından sonra birisini uyurken gördü ve hemen uyandırdı, 
şöyle dedi: 
 

“Bu vaktin İlahî tecelliler vakti olduğunu bilmiyor musun? Allah, 
mahlukatından bir kısmını bu vakitte cennetle mükâfatlandırır.” 
 

Hz. Abdullah bu sözleriyle, sabahın erken saatlerini uyanık 
geçirmenin ve yapılan çalışmaların bereketliliğini ve verimliliğini 
nazara veriyordu. 
 

Hz. Abdullah bin Amr bin Âs, yabancı dil bilen sayılı sahabilerden 
birisiydi.  
 
Süryanice’yi biliyordu. İbranice olan Tevrat’ı rahatlıkla 
okuyup anlayabiliyordu. 
 

Hz. Abdullah, Resûlullah’ın (a.s.m.) hakiki bir talebesiydi. 
Aklına gelen soruları tereddüt göstermeden Efendimize sorardı. Bütün 
sorularının cevabını doğrudan doğruya ondan alırdı. Bir gün 
Resûlullah Efendimize şöyle bir soru sordu: 
 

“Üç hayır ve üç şer nedir?” Resûlullah Efendimiz şöyle cevap verdi: 
 

“Doğru söyleyen dil, Allah’tan korkan kalp, dindar kadın… Üç şer ise,
 yalan söyleyen dil, Allah’tan korkmayan kalp, kütü kadındır.”[7]  
 
Abdullah bin Amr (r.a.), yaşının küçük olması sebebiyle Bedir ve 
Uhud Savaşı’na katılamadı. Fakat daha sonraki bütün savaşlara 
Peygamberimizle birlikte katıldı. 
 

Abdullah bin Amr (r.a.), vefatına kadar etrafına ilim ve irfan nurlan
 saçmaya devam etti. Ondan hadis öğrenmek için çok uzaktan gelirlerdi. 
Talebeleri kendisini çok severdi. Ondan ders dinledikleri zamanlarda 
kimsenin kendilerini rahatsız etmesini istemezlerdi. Bu büyük sahabi, 
700’den fazla hadis rivayet etti. Bunlardan bazıları şunlardır: 
 

“Büyük günahlardan bir tanesi de, bir kimsenin anne ve babasına lanet
 etmesi, sövmesidir.” Sahabiler: “Yâ Resûlallah, bir adam kendi 
anne ve babasına nasıl lanet eder ki?!” diye sordular. Resûlullah 
(a.s.m.): “Bir kimse başka birisinin babasına söver, o da ona karşılık 
verirse, kendi anne ve babasına sövmüş olur.” buyurdu.[8]  
 
“Allah indinde arkadaşların en hayırlısı arkadaşlarına, komşularına en hayırlısı da komşularına iyilik yapandır.”[9]  
 
“İsraf ve gurur karışmadığı müddetçe yiyiniz içiniz, bol bol sadaka veriniz.”[10]  
 
“Allah ilmi, insanların kafalarından ve kalplerinden çekip 
çıkarmak suretiyle değil, aralarından âlimleri almak suretiyle kaldırır.
 Neticede hiçbir âlim kalmayınca insanlar, cahilleri başa geçirerek, 
meseleleri onlara sorarlar. Onlar da bilmeden fetva verdikleri için, 
kendileri sapıttıkları gibi, başkalarını da sapıklığa düşürürler.”[11]  
 
Hz. Abdullah bir defasında, “Benim bildiklerimi bilseydiniz, 
beliniz bükülünceye kadar secdeden kalkmazdınız.” demişti. Hz. 
Abdullah’ın hikmetli sözlerinden bir tanesi de şöyledir: 
 

“Bir kadının varlıklı zamanında kocasının yüzüne gülmesi, fakirliği 
zamanında da yüz çevirmesi, cehennemlik olduğunun alametidir.” 

Hz. Abdullah, Hicret’in 65. yılında Şam’da vefat etti. 
 

Cenab-ı Allah, Abdullah bin Amr bin Âs Hazretleri'nden ve diğer tüm Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz'den razı olsun. Bizleri de şehitlik mertebesiyle müjdelesin. Bu mübarek Sahabe Efendilerimiz'in şefaatlerine nail eylesin bizleri... Amin. 

_________________________________ 
[1]Tabakât, 4: 262; 5: 64, 482; 7: 494. 
[2]Necm Sûresi, 3. 
[3]Üsdü’l-Gàbe, 3: 234. 
[4]Buhârî, İlim: 39. 
[5]Üsdü’l-Gàbe, 3: 234. 
[6]Hilye, 1: 284-285. 
[7]age., 1: 288. 
[8]Buhârî, Edeb: 4; Tirmizî, Birr: 4. 
[9]Tirmizî, Birr: 28. 
[10]İbni Mâce, Libas: 23. 
[11]Buhârî, İlim: 3; Müslim, İlim: 5. 

Yazar: Sahabeler Ansiklopedisi

Abdullah bin Amr bin Âs (R.A.)

Amr bin Âs’ın oğlu Hz. Abdullah, yaşının küçüklüğüne rağmen sahabilerin ileri gelenleri arasındaydı. Resûlullah’ı (a.s.m.) bir gölge...

Devamı »

Hazret-i Kâlib bin Yûfenna Aleyhisselâm

Abdurrahman Bin Avf (R.A.)

Abbad bin Bişr (R.A.)

Abbas bin Ubâde (R.A.)

Abdullah bin Abbâs (R.A.)

Abdullah bin Abdullah bin Übeyy (R.A.)

Abdullah bin Amr (R.A.)

Abdullah bin Amr bin Âs (R.A.)

Yayınlar

Yorumlar

Kütüphane